Του Γιάννη Αθανασιάδη
Μια επέτειος που σηματοδοτεί την κορύφωση του λαϊκού αγώνα κατά των μνημονίων, αλλά και την απαρχή της αποσύνθεσης της ενότητας και της παλλαϊκής διεκδίκησης της εθνικής ανεξαρτησίας.
Κοντά στο ένα εκατομμύριο λαού. Άνδρες, γυναίκες, νεολαίοι και παιδιά!
Όλοι μαζί απέναντι σε μία βουλή που θα ψήφιζε το 2ο και καθοριστικό μνημόνιο της υποδούλωσης της Ελλάδας στη συμμορία των τοκογλύφων της ΕΕ.
Με ένα τραπεζίτη αντιδημοκρατικά διορισμένο ως πρωθυπουργό!
Είχα την τιμή και την τύχη, να συμμετάσχω σε κάτι τόσο ενιαίο, μαζικό κι αυθόρμητο και την ατυχία να βιώσω μέσα από το κίνημα την ψυχοφθόρο διαδικασία της αποσύνθεσης αυτής της ενότητας του λαού μου.
Οι σημερινές τραγικές καταστάσεις που έχουν επέλθει στο λαό και την πατρίδα μας, είναι αποτέλεσμα που οριστικά κρίθηκε εκείνη την ημέρα, όταν παρά και ενάντια στην βούληση του λαού, το σύνταγμα και κάθε έννοια δημοκρατίας, τα κόμματα της "πρωτοπορίας" παρέμειναν μέσα στο κοινοβούλιο, ενώ την ίδια ώρα ο λαός δεχόταν την πιο βάρβαρη και μαζική βία και καταστολή της μεταπολιτευτικής περιόδου με χιλιάδες γαμημένα ΜΑΤ και ασφυξιογόνα χημικά.
Ναι! είτε συμφωνείτε είτε όχι, στις 12-02-2012 ο λαός μπορούσε και τα κόμματα δεν θέλανε.
Νίκησε η βία του κράτους, με τις ευλογίες ή την ανοχή των "εθνοπατέρων"!
Αφού πλέον έγινε ότι έγινε, μένει η μελαγχολική θύμηση μιας ημέρας που άλλοι λίγο κι άλλοι πολύ νιώσαμε το μεγαλείο της ενότητας και της παλλαϊκής συνείδησης, την προδοσία των ηγεσιών και το σκοτεινό φασιστικό πρόσωπο του αστικού κράτους.
Και ο αγώνας με την ελπίδα ότι θα ενωθούμε πάλι και θα έρθουν οι μέρες, που τα δωσιλογικά σκουλήκια θα δώσουν λόγο για την προδοσία τους.
12-02-2012 Η κορύφωση του δράματος του κινήματος των πλατειών.
Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για να ρθουν τα πράγματα ανάποδα.
Η οφθαλμοφανής ιστορική τεκμηρίωση, της πολιτικής υστέρησης και του ελλείμματος επαναστατικής πρωτοπορίας στην χώρα μας.
Κάποιοι λίγοι φωνάζαμε να καταλάβουμε την παλαιά Βουλή και να καλέσουμε το λαό σε λαϊκή εθνοσυνέλευση με πλήρη συνείδηση των πράξεών μας.
Δεχτήκαμε την αποδοκιμασία ως τρελοί, τραμπούκοι και μπάχαλα.
Αφήσαμε τον εξεγερμένο λαό να να τρώει ξύλο και δακρυγόνα, χωρίς διακύβευμα.
Αφήσαμε να σβήσει μέσα στην απογοήτευση αυτό που είχε ήδη ανάψει.
Αφήσαμε εντέλει να αναζητήσουν την ελπίδα στους πονηρούς πολιτευτές της πρώτης φοράς νεοφιλελεύθερης αριστεράς.
Τώρα μένει η ανάμνηση των φλογισμένων βλεμμάτων των προδομένων αγωνιστών.
Το λαχάνιασμα και η μυρουδιά των δακρυγόνων.
Το χαμένο κάλεσμα της ιστορίας και μια θλίψη που με πνίγει, όποτε περνώ μπροστά από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη και την παλαιά Βουλή...
12 Φεβρουαρίου, ολέθρια ημέρα για την μοίρα αυτού του λαού.
Κάποιοι λένε για Τρίτη και δεκατρείς κάποιοι πιο τρεντυ Αμερικανίζοντες (χολιγουντιανά), για Παρασκευή και 13.
Αν πραγματικά υπάρχει μια καταραμένη ημερομηνία γι αυτό τον τόπο, αυτή ειναι η 12η Φεβρουαρίου.
12/02/1945 ο ΕΛΑΣ παραδίδει τα όπλα παρά τις προειδοποιήσεις του Αρη και ουσιαστικά προδίδεται ο αγώνας και η πορεία της πατρίδας προς Εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Ακολούθησε ο Αγγλόφερτος εμφύλιος και 30 περίπου χρόνια, σκοταδισμός, διωγμοί και εξορίες των αγωνιστών της αντίστασης.
12/02/2012 Ψηφίζεται το 2ο μνημόνιο και το περίφημο PSI (κούρεμα) που οδήγησε στην αφαίμαξη των ταμείων και την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στους δανειστές, περνώντας από το παράθυρο την παράνομη υπογραφή της μη ψηφισμένης δανειακής σύμβασης, οριστικοποιόντας την συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων του κοινοβουλίου, σε πράξη εσχάτης προδοσίας σε βάρος του λαού και της πατρίδας.
Ακόμα και τα κόμματα που καταψήφισαν, με την παρουσία τους και την συμμετοχή τους στις διαδικασίες νομιμοποιούσαν αυτή την απίστευτη προδοσία σε βάρος του λαού.
Ένα εκατομμύριο περίπου λαού στους δρόμους και τις πλατείες με επαναστατική προδιάθεση απέναντι στους προδότες, αντί να βρει συμπαραστάτες και πρωτοπόρους στην ρήξη και την ανατροπή τα "επαναστατικά" ντεμεκ κόμματα της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ), τους έβλεπε να παρακολουθούν από τα παράθυρα της βουλής, πως το σύστημα τσακίζει το λαό με ξύλο και δακρυγόνα....
12 Φεβρουαρίου 2012
Τότε που πίστεψα στο θαύμα.
Τότε που έμαθα καλά τι σημαινει για το λαό κοινοβουλευτισμός.
Την συνέχεια την ζούμε σήμερα... δυστυχώς!