Ο Μπάιντεν και η πιθανή εμπλοκή της Πολωνίας στον πόλεμο με την Ρωσία.

 του Γιάννη Αθανασιάδη

Η Μοναδική φορά που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν επισκέφτηκε κράτος της Ε.Ε. ήταν στις 26/06/22 στην Γερμανία και αυτή είχε να κάνει με την διάσκεψη των G7 και όχι αυτό καθ' αυτό με την Γερμανία.

Στις 20 λοιπόν του Φεβρουαρίου (σε πέντε ημέρες δηλαδή) θα επισκεφτεί για πρώτη φορά κράτος της Ε.Ε.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι για να μετακινηθεί ο γηραιός πρόεδρος σε Ευρωπαϊκή χώρα για προσωπική συνομιλία με τον πρόεδρο της, έχει ιεραρχηθεί ως πρώτης προτεραιότητας η ανάγκη για υψηλού επιπέδου συμφωνίες.
Ποια θα μπορούσε να ήταν η χώρα αυτή;

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι αυτή η χώρα θα ήταν η Γερμανία.
Η χώρα αυτή έχει πληγεί ανεπανόρθωτα (για τα επόμενα 10 χρόνια τουλάχιστον) από την συμμετοχή της στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά έχει παράλληλα δεχθεί τεκμηριωμένα ( βλπ Seymour Hersh "How America Took Out The Nord Stream Pipeline") το μεγαλύτερο τρομοκρατικό χτύπημα σε Ευρωπαϊκό έδαφος από... τις ΗΠΑ με την ανατίναξη των αγωγών Nord Stream, ενός έργου που χρειάστηκαν δεκαετίες να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί και δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεων.
Τι πιο λογικό λοιπόν να πάει ο Τζο εκεί και να ζητήσει μια συγγνώμη υπογράφοντας διμερείς συνθήκες που θα ζαχάρωναν το πικρό χάπι της προδοσίας.
Λυπάμαι θα σας απογοητεύσω δεν είναι η Γερμανία .

Θα μπορούσε να ήταν η Γαλλία σαν ανταπόδοση της επίσκεψης Μακρόν και σαν χώρα που έχει ισχυρή επιρροή στην ΕΕ (την οποία εν τω μεταξύ και αυτήν! την άδειασαν ακυρώνοντας μια συμφωνία πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ που είχε κάνει με την κυβέρνηση της Αυστραλίας για την πώληση υποβρυχίων μέσω της γαλλικής εταιρείας NAVAL).
Όχι ούτε αυτήν πρόκειται να επισκεφθεί ο γέρο Τζο.

Η χώρα για την οποία ξεκούνησε τον κ..... του από το οβάλ γραφείο είναι η Πολωνία!

Στην Πολωνία θα έχει συνομιλίες με τον πρόεδρο Άντρζεϊ Ντούντα και προφανώς θα δει και τον Ζελένσκι (ο μαϊντανός που πάει παντού).

Τι άραγε είναι τόσο σημαντικό που υποχρέωσε τον Τζό να πάει αυτοπροσώπως στην Πολωνία;
Εδώ αρχίζουν οι υποθέσεις προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τα σενάρια που υπάρχουν.


Αλλά πριν αρχίσουμε τις υποθέσεις καλό είναι να επισημάνουμε ότι οι Πολωνοί είναι παραδοσιακοί εχθροί των Ρώσων αλλά εξίσου και των Γερμανών (παρά τις προσπάθειες που έγιναν για εξομάλυνση του λαϊκού αισθήματος μέσω πολιτιστικών, και όχι μόνον, προγραμμάτων της ΕΕ). Η εθνικιστική κυβέρνηση του Ντούντα όπως γνωρίζουμε έχει ζητήσει από την Γερμανία κάτι εκατοντάδες δισεκατομμύρια αποζημίωση για τις καταστροφές του Β'ΠΠ, ενώ έδειξε ιδιαίτερη ικανοποίηση στην είδηση την ανατίναξης των αγωγών Nord Stream (σχεδόν πανηγύριζαν στα social media).

Με βάση όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα τρία είναι τα πιο πιθανά σενάρια που μπορεί να δρομολογηθούν στις όποιες συζητήσεις γίνουν μεταξύ Μπάιντεν και Ντούντα, τα οποία πολύ πιθανόν να συνδυαστούν και μεταξύ τους.


1. Με διαγνωσμένη την αδυναμία πλέον των ουκρανών να σταματήσουν τους Ρώσους, ο μόνος τρόπος για να μην εμπλακεί άμεσα το ΝΑΤΟ (με ότι αυτό συνεπάγεται), είναι να γίνει μια εσπευσμένη παρέμβαση του Πολωνικού στρατού στην Ουκρανία στην λογική της προάσπισης των ζωτικών συμφερόντων της χώρας. Στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε παραβίαση των άρθρων της συμμαχίας διότι ο πόλεμος θα διεξαχθεί στο έδαφος της Ουκρανίας. Έτσι θα στηριχθεί με τον ίδιο τρόπο που στηρίζεται και η Ουκρανία, μια εαρινή αντεπίθεση ενός «πολωνοουκρανικού» στρατού. Με λίγα λόγια νέο αίμα στην κρεατομηχανή των Ρώσων και φυσικά παράταση της φθοράς του προέδρου Πούτιν και της Ρωσίας. Όπως καταλαβαίνετε το θέμα εδώ είναι να ματώνει η Ρωσία με κάθε κόστος και στην συγκεκριμένη περίπτωση μέχρι και τον τελευταίο Πολωνό στρατιώτη. Αλώστε οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει ότι αδιαφορούν για την μοίρα των συμμάχων τους αρκεί να εξυπηρετούνται τα σχέδια τους.


2. Βλέποντας την αναπόφευκτη συντριβή των Ουκρανών, τον ευνόητο τεμαχισμό της και την απομάκρυνση κάθε προοπτικής να την εντάξουν στο ΝΑΤΟ, διευκολύνει τις ΗΠΑ η προοπτική να ενσωματώσει η Πολωνία την Δυτική Ουκρανία, (η Γαλικία ήταν πρώην Πολωνική επαρχία) μέσω ενός δημοψηφίσματος, το οποίο υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες θα έχει πολύ μεγάλα ποσοστά αποδοχής. Άλλωστε η Ρωσία δεν θα δακρύσει για την απώλεια του πιο αντιρωσικού και φιλοναζιστικού κομματιού της Ουκρανίας.
Βέβαια και οι Πολωνοί έχουν κάτι χρεωστούμενα στους Μπαντεριστές ΝΑΖΙ της Δυτικής Ουκρανίας οι οποίοι εξόντωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Πολωνούς και εβραιοΠολωνούς. Αλλά προφανώς αυτό προς το παρόν δεν το αναφέρουν για λόγους τακτικής. 

Ήδη έχει γίνει μια «μαλακή εισβολή» των Πολωνών στην περιοχή με μία διακρατική συμφωνία που έγινε με το καθεστώς του Ζελένσκι η οποία προβλέπει συμμετοχή πολωνών στις δημόσιες υπηρεσίες και εισαγωγή της Πολωνικής γλώσσας στα σχολεία της περιοχής.
Αν συμβεί αυτό, όπως καταλαβαίνετε, θα είναι μια έμμεση επέκταση του ΝΑΤΟ με όλα τα καλούδια που συνεπάγονται (βάσεις, στρατικοποίηση κλπ της περιοχής).
Σε αυτό το σενάριο μπορούμε πίσω από τις γραμμές να διακρίνουμε την υποβάθμιση της Γερμανίας την οποία θα υπερσκελίσει πολύ σύντομα η Πολωνία ως υπέρτερος στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.


3. Το τρίτο σενάριο αφορά σε ένα νέο μέτωπο που μπορεί ανα πάσα στιγμή να ανοίξει στα σύνορα Πολωνίας Λευκορωσίας.
Σε μια λογική μεγαλοϊδεατισμού της  εθνικιστικής κυβέρνησης της Πολωνίας τα εδάφη στα σύνορα με την Λευκορωσία και σε ένα βάθος 60 περίπου χιλιομέτρων θεωρούνται αλύτρωτα αρχαία Πολωνικά εδάφη.
Την ίδια ώρα ανοίγεται μια προοπτική ενοποίησης ή ομοσπονδοποίησης με την Λιθουανία και πιθανόν και τις άλλες δυο χώρες της Βαλτικής (στο παρελθόν υπήρξε κοινό ΠολωνοΛιθουανικό βασίλειο που περιλάμβανε όλες τις χώρες της Βαλτικής).
Αυτό προϋποθέτει απομόνωση της ρωσικής περιοχής του Καλίνιγκραντ κάτι που φαίνεται αδιανόητο. 

Βέβαια αδιανόητο φαινόταν και το χτύπημα στους αγωγούς Nord Stream αλλά η τρέλα των Δυτικών ξεπερνά τα αδιανόητα.
Φυσικά κάτι τέτοιο εξυπηρετεί τους στόχους των ΗΠΑ και της συλλογικής Δύσης διότι διευρύνεται το μέτωπο και παράλληλα κατά την άποψη τους θα εξασθενεί την Ρωσία σε σημείο που θα καταρρεύσει εκ των έσω. 

\Σε κάθε περίπτωση είναι το πιό επικίνδυνο σενάριο.

Όπως καταλαβαίνετε και τα τρία σενάρια θα μπορούσαν να συνδυαστούν μεταξύ τους είτε συνολικά είτε σε επι μέρους σημεία τους.

Όλα αυτά όμως τα υποθέτουμε με δεδομένη την πολιτική συνέχεια της Δύσης στην λογική του μονοπολικού κόσμου και της παγκοσμιοποίησης.

Όμως όσες συμφωνίες κι αν κλείσει ο Μπάιντεν με το Ντούντα η δυναμική απάντηση της Ρωσίας στα σχέδια της συλλογικής Δύσης έδωσε την κατάλληλη ώθηση στον τροχό της ιστορίας και μια νέα Ανατολή χαράζει στην ανθρώπινη ιστορία. 

Ένα νέο μέλλον στο οποίο η φούσκα του Δυτικού ιμπεριαλισμού θα σπάσει και οι λαοί θα έχουν την ευκαιρία να σηκώσουν ξανά το κεφάλι με αξιοπρέπεια.

Οι λόγοι που πρέπει να ηττηθεί το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Ζούμε μέσα στην δίνη της μονόπλευρης πληροφόρησης από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης με κυρίαρχη θέση σε αυτήν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι... «έγκυροι δημοσιογράφοι τους».

Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, έχει στον ένα ή το άλλο βαθμό κατανοήσει ότι παίζουν με την νοημοσύνη του.

Όμως παρ’ όλα αυτά η παραπληροφόρηση στο θέμα του Ρωσο – Νατοϊκού πολέμου σε όλο τον λεγόμενο Δυτικό κόσμο ακολουθεί την γνωστή οδηγία του Γκέμπελς «Όταν λες και ξαναλές ένα ψέμα, στο τέλος γίνεσαι πιστευτός».

Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού και ένα ακόμα μεγαλύτερο των χωρών της Νατοϊκής Δύσης βρίσκεται σε μια σύγχυση και δεν μπορεί να αντιληφθεί τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συντελούνται στην καθοριστική για τους λαούς του πλανήτη αναμέτρηση της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Το θλιβερό σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι πολιτικοί φορείς, κόμματα και οργανώσεις που αυτοχαρακτηρίζονται αντινατοϊκά κρατούν ίσες αποστάσεις σιγοντάροντας ουσιαστικά την δυτική προπαγάνδα.

Οι λόγοι που πρέπει να ηττηθεί το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία είναι άσχετοι με το αν μας αρέσει η όχι ο Πούτιν, άσχετοι με το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που υπάρχει στην Ρωσία ή τις ΗΠΑ και τις χώρες στις οποίες ηγείται. (Αυτό είναι κάτι που θα εκτιμήσουν οι λαοί σε δεύτερο χρόνο).

Εάν όμως η Ρωσία ηττηθεί σε αυτήν την αναμέτρηση τότε θα επικρατήσει ο μονοπολικός κόσμος όπως τον έχει σχεδιάσει η ιμπεριαλιστική Δύση.

Θα έχουμε δηλαδή την επικυριαρχία της μίας υπερδύναμης σε όλο τον πλανήτη, η οποία μας έχει δώσει μέχρι τώρα άπειρα δείγματα γραφής του τί σημαίνει αυτό.

Θα επικρατήσει η παγκοσμιοποίηση των μονοπωλίων και της λεηλασίας των λαών.

Όσοι λαοί «σηκώσουν κεφάλι» θα έχουν την μοίρα της Λιβύης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Γιουγκοσλαβίας, και της Συρίας.

Θα διαλύουν χώρες και θα εξαθλιώνουν λαούς δημιουργώντας καραβάνια προσφύγων εξαπλώνοντας τον πόνο και την δυστυχία στο μεγαλύτερο ποσοστό των λαών του πλανήτη.

Ενώ παράλληλα θα παρεμβαίνουν στις χώρες που δεν τους αρέσει η εκλεγμένη κυβέρνηση με τις γνωστές πλέον «πορτοκαλί επαναστάσεις» και πραξικοπήματα όπως συμβαίνει τώρα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως έγινε στην Ουκρανία και όπως πήγε να γίνει και στην Λευκορωσία αλλά εκεί απέτυχε λόγο της Ρωσικής υποστήριξης.

Αλλά και αν κάποιοι λαοί αποφασισμένοι και μαχητικοί αντισταθούν, θα τους στραγγαλίσουν οικονομικά με αποκλεισμούς και εμπάργκο όπως την Κούβα, το Ιράν, τη Βενεζουέλα, τη Συρία, και όπως πήγε να γίνει και με την Ρωσία.

Θα επικρατήσει ένας Οργουελιανός δυστοπικός κόσμος που μια οικονομική ελίτ θα καθορίζει τις μοίρες των κρατών και των λαών τους.

Αντίθετα!

Με την ήττα του ΝΑΤΟ και την κατάρρευση του νεοταξικού μοντέλου της παγκοσμιοποίησης, μπαίνουμε σε μια νέα παγκόσμια ισορροπία ενός πολυπολικού κόσμου.

Οι σχέσεις μεταξύ των κρατών θα μπορούν να έχουν την δυνατότητα εναλλακτικής επιλογής και έτσι να λειτουργούν στην βάση της αμοιβαίας επωφελούς σχέσης, ανοίγοντας προοπτικές σε χώρες προτεκτοράτα, ημιαποικίες και καθηλωμένες από την εκμετάλλευση και την φτώχια, να διεκδικήσουν μια καλύτερη μοίρα κάτω από τον ήλιο αυτού του γαλάζιου πλανήτη.

Ενώ οι λαοί θα μπορούν να επιλέξουν το κοινωνικό μοντέλο που θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης τους χωρίς τον φόβο των «ανθρωπιστικών» βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ.

Η πατρίδα μας έχει όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα που μπορούν να παρέχουν μια ανθρώπινη και ποιοτική ζωή στο λαό της.

Για να μπορέσουμε όμως να τα αξιοποιήσουμε πρέπει να απαλλαγούμε από την «επιτροπεία» των ιμπεριαλιστών της Δύσης και να ανατρέψουμε το ξενόδουλο (δωσιλογικό) πολιτικό καθεστώς, που για πάνω από ένα αιώνα έχουν μετατρέψει τον πλούτο της πατρίδας σε προίκα των ξένων αφεντάδων τους και τον λαό μας σε «επαίτη» και την χώρα μας σε δουλοπαροικία χρέους.

Αυτό δεν θα γίνει ποτέ σε έναν μονοπολικό καπιταλιστικό πλανήτη!

Η ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αποτελεί το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση του λαού μας και των λαών όλης της Οικουμένης.