Η μόνη ελπίδα πλέον είναι ο πολίτης και όχι ο πολιτικός.

του Γιάννη Αθανασιάδη.

  

 

Έχω μείνει έκπληκτος από την πρεμούρα και την αγχώδη συρροή κομμάτων κομματιδίων, κινημάτων, μικρών και μεγάλων συλλογικοτήτων, καθώς και μιας πλειάδας προσωπικοτήτων, τα οποία διαγκωνίζονται για μια θέση στο μαγαζί του Λαφαζάνη.

Όλοι μέσα στο χωνευτήρι του νέου αναχώματος, πρόθυμοι να αφομοιωθούν για μια θέση κάτω από τον ήλιο της κομματοκρατίας.

Αν πράγματι κάποιος πιστεύει ότι αυτή η αποσπασμένη συμμορία από την φαμίλια Τσίπρα θα φέρει την σωτηρία στον έρημο τούτο λαό, τότε πληροί τις προδιαγραφές του απόλυτου μαλάκα.

Εξωνημένοι πολιτικοί καριέρας που συμπορεύθηκαν για δεκαετίες μέσα στην απόλυτη διαπλοκή και τις αργομισθίες του κομματικού βολέματος, έγιναν δήθεν στα γεροντάματα τους εχθροί λες και δεν γνώριζαν, δεν ήξεραν, δεν συμμετείχαν στο εθνικό έγκλημα, στη πνευματική, ηθική και εντέλει την φυσική γενοκτονία αυτού του λαού.

Όλοι μια παρέα η καλύτερα μια συμμορία.

Αριστεροί και δεξιοί σωτήρες κάνουν αλλαξοκωλιές μεταξύ τους, εμπαίζοντας τους αδαείς και χειραγωγώντας τους κρατικοδίαιτους και τους πάσης φύσεως «βολεμένους».

Ένα κοινοβουλευτικό τσίρκο που στηρίχτηκε στους «εθνικούς» εργολάβους και τα κανάλια τους, και που μέσα από αυτά αναπαράγει τον εαυτό του στην κοινωνία.

Η απόλυτη σαπίλα!
Και ένας λαός, ζεμένος τις παρωπίδες της τηλεοπτικής παντοκρατορίας, που πνίγεται από την δυσωδία της, και αναζητά τον καθαρό αέρα ανάμεσα στα σκουπίδια, πριν πεθάνει από την ασφυξία.

Κι όλα αυτά, υπό το σαρδόνιο χαμόγελο των υπερεθνικών εξουσιαστών.

Δυστυχώς αυτή είναι η Ελληνική πραγματικότητα.

Αν δεν εξοντωθεί αυτός ο εσμός οριστικά μέχρις ενός και άμεσα, ώστε να μην του δοθεί χρόνος να αναπαραχθεί και να διαβρώσει τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας, τότε οποιαδήποτε αλλαγή θα είναι μια αυταπάτη.

Δεν είναι δυνατόν να ελπίζουμε ότι θα φτιάξουμε το Νέο με τα παλιά σάπια υλικά.

Η συνταγή των πολιτικών από τα Χάρβαρντ και τα Γειλ, των ειδημόνων από τις έδρες των πιο αντιδραστικών πανεπιστημίων, ότι πιο συστημικό και διαβρωμένο δηλαδή, έχει ταυτιστεί με τις πιο αντιλαϊκές και κοινωνικά βίαιες πολιτικές.

Είναι τα καλύτερα σκυλιά του συστήματος!

Είναι αυτοί που με άνεση σου λένε ότι ζουν για την καριέρα τους, που όταν τους πεις ότι πεθαίνει κόσμος από τις «καλές τους υπηρεσίες», σου απαντούν απλά και κυνικά «Μα εγώ είμαι τεχνοκράτης»!

Η μόνη ελπίδα πλέον είναι ο πολίτης και όχι ο πολιτικός.
Αυτός στον οποίο επιστρέφει το αποτέλεσμα της δουλειάς του.
Αυτός που έχει δοκιμαστεί στο στίβο της βιοπάλης, που ξέρει τι σημαίνει ευθύνη των πράξεών του, που κράτησε ο ίδιος το τιμόνι της οικογένειας του και άντεξε τις φουρτούνες της ζωής του.
Αυτός που ποτέ δεν μέτρησε τις αξίες με το μέγεθος της πορτοφόλας.
Αυτός που σου λέει καλημέρα κοιτώντας σε στα μάτια κι όχι στην τσέπη.
Αυτός που μορφώθηκε διαλανθάνοντας του εξουσιαστικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να τελειώνουμε με όλους αυτούς τους διεφθαρμένους.

Κι αν κάποιος σου πει τι είσαι εσύ, μπορείς εξίσου απλά και κυνικά να του απαντήσεις «Μα εγώ είμαι πολίτης»!

Δημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβρη του 2015