Η κοινωνία τακτοποιεί τα "ματωμένα σεμεδάκια της" στο κομοδίνο.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Σε προηγούμενη ανάρτηση μου περί του φαινομένου της κανονικότητας της κοινωνίας, εν μέσω της τραγωδίας που ζει η χώρα μας και στην διατύπωση "πόσο αυτή με τρομάζει", έλαβα πολλά και ενδιαφέροντα σχόλια από φίλους που με ειλικρίνεια προσπαθούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο.
Θα ήθελα λοιπόν, να αποτυπώσω την δική μου εκδοχή και να αιτιολογήσω γιατί με τρομάζει.

«Όταν πριν πολλά χρόνια, σκοτώθηκε ο Νικήτας* με την μηχανή, εγώ κι ο Γιώργος, θεωρήσαμε υποχρέωσή μας σαν φιλαράκια και συνταξιδιώτες με τις εντούρο μας να περάσουμε από το σπίτι του για να συλλυπηθούμε τους γονείς του.
Η κυρα Μαίρη, η μητέρα του Νικήτα, ήταν ένας πολύ ήπιος και πρόσχαρος άνθρωπος και πάντα μας συμβούλευε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνεται ότι απευθυνόταν στον Νικήτα.
Ο πατέρας του απέφευγε τα πολλά πολλά μαζί μας (έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε εμείς).
Εκείνο το τραγικό απόγευμα βρισκόταν στη δουλειά του και πήγε κατ' ευθείαν στο νοσοκομείο.
Φτάνοντας στο σπίτι  του Νικήτα βρήκαμε την κυρα Μαίρη να σκουπίζει την μικρή αυλή μπροστά από την σκάλα που οδηγούσε στην πόρτα του σπιτιού, σαν να μην ειχε συνείδηση της τραγωδίας.
Μας έκανε εντύπωση που δεν ήταν κανείς άλλος στο σπίτι.

• Ανεβείτε είναι ανοιχτά, μας είπε, και έρχομαι να σας φτιάξω καφεδάκι.

Σιωπηλά ανεβήκαμε και μπήκαμε στο χωλάκι περιμένοντας όρθιοι.
Ήρθε σκουπίζοντας τα χέρια της με μια πετσέτα και μπήκε κατ ευθείαν στην κουζίνα για να βάλει το μπρίκι του καφέ.

• Συγγνώμη που καθυστέρησα αλλά η αυλή είχε τα χάλια της, θα πιείτε καφεδάκι; μας είπε σχεδόν πρόσχαρα.
• Κυρα Μαίρη εμάς μας συγχωρείς αλλά δεν θα κάτσουμε, είπα εντελώς αμήχανα, ενώ ο Γιώργος έδειχνε αγχωμένος.
• Ήρθαμε για... να συλλυπηθούμε. Για...τον Νικήτα.....
• Α! τον Νικήτα.... δίπλωνε μια πετσέτα εκείνη την ώρα .... σας τά λεγα βρε παιδάκι μου να προσέχετε με αυτούς τους διάολους που καβαλάτε....πήρε ένα μπολάκι με σοκολατάκια μαργαρίτες και μας πρόσφερε.
• Τι κάνει η μητέρα σου Γιωργάκη πως πάνε οι δουλειές;
• Μια χαρά είναι απάντησα εγώ. (Ο Γιώργος ήταν πανικόβλητος).

Αυτό που δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε ήταν αυτή η κανονικότητα στην συμπεριφορά της κυρα Μαίρης, και αυτό ήταν που μας γέμιζε με ένα ανεξήγητο φόβο.
Χαιρετήσαμε την κυρα Μαίρη που εκείνη την ώρα τακτοποιούσε τα σεμεδάκια της στα έπιπλα.

• Γιώργο να πεις στη μάνα σου ότι θα έρθω το Σάββατο για χτένισμα...

Δεν είχαμε απομακρυνθεί πολύ όταν ακούσαμε ένα εξώκοσμο ουρλιαχτό.... μια κραυγή που δεν έμοιαζε ανθρώπινη ένα ... "Γιατιιιιιιιιιιι" μέχρι τον ουρανό.
Η κυρα Μαίρη, απ ότι μας είπαν, έπαθε κρίση αμόκ, έσπασε ότι βρήκε μπροστά της, ενώ οι γείτονες με δυσκολία την συγκράτησαν μέχρι να έρθει ασθενοφόρο.
Τα φερε έτσι η ζωή και δεν έμαθα αν συνήλθε ποτέ η κυρα Μαίρη.»*

Μια κοινωνία βλέπει τους κοντινούς της ανθρώπους να πεθαίνουν, τα παιδιά της να χάνονται στα σκλαβοπάζαρα της Ευρωπαϊκής εξαθλίωσης, το μέλλον της να υποθηκεύεται άνευ όρων και αμετάκλητα, τα όνειρα της να τα γκρεμίζει μια συμμορία από αλήτες πολιτικούς.
Μια κοινωνία, σαν την κυρα Μαίρη, βιώνει την τραγωδία της και απλά τακτοποιεί τα "ματωμένα σεμεδάκια της" στο κομοδίνο.
Να γιατί με τρομάζει αυτή η κανονικότητα. 
Γιατί παρά τις προειδοποιήσεις, παρά τις προσπάθειες που κάνουμε κάποιοι από εμάς να βοηθήσουμε στην συνειδητοποίηση του λαού για όσα τραγικά συμβαίνουν, αυτός συνεχίζει να δείχνει ανεπηρέαστος, μέσα σε μια κανονικότητα που όσοι δεν κατανοούν, φαντάζει ως απάθεια και αποχαύνωση.
Εμ δεν είναι έτσι αδέλφια .
Όταν ξεσπάσει το κοινωνικό Αμόκ θα έχει χαοτικά χαρακτηριστικά με τραγικά για τον λαό αποτελέσματα. 
Αν οι οργανωμένες δυνάμεις του λαού δεν φροντίσουν να προετοιμαστούν για τα επερχόμενα, τότε το σύστημα θα κάνει πάρτι πάνω από τα πτώματα του σπαρασσόμενου λαού.
Και δεν γνωρίζω αν θα ανακάμψουμε ποτέ μετά από αυτό.
Δεν υπάρχει χρόνος. 
Δεν μπορεί να βλέπουμε την σφαγή του λαού μας και να αμπελοφιλοσοφούμε.
Χθές! πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να οργανώσουμε την αντεπίθεση του λαού.
Όταν μιλώ για αντεπίθεση του λαού δεν την χρησιμοποιώ ως σχήμα λόγου. 
Στους δρόμους τρέχει αίμα αθώων. Καιρός είναι να τρέξει και το αίμα των ενόχων.

*Για ευνόητους λόγους τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί.