Χωρίς πατρίδα δεν υπάρχει λαός

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Το πρόβλημα ειναι ότι ο τόπος μας ειναι και πλούσιος και όμορφος και κοντά τους.
Αν ήταν μόνο πλούσιος οι αποικιοκρατες θα λήστευαν τον πλούτο μας και όπως έχουν μάθει θα μας χρησιμοποιουσαν σαν δούλους εργασίας, για να τους τον φέρουμε στα σεντούκια τους. 
Κι όταν τελείωνε, θα μας παρατούσαν σα στυμμένες λεμονόκουπες, αλλά ο τόπος θα έμενε πάλι σε εμάς.
Αν ήταν μόνο όμορφος θα περνούσαν τις καλοκαιρινές διακοπές τους στα ξενοδοχεία και τις παραλίες (ιδιοκτησίες τους) και θα γύριζαν στις χώρες τους.
Ο συνδυασμός και των δυο σε μια τόσο κοντινή απόσταση γι αυτούς, οδηγεί στην πρόθεση για ολοκληρωτική, διαρκή και πλήρη απαλλοτρίωση του.
Υπό αυτές τις συνθήκες ο ιθαγενής πρέπει να πάψει να υπάρχει, στην λογική ότι "αυτή ειναι η πατρίδα του και έχει δικαιώματα σε αυτήν".
Άντε να μείνουν κάνα δυο χωριά για φολκλόρ ατραξιόν.
Οι υπόλοιποι θα απομείνουν, ή εξοντωμένοι ηθικά και σωματικά η περιφερόμενοι σκλάβοι σε αναζήτηση ενός πιάτου συσσιτίου με μεταλλαγμένα.
Οι πιο ευνοημένοι θα βρισκονται σε κάποια χώρα της πολιτισμένης δύσης πλένοντας πιάτα, ενώ οι επιστήμονες θα ξεζουμίζονται σε κάποια πολυεθνική, βαυκαλιζόμενοι ότι είναι οι τάχα μου ικανοί και ξεχωριστοί.
Κι εγώ θα είμαι άστεγος κάτω από μια γέφυρα,
Ένας γραφικός καραγκιοζάκος που θα περιμένω την επόμενη συμμορία για να με λιντσάρει γελοιοποιώντας με, διότι επιμένω ότι χωρίς πατρίδα δεν υπάρχει λαός.

Ο μπιντές του δυτικού πολιτισμού.

του Γιάννη Αθανασιάδη

  

   

Πάντα πίστευα ότι αυτός ο δυτικός πολιτισμός ειναι ένας ιδεολογικός μπιντές, της πιο άθλιας βαρβαρότητας.
Οι δυτικοί ξέσκιζαν και ξεσκίζουν αιώνες τώρα τις αποικίες, τον τρίτο κόσμο, τα 3/4 του πλανήτη και των λαών που περιλαμβάνουν και κάνουν τον μπιντέ τους, με χάρτες δικαιωμάτων, κοινοβούλια, σοσιαλισμούς, κοινωνικά κράτη, ισότητες κλπ.
Ο Δυτικός "πολιτισμένος" , "δημοκράτης", πολίτης δεν νοιάζεται και δεν νοιάστηκε ποτέ για τα αιματοβαμμένα λάφυρα της αποικιοκρατικής λεηλασίας που χρησιμοποιούσε για την άνεση του και τον κοινωνικό χαρακτήρα της μητρόπολης του.
Αντίθετα διεκδικούσε μεγαλύτερη άνεση και πληθώρα αγαθών, κάνοντας την πάπια στο ζήτημα της προέλευσης τους ή στέλνοντας κάρτες unisef για να έχει και την συνείδηση του ήσυχη!
Απεργίες, συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, ακόμα και επαναστάσεις, πατούσαν και πατούν πάνω στους πολτοποιημένους λαούς του λεγόμενου τρίτου κόσμου.
Μόνο με αποανάπτυξη, τοπική αυτάρκεια τουλάχιστον στην διατροφή και την στέγη, ανταλλακτική συνεργασία με τις άλλες οργανωμένες κοινωνίες και αλληλέγγυες δομές σε ζητήματα υγείας παιδείας και περίθαλψης, μπορεί να μπει φρένο στον κατήφορο της αυτοκαταστροφής του ανθρωπινου είδους.
Εκεί που φτάσαμε πρέπει να θυσιάσουμε πολλά για να επανεκκινήσουμε από άλλο δρόμο αυτό που λέμε, πρόοδο της ανθρωπότητας.
Και κυρίως ... να απονομιμοποιήσουμε ηθικά τον καπιταλισμό.