Χωρίς πατρίδα δεν υπάρχει λαός

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Το πρόβλημα ειναι ότι ο τόπος μας ειναι και πλούσιος και όμορφος και κοντά τους.
Αν ήταν μόνο πλούσιος οι αποικιοκρατες θα λήστευαν τον πλούτο μας και όπως έχουν μάθει θα μας χρησιμοποιουσαν σαν δούλους εργασίας, για να τους τον φέρουμε στα σεντούκια τους. 
Κι όταν τελείωνε, θα μας παρατούσαν σα στυμμένες λεμονόκουπες, αλλά ο τόπος θα έμενε πάλι σε εμάς.
Αν ήταν μόνο όμορφος θα περνούσαν τις καλοκαιρινές διακοπές τους στα ξενοδοχεία και τις παραλίες (ιδιοκτησίες τους) και θα γύριζαν στις χώρες τους.
Ο συνδυασμός και των δυο σε μια τόσο κοντινή απόσταση γι αυτούς, οδηγεί στην πρόθεση για ολοκληρωτική, διαρκή και πλήρη απαλλοτρίωση του.
Υπό αυτές τις συνθήκες ο ιθαγενής πρέπει να πάψει να υπάρχει, στην λογική ότι "αυτή ειναι η πατρίδα του και έχει δικαιώματα σε αυτήν".
Άντε να μείνουν κάνα δυο χωριά για φολκλόρ ατραξιόν.
Οι υπόλοιποι θα απομείνουν, ή εξοντωμένοι ηθικά και σωματικά η περιφερόμενοι σκλάβοι σε αναζήτηση ενός πιάτου συσσιτίου με μεταλλαγμένα.
Οι πιο ευνοημένοι θα βρισκονται σε κάποια χώρα της πολιτισμένης δύσης πλένοντας πιάτα, ενώ οι επιστήμονες θα ξεζουμίζονται σε κάποια πολυεθνική, βαυκαλιζόμενοι ότι είναι οι τάχα μου ικανοί και ξεχωριστοί.
Κι εγώ θα είμαι άστεγος κάτω από μια γέφυρα,
Ένας γραφικός καραγκιοζάκος που θα περιμένω την επόμενη συμμορία για να με λιντσάρει γελοιοποιώντας με, διότι επιμένω ότι χωρίς πατρίδα δεν υπάρχει λαός.