Στον αγώνα θυσιάζουμε το Εγώ για το Εμείς.

του Γιάννη Αθανασιάδη

 

Στον αγώνα για την δημιουργία μετώπου κατά της Ευρωκατοχής, υπάρχουν τρεις κατηγορίες αγωνιστών.
Οι απελπισμένοι που έχουν χάσει τα πάντα, αλλά δεν έχουν την πολιτική κατάρτιση για την συνειδητοποίηση και την οργάνωση του αγώνα.
Οι πολιτικά καταρτισμένοι που όμως έχουν ακόμα να χάσουν από τον αγώνα, οπότε δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τον ύψιστο βαθμό ανάγκης και πίεσης για την ενότητα και την οργάνωση του αγώνα.
Έτσι θεωρούν ότι έχουν την πολυτέλεια να το συζητούν και να λειτουργούν με παραγοντισμούς.
Και τέλος οι Συνειδητοποιημένοι, που στα μάτια των υπολοίπων φαίνονται βιαστικοί ή υπερφίαλοι. Διότι αναγνωρίζουν την επιτακτικότητα της ανάγκης για ενωτική οργάνωση του αγώνα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ηγετισμούς και ιδεοληψίες. 

Το πιο θλιβερό λοιπόν, δεν είναι να σε πολεμά ο εχθρός.
Το πιο θλιβερό είναι την ίδια ώρα, να σε υπονομεύει ο συναγωνιστής.
Μια κατάρα που σαν αφετηρία έχει πάντα, την μη συνειδητοποίηση (φύση και θέση), του κινδύνου που βρισκόμαστε, ώστε να ξεπεράσουμε τις εγωιστικές συμπεριφορές και να συμπαραταχθούμε ψυχή και σώμα στον κοινό αγώνα.
Δεν βοηθούν κανένα όλα αυτά.
Στον ιερό πατριωτικό αγώνα για Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση, δεν χωρούν προσωπικές ατζέντες.
Στην παρούσα κατάσταση θυσιάζουμε το Εγώ για το Εμείς.
Είναι η λογική του "Πάταξον μεν άκουσον δε".
Ας προσπαθήσουμε αυτή η μετωπική λογική να επικρατήσει και μην πυροβολούμε τα πόδια μας.

Υ.Γ. : Από τα παραπάνω εξαιρούνται τα... συνειδητά πρακτοράκια του συστήματος.