Μια φορά στην Άπω Δύση, το κοινωνικό μπαχτσίσι.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Μια φορά στην Άπω Δύση σε μια χώρα υπόδουλων ζητιάνων, που είχαν εθιστεί να γλύφουν τις πατούσες των αφεντάδων τους, ελπίζοντας να έχει κολλήσει κανένα ψίχουλο από το μεσημεριανό τους φαγητό, τα αφεντικά αποφάσισαν να δώσουν μια χούφτα τσόφλια από αυγά στον κάθε ζήτουλα επαίτη εθελόδουλο, και αυτό το ονόμασαν κοινωνικό μπαχτσίσι, αφού έτσι κι αλλιώς την άλλη μέρα κιόλας θα τους τα παίρνανε σαν φόρο ρύπανσης του περιβάλλοντος επειδή η ύπαρξη τους ήταν ρυπαρή για την χώρα.

Σε αυτούς λοιπόν τους επαίτες ρυπαρούς ζήτουλες, δεν περνούσε από το μυαλό να σφάξουν τους αφεντάδες τους και να ζήσουν ελεύθεροι, παρά άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους γιατί ανάμεσα τους υπήρχαν κάποιοι που δεν ήταν καθαρόαιμοι ζήτουλες, αλλά ήταν από άλλες σκλαβικές χώρες όπως η Σουιδική Αραβία, το Μπατιριστάν κ.α. και δεν δικαιώσαντε τα τσόφλια από το κοινωνικό μπαχτσίσι.

Έτσι λοιπόν αφού έδιωξαν τους άλλους σκλάβους, συνέχισαν ικανοποιημένοι και περήφανοι να γλύφουν τις πατούσες των αφεντάδων τους, αυτοί και τα παιδιά τους, περιμένοντας το επόμενο κοινωνικό μπαχτσίσι.

Ευτυχώς όμως αυτά γίνονται στην Άπω Δύση και δεν γίνονται στην περήφανη πατρίδα μας.

*Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς, μα εντελώς συμπτωματική, λέμε!

Τα κάλαντα της αγάπης και της ανθρωπιάς!

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Πάντα τέτοιες μέρες θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και την γειτονιά με της προσφυγικές πολυκατοικίες και τα φτωχόσπιτα με τις αυλές!

Τότε που όλα τα παιδάκια λέγανε τα κάλαντα και παίρνανε τα παιχνίδια που είχανε σταμπάρει στην βιτρίνα του ψιλικατζίδικου της κυρα Μαίρης με τις κλωστές και τα κουβάρια.

Τότε που έπρεπε να κάνω υπέρβαση της αποστροφής μου και να βγω και εγώ σαν όλα τα φυσιολογικά παιδιά να τα πω για να πάρω εκείνο το όπλο που πετούσε μπαλάκια του πινκ πονκ με πεπιεσμένο αέρα.

Τότε που έπρεπε να χτυπήσω την πόρτα της κυρα Ευγενίας που της είχα ρημάξει την μουριά και με κυνηγούσε με το σκουπόξυλο.

Που έπρεπε να τα πω στην κυρα Αμαλία που δεν προλάβαινε να φάει ώριμο βερίκοκο από την βερικοκιά της.

Στον κυρ Λευτέρη που του έσπασα το παρμπρίζ του φολκσβαγκεν με ένα μύτο που έριξα με την μπάλα.

Στις "καραμανλούδες" που πιστεύαμε ότι κρύβουν κάποιο σκοτεινό μυστικό στο σπίτι τους και γι' αυτό συνέχεια κρυφοκοιτούσαν από τα μισάνοιχτα παντζούρια.

Στον κυρ Μπάμπη που του χάλασα την ντίζα από τη βέσπα του παίζοντας τάχα μου ότι έκανα ραλυ όταν την έβρισκα παρκαρισμένη στην είσοδο της προσφυγικής πολυκατοικίας.

Να μπω σε όλες τις αυλές που την πρωτομαγιά κλέβαμε τον Μάη τρυπώντας τα χέρια μας από τα τριαντάφυλλα που κόβαμε.

Φτωχοί άνθρωποι που ήρθαν ξεριζωμένοι και πάλευαν να στήσουν την ζωή τους. Κι εγώ που, όπως πίστευα, όλο τον χρόνο πάλευα να τους την κάνω πιο δύσκολη, έπρεπε τώρα να τους πω και τα κάλαντα!

Κι όμως!!!

Όσες φόρες τους χτύπησα την πόρτα αντιμετώπισα το χαμόγελο τους και την γενναιοδωρία τους. Φράγκα δίφραγκα και τάλιρα!! μερικές φορές. Μαζί με κάποιο μελομακάρονο με την Σμυρναίικια συνταγή και ευχές από την καρδιά τους.

Ήταν δύσκολα χρόνια, μα μέσα στις συνοικίες βασίλευε η ανθρωπιά.

Χρόνια πολλά.


Δρόμος Ανοιχτός 
Η Σφήκα
Άνεμος Αντίστασης