Του Γιάννη Αθανασιάδη
Ο διαρκής αγώνας των λαών, για θεσμούς και διαδικασίες που προάγουν την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία, με επαναστάσεις και λαϊκά κινήματα τους τελευταίους τρείς αιώνες, μπορεί να μην έχει επιτύχει το μοντέλο μιας ιδανικής δημοκρατίας, αλλά τουλάχιστον κατάφερε στα πλαίσια των δυτικών αστικών δημοκρατιών, να δώσει βήμα και λόγο σε οργανωμένους φορείς (κόμματα) του λαού, ώστε να καθορίζουν την πολιτική και κοινωνική πορεία της χώρας τους, με τις όποιες παθογένειες, που δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.
Υπό αυτήν την έννοια ο λαός συμμετέχει ή στηρίζει δια της ψήφου του, τον πολιτικό φορέα που το πρόγραμμα του εκφράζει τις πεποιθήσεις και τις προσδοκίες του, για βελτίωση και πρόοδο της χώρας του και της ζωής του.
Η μη συμμετοχή (αποχή) στις εκλογικές διαδικασίες με την δικαιολογία ότι αυτό δεν είναι το ιδανικό μοντέλο δημοκρατίας που θέλει, αλλά και η αφοριστική λογική ότι όλοι ίδιοι είναι, είναι δείγμα πολιτικής ανωριμότητας και κοινωνικής αδιαφορίας, κάτι που είναι αντιφατικό με την έννοια της δημοκρατίας η οποία έχει σαν βάση της την συμμετοχή του πολίτη όπου υπάρχει δυνατότητα, ώστε να δράσει ενεργά για την βελτίωση των θεσμών.
Αυτή η δυνατότητα ενυπάρχει (ακόμα) στα εθνικά κοινοβούλια αλλά και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ασχέτως πώς την διαχειρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις και πολιτικοί.
Υπάρχει όμως μια «κόκκινη γραμμή» πέραν της οποίας η συμμετοχή, όχι απλά δεν έχει κανένα νόημα, αλλά λειτουργεί σε βάρος της όποιας «κουτσής» δημοκρατίας. Αυτή είναι η συμμετοχή σε εκλογές που οι αντιπρόσωποι του λαού θεσμικά και εν γνώση τους, δεν έχουν καμία δικαιοδοσία να νομοθετήσουν ή να πάρουν οποιασδήποτε μορφής δεσμευτική απόφαση.
Αυτό ισχύει για το ευρωκοινοβούλιο και τις αντίστοιχες ευρωεκλογές.
Η περίφημη ευρωβουλή έχει μόνο «συμβουλευτικό» χαρακτήρα και απλά αποτελεί δημοκρατικό άλλοθι σε μια φασιστική ελίτ που διοικεί και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των διαφόρων πολυεθνικών και του χρηματοοικονομικού κατεστημένου.
Είναι με λίγα λόγια μια βιτρίνα που θεσμικά δεν έχει κανένα καθοριστικό ρόλο στην μοίρα των λαών αλλά αποτελεί μια απάτη, μια κοροϊδία προς τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι υπάρχει δημοκρατία στο αυτοκρατορικό αυτό μόρφωμα, ενώ σπαταλούνται δισεκατομμύρια ευρώ για την συντήρηση του.
Εδώ δεν χωράει καμία δικαιολογία τακτικισμού η έστω αναγκαίας πολιτικής!
Το ναζιστικό κληροδότημα της Ε.Ε. δεν χτίστηκε από τους λαούς αλλά από τους συνεχιστές του Χιτλερικού οράματος για μια ενωμένη Ευρώπη υπό τον έλεγχο των ναζί και την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε όλοι αυτοί που εξόπλισαν τους ναζί (Κρουπς Ζημενς κλπ) και συμμετείχαν στα βάρβαρα πειράματα χρησιμοποιώντας σαν πειραματόζωα τους «κατώτερους» λαούς (Μπάγιερ κ.α.), παραμένουν μέχρι σήμερα και «μεγαλουργούν» επιχειρηματικά.
Εμείς ως Έλληνες ζούμε στο πετσί μας αυτή τη ναζιστική ένωση σήμερα, μια και είμαστε το πειραματόζωο τους.
Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές είναι μια απάτη που νομιμοποιεί το οξύμωρο, να αποφασίζεις για να μην έχεις το δικαίωμα να παίρνεις αποφάσεις, και όλο αυτό να το πληρώνεις με δισεκατομμύρια ευρώ από την τσέπη σου.
* Το γράφημα είναι από το βιβλίο «Οι Ναζιστικές καταβολές της Ε.Ε. των Βρυξελλών» των Paul Anthony Taylor, Aleksandra Nied\ Wiecki, Mathias Rath & August Kowalczyk
Ο διαρκής αγώνας των λαών, για θεσμούς και διαδικασίες που προάγουν την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία, με επαναστάσεις και λαϊκά κινήματα τους τελευταίους τρείς αιώνες, μπορεί να μην έχει επιτύχει το μοντέλο μιας ιδανικής δημοκρατίας, αλλά τουλάχιστον κατάφερε στα πλαίσια των δυτικών αστικών δημοκρατιών, να δώσει βήμα και λόγο σε οργανωμένους φορείς (κόμματα) του λαού, ώστε να καθορίζουν την πολιτική και κοινωνική πορεία της χώρας τους, με τις όποιες παθογένειες, που δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.
Υπό αυτήν την έννοια ο λαός συμμετέχει ή στηρίζει δια της ψήφου του, τον πολιτικό φορέα που το πρόγραμμα του εκφράζει τις πεποιθήσεις και τις προσδοκίες του, για βελτίωση και πρόοδο της χώρας του και της ζωής του.
Η μη συμμετοχή (αποχή) στις εκλογικές διαδικασίες με την δικαιολογία ότι αυτό δεν είναι το ιδανικό μοντέλο δημοκρατίας που θέλει, αλλά και η αφοριστική λογική ότι όλοι ίδιοι είναι, είναι δείγμα πολιτικής ανωριμότητας και κοινωνικής αδιαφορίας, κάτι που είναι αντιφατικό με την έννοια της δημοκρατίας η οποία έχει σαν βάση της την συμμετοχή του πολίτη όπου υπάρχει δυνατότητα, ώστε να δράσει ενεργά για την βελτίωση των θεσμών.
Αυτή η δυνατότητα ενυπάρχει (ακόμα) στα εθνικά κοινοβούλια αλλά και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ασχέτως πώς την διαχειρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις και πολιτικοί.
Υπάρχει όμως μια «κόκκινη γραμμή» πέραν της οποίας η συμμετοχή, όχι απλά δεν έχει κανένα νόημα, αλλά λειτουργεί σε βάρος της όποιας «κουτσής» δημοκρατίας. Αυτή είναι η συμμετοχή σε εκλογές που οι αντιπρόσωποι του λαού θεσμικά και εν γνώση τους, δεν έχουν καμία δικαιοδοσία να νομοθετήσουν ή να πάρουν οποιασδήποτε μορφής δεσμευτική απόφαση.
Αυτό ισχύει για το ευρωκοινοβούλιο και τις αντίστοιχες ευρωεκλογές.
Η περίφημη ευρωβουλή έχει μόνο «συμβουλευτικό» χαρακτήρα και απλά αποτελεί δημοκρατικό άλλοθι σε μια φασιστική ελίτ που διοικεί και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των διαφόρων πολυεθνικών και του χρηματοοικονομικού κατεστημένου.
Είναι με λίγα λόγια μια βιτρίνα που θεσμικά δεν έχει κανένα καθοριστικό ρόλο στην μοίρα των λαών αλλά αποτελεί μια απάτη, μια κοροϊδία προς τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι υπάρχει δημοκρατία στο αυτοκρατορικό αυτό μόρφωμα, ενώ σπαταλούνται δισεκατομμύρια ευρώ για την συντήρηση του.
Εδώ δεν χωράει καμία δικαιολογία τακτικισμού η έστω αναγκαίας πολιτικής!
Το ναζιστικό κληροδότημα της Ε.Ε. δεν χτίστηκε από τους λαούς αλλά από τους συνεχιστές του Χιτλερικού οράματος για μια ενωμένη Ευρώπη υπό τον έλεγχο των ναζί και την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε όλοι αυτοί που εξόπλισαν τους ναζί (Κρουπς Ζημενς κλπ) και συμμετείχαν στα βάρβαρα πειράματα χρησιμοποιώντας σαν πειραματόζωα τους «κατώτερους» λαούς (Μπάγιερ κ.α.), παραμένουν μέχρι σήμερα και «μεγαλουργούν» επιχειρηματικά.
Εμείς ως Έλληνες ζούμε στο πετσί μας αυτή τη ναζιστική ένωση σήμερα, μια και είμαστε το πειραματόζωο τους.
Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές είναι μια απάτη που νομιμοποιεί το οξύμωρο, να αποφασίζεις για να μην έχεις το δικαίωμα να παίρνεις αποφάσεις, και όλο αυτό να το πληρώνεις με δισεκατομμύρια ευρώ από την τσέπη σου.
* Το γράφημα είναι από το βιβλίο «Οι Ναζιστικές καταβολές της Ε.Ε. των Βρυξελλών» των Paul Anthony Taylor, Aleksandra Nied\ Wiecki, Mathias Rath & August Kowalczyk
** Πηγες: Ευρωπαϊκό κοινοβουλιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου