Του Γιάννη Αθανασιάδη
Αρχές της δεκαετίας του 1970 πιτσιρικάς στο αυτοκίνητο του αδερφού μου μαζί με τον πατέρα, διασχίζουμε ένα αγροτικό δρόμο κάπου μεταξύ Κοζάνης και Βελβεντού.
Βλέπω δίπλα μας κάτι κτήματα γεμάτα με κατάφορτες ροδακινιές.
Γενικά χωρίς να αναλύω τις αιτίες, έχω μια τάση να απολαμβάνω περισσότερο τους καρπούς όταν τους κόβω από το δέντρο.
Όπως καταλαβαίνετε πρότεινα στον αδερφό μου να σταματήσουμε για να δοκιμάσουμε τα ροδάκινα που κρέμονταν στα κλαδιά έξω από τους φράχτες.
Πράγματι σταμάτησε δεξιά δίπλα στον φράχτη και κατεβαίνω να κόψω κάνα δυο ροδάκινα έτσι ώριμα και λαχταριστά που φαίνονταν.
Κόβω τρία, ένα για τον καθένα.
Εκείνη την ώρα ακούγεται ο πατέρας που λαγοκοιμόταν στην διαδρομή.
- Μην τυχόν και κόψεις κανένα
- Σιγά ρε μπαμπά, λέω, τρία για να δοκιμάσουμε έκοψα.
- Να τα αφήσεις εκεί που τα πήρες. Με ποιο δικαίωμα κλέβεις τον κόπο του ανθρώπου που τα δούλεψε; Τον ρώτησες;
Ωστόσο μπαίνω στο αυτοκίνητο κρατώντας τα ροδοκόκκινα λαχταριστά ροδάκινα.
- Ε τώρα δεν πειράζει λέει ο αδερφός μου, και ξεκινά το αυτοκίνητο.
- Σταμάτησε το αυτοκίνητο! Φώναξε ο πατέρας.
- Έλα ρε μπαμπά πώς κάνεις έτσι είπα μισομπουκωμένος από την πρώτη δαγκωνιά!
- Σταματήστε να κατέβω εγώ δεν έρχομαι μαζί σας αν δεν τα αφήσετε εκεί που τα πήρατε.
Τελικά έγινε το δικό του και έμεινα με την λαχτάρα και την νοστιμάδα της πρώτης δαγκωνιάς.
Εκείνη την ώρα ήμουν εκνευρισμένος με την ξεροκεφαλιά του πατέρα.
Γενικά ήταν λιγομίλητος άνθρωπος. Εκείνη την ημέρα έσπασε το ρεκόρ του.
Αργότερα όμως κόλλησα στη φράση που είπε.
Δεν είπε με ποιο δικαίωμα κλέβεις τα ροδάκινα του ανθρώπου.
Είπε "με ποιο δικαίωμα κλέβεις τον κόπο της δουλειάς του"!
Όλη η σοφία σε μια φράση από έναν "αγράμματο" εργάτη με διωγμούς και εξορίες, που ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει να σου κλέβουν τον κόπο της δουλειάς σου!
Πριν μερικά χρόνια που πέρναγα με το αυτοκίνητο μου ανάμεσα σε πορτοκαλεώνες έξω από το Ναύπλιο, άπλωσα το χέρι και έκοψα ένα πορτοκάλι.
Ξεκίνησα να το τρώω. Γλυκύτατο!
Στα μισά κάτι με έσπρωξε και το πέταξα. Δεν κατέβαινε το άτιμο.
Μέσα μου η φωνή του κυρ Βαγγέλη, μου το 'βγαλε ξινό.
"Με ποιο δικαίωμα κλέβεις τον κόπο της δουλειάς του ανθρώπου";
Και στις μέρες μας γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά τι σημαίνει να σου κλέβουν τον κόπο της δουλειάς σου.
Αρχές της δεκαετίας του 1970 πιτσιρικάς στο αυτοκίνητο του αδερφού μου μαζί με τον πατέρα, διασχίζουμε ένα αγροτικό δρόμο κάπου μεταξύ Κοζάνης και Βελβεντού.
Βλέπω δίπλα μας κάτι κτήματα γεμάτα με κατάφορτες ροδακινιές.
Γενικά χωρίς να αναλύω τις αιτίες, έχω μια τάση να απολαμβάνω περισσότερο τους καρπούς όταν τους κόβω από το δέντρο.
Όπως καταλαβαίνετε πρότεινα στον αδερφό μου να σταματήσουμε για να δοκιμάσουμε τα ροδάκινα που κρέμονταν στα κλαδιά έξω από τους φράχτες.
Πράγματι σταμάτησε δεξιά δίπλα στον φράχτη και κατεβαίνω να κόψω κάνα δυο ροδάκινα έτσι ώριμα και λαχταριστά που φαίνονταν.
Κόβω τρία, ένα για τον καθένα.
Εκείνη την ώρα ακούγεται ο πατέρας που λαγοκοιμόταν στην διαδρομή.
- Μην τυχόν και κόψεις κανένα
- Σιγά ρε μπαμπά, λέω, τρία για να δοκιμάσουμε έκοψα.
- Να τα αφήσεις εκεί που τα πήρες. Με ποιο δικαίωμα κλέβεις τον κόπο του ανθρώπου που τα δούλεψε; Τον ρώτησες;
Ωστόσο μπαίνω στο αυτοκίνητο κρατώντας τα ροδοκόκκινα λαχταριστά ροδάκινα.
- Ε τώρα δεν πειράζει λέει ο αδερφός μου, και ξεκινά το αυτοκίνητο.
- Σταμάτησε το αυτοκίνητο! Φώναξε ο πατέρας.
- Έλα ρε μπαμπά πώς κάνεις έτσι είπα μισομπουκωμένος από την πρώτη δαγκωνιά!
- Σταματήστε να κατέβω εγώ δεν έρχομαι μαζί σας αν δεν τα αφήσετε εκεί που τα πήρατε.
Τελικά έγινε το δικό του και έμεινα με την λαχτάρα και την νοστιμάδα της πρώτης δαγκωνιάς.
Εκείνη την ώρα ήμουν εκνευρισμένος με την ξεροκεφαλιά του πατέρα.
Γενικά ήταν λιγομίλητος άνθρωπος. Εκείνη την ημέρα έσπασε το ρεκόρ του.
Αργότερα όμως κόλλησα στη φράση που είπε.
Δεν είπε με ποιο δικαίωμα κλέβεις τα ροδάκινα του ανθρώπου.
Είπε "με ποιο δικαίωμα κλέβεις τον κόπο της δουλειάς του"!
Όλη η σοφία σε μια φράση από έναν "αγράμματο" εργάτη με διωγμούς και εξορίες, που ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει να σου κλέβουν τον κόπο της δουλειάς σου!
****
Πριν μερικά χρόνια που πέρναγα με το αυτοκίνητο μου ανάμεσα σε πορτοκαλεώνες έξω από το Ναύπλιο, άπλωσα το χέρι και έκοψα ένα πορτοκάλι.
Ξεκίνησα να το τρώω. Γλυκύτατο!
Στα μισά κάτι με έσπρωξε και το πέταξα. Δεν κατέβαινε το άτιμο.
Μέσα μου η φωνή του κυρ Βαγγέλη, μου το 'βγαλε ξινό.
"Με ποιο δικαίωμα κλέβεις τον κόπο της δουλειάς του ανθρώπου";
Και στις μέρες μας γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά τι σημαίνει να σου κλέβουν τον κόπο της δουλειάς σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου