Η Πόλις εάλω και η Ελληνική πραγματικότητα.

του Γιάννη Αθανασιάδη

«Η Πόλις εάλω»!
«Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς θα ξυπνήσει και θα πάρουμε πίσω την πόλη»!
«Θα έρθει ο εξαδάχτυλος Κωνσταντίνος και θα μπει καβαλάρης στην Αγια Σοφιά και θα στείλει τους Τούρκους στην κόκκινη μηλιά»!

Οι λαϊκοί μύθοι υπηρετούν συλλογικές ανάγκες συνοχής και επιβίωσης.
Κατά περιόδους μάλιστα "προσαρμόζονται", σύμφωνα με το μέσο μορφωτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο του λαού.

Όσο πιο ανώριμος, εξαρτημένος, αμόρφωτος και καταπιεσμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο υπερφυσικές διαστάσεις παίρνει ο μύθος.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορεί να είναι και διδακτικό. 
Απλά είναι ένας δείκτης ωριμότητας του λαού.
Όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τα μικρά παιδιά.

Θυμάμαι όταν ήμουν σε προσχολική ηλικία πόσο με είχε εντυπωσιάσει η ιστορία του Αη Γιώργη που έσωσε την βασιλοπούλα σκοτώνοντας τον δράκο!
Αργότερα βέβαια κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν δράκοι (εκτός από το «game of thrones») και ότι οι «βασιλοπούλες» έστελναν και στέλνουν τους υποτακτικούς τους  να φαγωθούν αντί για αυτές.
Βέβαια αυτός ήταν ένας ακίνδυνος μύθος. 

Υπάρχουν όμως και επικίνδυνοι μύθοι, που μπορεί την περίοδο που διαμορφώθηκαν να υπηρετούσαν κάποια συλλογική ανάγκη, αλλά σήμερα αξιοποιούμενοι από πατριδοκάπηλους και νεοφασίστες, χειραγωγούν το λαό σε λογικές μίσους, για να τον οδηγήσουν ύπουλα και προδοτικά στην εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ξένων κέντρων, που στην προκειμένη περίπτωση "They don't give a shit about us"!

Και για να είμαστε ξηγημένοι, όσοι φαντάζεστε ότι στο Βυζάντιο θα ζούσατε στην Πόλη και θα περιφερόσασταν με «βαθιά πορφυρούς» μανδύες και χλαμύδες στα παλάτια, να σας προσγειώσω ότι οι περισσότεροι θα ήσασταν κολίγοι στα χωράφια των φεουδαρχών. 
Οι πιο τυχεροί να ήσασταν τίποτα καλόγεροι σε μοναστήρια ή ευνούχοι σφουγγοκωλάριοι.
Αλλά μην ανησυχείτε... «Πάλι με χρόνια με καιρούς...»

Η γνώση της ιστορίας χρειάζεται για να μαθαίνουμε από τα λάθη και να μην τα επαναλαμβάνουμε. 
Επίσης, μπορούμε να θαυμάζουμε τους μεγάλους πολιτισμούς και τους ηρωισμούς, αλλά δεν υπάρχει πιο γελοίο όταν  κομπάζουμε για κάτι που έκαναν άλλοι στο παρελθόν, οικειοποιούμενοι (εμείς) την δική τους δόξα.

Ακούω να λένε "ξέρεις τι προγόνους έχω εγώ ρε"?
Απλά μέχρι στιγμής αυτό που ξέρω, είναι πως συμπεριφερόμαστε ως λαός! 
Ψοφοδεείς και γελοιωδέστατα πιθηκίζοντες κάθε τι αλλότριο και μη οικείο, αναμένουμε το φως εξ εσπερίας, (μαύρη τύφλα που μας δέρνει), επειδή δεν μπορούμε να αποβάλλουμε το σύμπλεγμα του επαρχιώτη απέναντι στους Δυτικούς «πρωτευουσιάνους».
Επειδή δεν ανεχόμαστε την ταυτότητα μας. (Τι διχασμός κι αυτός)!

Εν ολίγοις δεν ήμαστε ικανοί να περπατήσουμε στα δυο μας πόδια γιατί δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ότι μπορούμε.(Που να ζορίζεσαι τώρα)!
Μπουσουλάμε μια χαρά στα τέσσερα, μαϊμουδίζοντας τους "μεγάλους".

Α! και για να το κλείσουμε με τις με τις παιδαριώδεις και ανιστόρητες φαντασιώσεις.
Το Βυζάντιο ήταν μια πολυπολιτισμική αυτοκρατορία, με Ιλλυριούς, Σλάβους, Αρμένιους και Έλληνες αυτοκράτορες και έχει τόση σχέση με την δημοκρατία όσο η μαρμελάδα με το «κλάσιμο». 
Τους δε λαούς που εξουσίαζε, είτε Έλληνες είτε Σλάβους είτε Αρμένιους, Ασσύριους, Εβραίους, κλπ, τους είχε αναλώσιμους. 
Ο δε στρατός ήταν στην συντριπτική του πλειοψηφία μισθοφορικός που περιλάμβανε κατά περιόδους, από Γερμανούς, Γαλάτες και Γότθους, μέχρι Άραβες και Τούρκους!

Αυτό για άλλους είναι καλό και για άλλους είναι κακό.
Για μένα απλά είναι ιστορία.

Αγαπάμε και υπερασπιζόμαστε την πατρίδα και τον λαό μας. 
Καλοί οι θρύλοι και τα μοιρολόγια για τις χαμένες πατρίδες και τα «αρχαία μεγαλεία»!
Αλλά ο μεγάλος εχθρός, εδώ και δέκα τουλάχιστον  χρόνια, βρίσκεται μέσα στην χώρα μας και μας κυβερνά εξοντώνοντας τον λαό μας σιγά - σιγά! 
Από αυτόν πρέπει να απελευθερωθούμε πρώτα.
Και δεν είναι άλλος από την αυτοκρατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ντόπιων σφουγγοκωλάριων της.
Εδώ σας θέλω! να δείξετε την υπεράσπιση και την αγάπη για το λαό και την πατρίδα μας.



Εθνική ανεξαρτησία τώρα!