Είναι χρέος μας. Είναι τα παιδιά μας!

του Γιάννη Αθανασιάδη

 

"Έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας έδειξε ότι το 76% των μαθητών θέλει να φύγει στο εξωτερικό, με το 44% εξ αυτών να δηλώνει ισχυρή πρόθεση για μόνιμο εκπατρισμό!!!

Στη μελέτη συμμετείχαν μαθητές ηλικίας 15-18 ετών από τη Θεσσαλονίκη".

Αναρωτιέμαι τι εμπειρία και πληροφόρηση από την ζωή στο εξωτερικό λέτε να έχει η συντριπτική πλειοψηφία από τα 15χρονα και τα 18χρονα της χώρας μας και από που?

Να τολμήσω σας πω εγώ?

Εκτός από τις ταινίες, τα σήριαλ και τα ψωνισμένα σταρλετάκια της τηλεόρασης, από πουθενά αλλού!

Κάποια (ελάχιστα) έχουν την οικονομική στήριξη ή δεσμούς από την οικογένεια και μπορεί να προσαρμοστούν.

Τα περισσότερα θα φύγουν με όνειρα για τον καπιταλιστικό παράδεισο και ένα μεγάλο μέρος από αυτά θα έχει την τύχη των εισαγόμενων από την πρώην ανατολική Ευρώπη τις παλιότερες εποχές.

Καταθλιπτικοί εμιγκρέδες με χιλιάδες μη συμβατές κοινωνικές αγκυλώσεις. Υπηρετικό και κατώτατο προσωπικό καθώς και λουμπεναριά της "εσπερίας". Περιφερόμενοι σκλάβοι, υποχείρια του κεφαλαίου, απεργοσπάστες στις διεκδικήσεις των εργαζόμενων της κάθε χώρας, συμμορίτες που θα σφάζονται για λίγα μάρκα. Αυτό θα είναι το μέλλον για τα δύστυχα αυτά Ελληνόπουλα.

Και μη γυρίσει κανείς να μου πει πως επειδή (συγκυριακά) πρόκοψε αυτός, το ίδιο θα ισχύσει για όλους.Έχω προσωπικές εμπειρίες και μαρτυρίες γι αυτό.

Ποιός είναι όμως ο υπεύθυνος για αυτήν την πλάνη που έχει ενδημήσει στις καρδούλες των νέων μας?

Πρώτα από όλους ΕΓΩ και κάθε εγώ, με το παράδειγμα μου!

Που όλα αυτά τα χρόνια κοιτούσα την δουλειά μου και θεωρούσα ότι είναι αυτονόητη η πρόοδος και η ευημερία, χωρίς την συμμετοχή μου στα κοινά.

Δούλευα για τα φράγκα και δεν έδινα σημασία στην κοινωνική και ηθική παιδεία του παιδιού μου.

Θεωρούσα δεδομένη την πατρίδα μου, οπότε μπορούσα να την βρίζω και να την κατηγορώ. Να φλερτάρω με την αλλοδαπή εκ του ασφαλούς και να την εκθειάζω.

Έβλεπα τους τουρίστες γελαστούς και φιλικούς (πως αλλιώς θα είναι άλλωστε ένας άνθρωπος που κάνει διακοπές στον παράδεισο Ελλάδα), και νόμιζα ότι καλοπερνούν στην χώρα τους και στις δουλειές τους.

Γενικά άφησα να γεμίζει με τηλεοπτική σαβούρα και σκουπίδια το μυαλό του παιδιού μου, που έμμεσα ο ίδιος το "έσπρωξα" να βλέπει, χωρίς να αντιδρώ!

Πρότυπα Τζούλιας, Καλομοίρας, Κωστόπουλου, Μύκονου και πολιτικών νεολαιών σε σκυλάδικα, κλπ, περνούσαν στο ντούκου.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς αυτή η γενιά έχει κάθε δικαίωμα να μας φτύσει.

Τώρα όμως τι γίνεται?

Μια ύστατη προσπάθεια να διορθώσουμε την πατρίδα μας όπως την καταντήσαμε είναι να δώσουμε πρώτοι εμείς οι παλιότεροι τον αγώνα για ένα νέο ξεκίνημα. Είναι χρέος μας να γκρεμίσουμε ότι παλιό και σάπιο χτίζαμε τόσα χρόνια.

Και μόνο αν είμαστε ειλικρινείς θα γίνει με την βοήθεια των νέων αφού ουσιαστικά είναι δικό τους το μέλλον.

Ευθύνη μας είναι να τους πούμε εμπράκτως, πως οι λαοί ευημερούν και σπάνε την σκλαβιά τους, όταν μένουν και δίνουν την μάχη κι όχι όταν ανταλλάσσουν την σκλαβιά τους με μια νέα "καλύτερη" σκλαβιά!

Είναι χρέος μας. Είναι τα παιδιά μας!

Η κλεψύδρα αδειάζει.

Θα στείλουν το λαό στην αγκαλια των εθνικιστών

του Γιάννη Αθανασιάδη.

 

Στα Σκόπια σκοτώνονται μεταξύ τους αλβανόφωνοι με σλαβόφωνους, (ο πρόεδρος της βουλής είναι βαριά τραυματισμένος). Στην Αλβανία ο λαός ειναι στους δρόμους ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης.

Στην Κροατία έπεσε η κυβέρνηση συνασπισμού. Στο Κόσοβο αναζωπυρώνεται το εθνικιστικό και ο uck δηλώνει "έτοιμος". Η Σερβία οπλίζεται και προετοιμαζεται για πολεμική προβοκάτσια.

Στη Βουλγαρία για πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο μπήκαν στην κυβέρνηση οι εθνικιστές. Η Τουρκία, με τα γνωστά της θέματα, έχει δεσμεύσει το μισό Αιγαίο για άσκηση με αληθινά πυρά.

Μεγάλη Αλβανία, μεγάλη Τουρκία, μεγάλη Σερβία, μεγάλη Βουλγαρία, μεγάλη "Μασεντόνια του Αιγαίου", μεγάλη Ελλάδα, με σκλάβους τους λαούς τους.

"Να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ".

Το σενάριο αποσταθεροποίησης και γενικής ανάφλεξης των Βαλκανίων είναι σε "καλό" δρόμο.

Η πολεμική βιομηχανία θα βγάλει καλό "μεροκάματο".

Οι λαοί όπως πάντα θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι.

Ακόμα κι αυτοί που στα χαρτιά θα νικήσουν!

Μέσα σε όλα αυτά, στην Ελλάδα της οικονομικής κατοχής, της κρίσης και των μνημονίων, του εξαθλιωμένου λαού και της μιντιακής χειραγώγησης, αν οι δημοκράτες δεν μπορέσουν να ενωθούν κάτω από εθνικοαπελευθερωτικά, αντιιμπεριαλιστικά προτάγματα, (σε συνθήκες αποσταθεροποίησης και ανάφλεξης), ειναι βέβαιο ότι θα στείλουν το λαό στην αγκαλια των εθνικιστών.

Η κλεψύδρα αδειάζει.

Όχι δεν είναι χούντα!

του Γιάννη Αθανασιάδη

 

Και έρχεται κάποια ώρα που φευγαλέα περνά απ΄το μυαλό σου το δίλημμα.

"Να φτιάξω τα δόντια μου ή να ψωνίσω τρόφιμα για την οικογένεια."

Λέω φευγαλέα γιατί πάντα προέχει η οικογένεια.

Και βέβαια στην θέση των δοντιών μπορείς να βάλεις,τα φάρμακα, έξοδο με την παρέα, βενζίνη για το αυτοκίνητο, πετρέλαιο για την σόμπα, να αλλάξεις τα τρύπια παπούτσια, να πάρεις καινούρια ρούχα, να επισκεφτείς ένα φίλο στη γιορτή του... κλπ....κλπ...κλπ

Και κάθε τόσο παίρνεις ειδοποίηση από την εφορεία για να περάσεις να δεις τον έφορο διότι έχεις χρέη προς αυτήν.

"Περάστε από την ασφάλειαν δι υπόθεσιν σας"

Όχι δεν είναι χούντα!

Η Μπουμπουλίνας αντικαταστάθηκε από την τοπική εφορεία.

Και ναι!

Δεν σε βασανίζουν με ηλεκτροσόκ και φάλαγγα.

Κάνουν κάτι πιο "έξυπνο" σκοτώνουν την συνείδηση και την ψυχή σου όταν σε οδηγούν σε τέτοια διλήμματα.

Αφαιρούν κάθε ίχνος ονείρου! Στεγνώνουν κάθε χυμό ζωτικότητας!

Δεν χρειάζονται λευκά κελιά σε ένα κόσμο χωρίς χρώματα.

Μετέτρεψαν μια ηλιόλουστη πατρίδα και ένα αισιόδοξο λαό, σε ένα σκοτεινό στρατόπεδο με ζόμπι.

Ναι!

Ελα πες μου για την 21η Απριλίου Δήμιε μου.

Εκμαυλιστή της Δημοκρατίας...

Ούτε δάκρυ.....

Δεν αλλάζει... Ανατρέπεται

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ένας από τους λόγους που δεν σχολιάζω και δεν γράφω άρθρα πλέον, που αφορούν την κυβερνητική πολιτική αλλά και τις μνημονιακές "μεταρρυθμίσεις", είναι η συνειδητοποίηση ότι κάθε προσπάθεια να εκλογικεύσω και να εκθέσω τους κυβερνητικούς χειρισμούς, είναι έωλη και μάταια.

Είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα πλοίο που βυθίζεται, που το νερό έχει φτάσει στο ντεκ των επιβατών και εγώ να κάνω κριτική στον καπετάνιο που μείωσε τις μερίδες στο φαγητό. Λες κι αν δεν τις μείωνε, θα άλλαζε κάτι σε σχέση με την καταβύθιση του πλοίου και τον επακόλουθο πνιγμό των επιβατών του.

Τώρα πλέον δεν μας σώζουν αλλαγές και αντιδράσεις στην λογική να μην απολυθούν οι (χ) υπάλληλοι και να μην μειωθούν οι (ψ) μισθοί και συντάξεις.

Δεν έχει καμία σημασία αν θα έχουμε "πρωτογενές" πλεόνασμα η έλλειμμα.

Τώρα πλέον, το κρατικό μόρφωμα που στήθηκε πάνω στην πατρίδα που λέγεται Ελλάδα, δεν σώζεται μέσα σε αυτό το περιβάλλον όσο "καλοί" χειρισμοί κι αν γίνουν.

Και κυρίως, δεν σώζεται από τον καταποντισμό, αλλάζοντας απλώς καπετάνιο.

Τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αγωνιζόμαστε για να συνειδητοποιήσει ο κάθε συμπολίτης, ότι αυτό που χρειάζεται, είναι η ανατροπή και η ρήξη με αυτό το περιβάλλον, που δεν είναι άλλο από την ΕΕ και το νόμισμα της.

Αυτό όμως μπορεί να γίνει με την ευρεία συναίνεση και την συμμετοχή του λαού.

Και πρέπει να αγωνιστούμε γι αυτό.

Αλλιώς ούτε τα ποντίκια δεν θα γλυτώσουν από την επερχόμενη καταστροφή.

Η κλεψύδρα αδειάζει...

Η ενότητα και η βλακεία.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Όσο ανεβαίνει ο βαθμός δυστυχίας μέσα στο λαό, τόσο μεγαλώνει η τάση για αντίδραση.

Όσο μεγαλώνει η τάση για αντίδραση, τόσο πολώνεται και ριζοσπαστικοποιείται ο λαός.

Όσο πολώνεται και ριζοσπαστικοποιείται ο λαός τείνει να χωριστεί τελικά, σε δυο "στρατόπεδα".

Σε αυτούς που θεωρούν ότι για την δυστυχία τους φταίνε οι πάσης φύσεως εξουσιαστές που τους οδήγησαν σε αυτήν και οι υπηρέτες τους,

και σε αυτούς που θεωρούν πως για την δυστυχία τους φταίνε οι πάσης φύσεως υπονομευτές που αντιδρούν στην "σωστή" λειτουργια της εξουσίας (που μας αγαπάει).

Τα δυο αυτά "στρατόπεδα", μοιραία κάποια στιγμή θα συγκρουστούν.

Δεν έχει σημασία από ποιους θα αποτελούνται ένθεν και ένθεν.

Το βέβαιο ειναι ότι αυτή την ώρα, το εξουσιαστικό "στρατόπεδο" έχει διαμορφώσει το "μέτωπο του". Είναι ήδη έτοιμο.

Στο απέναντι "στρατόπεδο", θα πρέπει να λύσουμε πρώτα το ζήτημα αν δηλώνουμε διεθνιστές η πατριώτες, επαναστάτες!

Αν ο αγώνας που θα κάνουμε θα λέγεται πατριωτικός ή αντιιμπεριαλιστικός!! Κι αν ο αντιιμπεριαλιστικος αγώνας θα λέγεται εθνικός η αντικαπιταλιστικος κλπ κλπ.
Αν αυτό που διεκδικούμε θα λέγεται λαϊκή κυριαρχία η ταξική κυριαρχία.
Όσο ο λαός εξαθλιώνεται και γεννοκτονείται, οι διάφορες ομαδοποιήσεις, χωρίζονται σε υποομάδες με χαώδεις!!! διαφορές μεταξύ τους, όπως αν ο Στάλιν έβαλε να σκοτώσουν τον Τρότσκι!
Αν ο Λένιν ήταν οπορτουνιστής, η αν η δημοκρατία θα λέγεται άμεση, καθαρή, αθηναϊκή, κλπ. Αν ο μπακάλης ειναι ταξικός εχθρός η σύμμαχος, κλπ,κλπ.
Αν η υπό κατάσχεση κατοικία άνω των 100τμ ειναι λαϊκή η καπιταλιστική! κλπ,κλπ,κλπ

Ρε αδέρφια δεν ξέρω αν τελικά μας αξίζει όλο αυτό, αλλά (συγγνώμη κιόλας) νομίζω πως στο τέλος θα καταφέρουμε να κερδίσουμε το ιστορικό βραβείο της "λαϊκής βλακείας".

Η κλεψύδρα αδειάζει...

Η απογοήτευση είναι σιδερένιες μπάλες δεμένες στα πόδια.

του Γιάννη Αθανασιάδη
 

Η απογοήτευση είναι σιδερένιες μπάλες δεμένες στα πόδια.

Μερικές φορές είναι ασήκωτες.

Τρέχεις ανιδιοτελώς στους πλειστηριασμούς και προσπαθείς να σώσεις τα σπίτια άγνωστων ανθρώπων γιατί πιστεύεις ότι μόνο με την αλληλεγγύη μπορεί να γίνει κάτι σε αυτή την χώρα.

Περιμένεις ότι όλοι όσοι συμμετέχουν διέπονται από τις ίδιες προθέσεις.

Και οι περισσότεροι που το κάνουν έτσι είναι.

Υπάρχουν όμως και οι κομματικές περιχαρακώσεις, που οδηγούν σε άλλα μονοπάτια τους ενταγμένους.

Συναγωνιστές που κατά τα άλλα θα ρισκάριζαν την σύλληψη τους για τον σκοπό αυτό, περιχαρακώνονται πίσω από κομματικά πανό και ενίοτε αλληλοδιαβλέπονται μετατρέποντας την σπουδαία αυτή πράξη αλληλεγγύης, που θα έπρεπε όλους να μας ενώνει, σε πεδίο αντιπαράθεσης.

Εκεί, για όσους δεν πάνε να προωθήσουν κάτι άλλο παρά μόνο "αυτήν καθ'εαυτήν" την αγωνιστική συμπαράσταση στους συμπολίτες τους, το βάρος της απογοήτευσης γίνεται αβάσταχτο!

Εκεί λες "δεν έχει νόημα", "δεν το αντέχω".

Όμως όσο μεγάλο κι αν είναι το βάρος της απογοήτευσης λες:

"Δεν έχω άλλη επιλογή. Ακόμα και κόντρα σε όλους τους "ανέμους" εγώ πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα, γιατί υπάρχουν συνάνθρωποι μου που υποφέρουν κι αυτό είναι μια μικρή συνεισφορά στην προσπάθεια γυρίσει ο τροχός της ιστορίας."

Μια προσπάθεια με όσα απομεινάρια δύναμης διαθέτω.

Μια προσπάθεια να σταματήσει αυτή η άθλια λεηλασία της ζωής μας.

Μια προσπάθεια να καταλάβουμε σαν λαός ότι πιο πολλά είναι αυτά που μας ενώνουν.

Μια προσπάθεια με ότι μπορώ να διαθέσω στον αγώνα.

Μια προσπάθεια με νύχια και με δόντια.

Σήμερα στις 4μμ θα είμαι στο ειρηνοδικείο αψηφώντας το βάρος της απογοήτευσης.