Η απογοήτευση είναι σιδερένιες μπάλες δεμένες στα πόδια.

του Γιάννη Αθανασιάδη
 

Η απογοήτευση είναι σιδερένιες μπάλες δεμένες στα πόδια.

Μερικές φορές είναι ασήκωτες.

Τρέχεις ανιδιοτελώς στους πλειστηριασμούς και προσπαθείς να σώσεις τα σπίτια άγνωστων ανθρώπων γιατί πιστεύεις ότι μόνο με την αλληλεγγύη μπορεί να γίνει κάτι σε αυτή την χώρα.

Περιμένεις ότι όλοι όσοι συμμετέχουν διέπονται από τις ίδιες προθέσεις.

Και οι περισσότεροι που το κάνουν έτσι είναι.

Υπάρχουν όμως και οι κομματικές περιχαρακώσεις, που οδηγούν σε άλλα μονοπάτια τους ενταγμένους.

Συναγωνιστές που κατά τα άλλα θα ρισκάριζαν την σύλληψη τους για τον σκοπό αυτό, περιχαρακώνονται πίσω από κομματικά πανό και ενίοτε αλληλοδιαβλέπονται μετατρέποντας την σπουδαία αυτή πράξη αλληλεγγύης, που θα έπρεπε όλους να μας ενώνει, σε πεδίο αντιπαράθεσης.

Εκεί, για όσους δεν πάνε να προωθήσουν κάτι άλλο παρά μόνο "αυτήν καθ'εαυτήν" την αγωνιστική συμπαράσταση στους συμπολίτες τους, το βάρος της απογοήτευσης γίνεται αβάσταχτο!

Εκεί λες "δεν έχει νόημα", "δεν το αντέχω".

Όμως όσο μεγάλο κι αν είναι το βάρος της απογοήτευσης λες:

"Δεν έχω άλλη επιλογή. Ακόμα και κόντρα σε όλους τους "ανέμους" εγώ πρέπει να συνεχίσω τον αγώνα, γιατί υπάρχουν συνάνθρωποι μου που υποφέρουν κι αυτό είναι μια μικρή συνεισφορά στην προσπάθεια γυρίσει ο τροχός της ιστορίας."

Μια προσπάθεια με όσα απομεινάρια δύναμης διαθέτω.

Μια προσπάθεια να σταματήσει αυτή η άθλια λεηλασία της ζωής μας.

Μια προσπάθεια να καταλάβουμε σαν λαός ότι πιο πολλά είναι αυτά που μας ενώνουν.

Μια προσπάθεια με ότι μπορώ να διαθέσω στον αγώνα.

Μια προσπάθεια με νύχια και με δόντια.

Σήμερα στις 4μμ θα είμαι στο ειρηνοδικείο αψηφώντας το βάρος της απογοήτευσης.