Οργάνωση με όρους μάχης και αγώνας μέχρι το τέλος

του Γιάννη Αθανασιάδη

  

Ότι συμβαίνει σήμερα στο λαό μας είναι απόρροια στρατηγικής ήττας πολεμικού χαρακτήρα, μόνο που επήλθε χωρίς πόλεμο. Την προκαλέσαμε οι ίδιοι με πρωταίτιους τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τους πολιτικούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν.

Το 2010 υπογράφηκε μια δανειακή σύμβαση η οποία αναφέρει ρητά ότι η Ελλάδα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που της παρείχε η εθνική της κυριαρχία, απέναντι σε ιδιώτες Δανειστές.
Απόρροια της Δανειακής ήταν και είναι τα μνημόνια.

Το 2012 με το περίφημο psi (κούρεμα του χρέους των Ελληνικών ομολόγων) τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων μειώθηκαν από τα 18,7 δισ. στα 4,2 δισ. ενώ οι μικροομολογιούχοι έχασαν το 70% περίπου των χρημάτων τους.
Η οικονομία "στεγνώνει".

Το 2013 η Ελλάδα μπαίνει οριστικά υπό την μόνιμη κηδεμονία ενός οργανισμού( ESM) που δεν είναι απλώς άλλη μία off-shore, όπως ο EFSF (προσωρινός μηχανισμός στήριξης), αλλά οργανισμός με νομική προσωπικότητα και δικαιοπρακτικές δυνατότητες κράτους και μάλιστα απολαμβάνει πολύ περισσότερα προνόμια και ασυλίες από ένα κοινό κράτος. Λειτουργεί ως ιδιωτικός φορέας με δικαίωμα ετεροδικίας, αλλά με πλήρη ασυλία για τον ίδιο.

Το 2016 με το πολυνομοσχέδιο του 4ου μνημονίου δημιουργήθηκε ένα Υπερταμείο διάρκειας 99 ετών που συλλέγει στο σύνολό τους τις ιδιοκτησίες του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού, διοικείται ουσιαστικά από τους δανειστές και ξεπουλά την δημόσια περιουσία. Τα έσοδα του πάνε για το χρέος.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται στα χέρια των πιο ανάλγητων αρπακτικών της ιστορίας και ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι. Ο λαός, αυτή την ώρα τουλάχιστον, είναι ένα απόλυτο έρμαιο στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών. Είμαστε ένας λαός που υφίσταται τα δεινά της ήττας ενός πολέμου, χωρίς να έχει πέσει ούτε μία τουφεκιά.

Γενοκτονία και εκπατρισμός, όμηροι χρέους, κυνηγημένοι από τράπεζες εφορίες και κοράκια. Χιλιάδες άνθρωποι απελπισμένοι που προτιμούν την αυτοκτονία από το άχθος του βίου που μας επέβαλλαν.

Και μια πατρίδα που δεν μας ανήκει πλέον.

Αυτήν την ώρα η μόνη διεκδίκηση που έχει νόημα, είναι αυτή της Εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας, προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να στρατεύσουμε τις δυνάμεις μας. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με οργάνωση αυτοπειθαρχημένη, σε όλα τα επίπεδα.

Έχουμε πόλεμο και εμείς είμαστε άοπλοι απέναντι στον εχθρό.

Χρειαζόμαστε οργάνωση με όρους μάχης και προετοιμασία για την οριστική αναμέτρηση.

Κάθε άλλη διεκδίκηση είναι σπατάλη δυνάμεων και θα καταλήγει πάντα σε ήττα και απογοήτευση.


Οργάνωση και αγώνας μέχρι το τέλος.