του Γιάννη Αθανασιάδη
Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι Ελληνες εργαζόμενοι άκουγαν κάποιους να τους λένε για ασφάλιση, 8ωρο και Κυριακάτικη αργία, έβαζαν τα γέλια θεωρώντας ότι "αυτά δεν γίνονται".
Με την πάροδο του χρόνου και με την συμβολή και την θυσία των πρωτοπόρων αγωνιστών, οι εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν ότι είχαν το δικαίωμα και την δύναμη με μαζικό τρόπο να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
- Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (βιομηχανικοί εργάτες, μεταλλωρύχοι, αρτεργάτες κλπ) ξεκίνησαν έναν αιματηρό αγώνα για στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα.
Φτιάξανε συνδικάτα με αγωνιστές συνδικαλιστές, που ήταν πρώτοι στον αγώνα με νεκρούς και θυσίες!
- Μέχρι το τέλος του Β' Π. πολέμου και μετά από χιλιάδες νεκρούς και κυνηγημένους, οι Ελληνες εργαζόμενοι, είχαν πετύχει το 8ωρο, την Κυριακάτικη αργία, την κοινωνική ασφάλιση, και το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες.
- Στις αρχές του 21ου αιώνα οι Ελληνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, πέτυχαν να απεμπολήσουν όλα τα κεκτημένα τους πλην της ψήφου των γυναικών. Μα κι αυτή τη φορά έχουμε αίμα όπως παλιά...
Μόνο που το αίμα δεν είναι αποτέλεσμα από τους αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά από την επιστροφή στη δουλοπρέπεια και τον ραγιαδισμό του "Σφάξε με αγά μου να αγιάσω"!
Με πρωτοπόρους σε αυτόν τον κατήφορο τα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες που αντί για προσωπικές θυσίες, αντί να προτάξουν τα στήθη τους στον αγώνα των εργαζομένων, πρωτοστάτησαν στον εκμαυλισμό και τον φιλοτομαρισμό.
Κάποιους τους "καμαρώσαμε" και τους "καμαρώνουμε" ακόμα και σήμερα στη βουλή και σε πολιτικές θεσούλες.
Τώρα πια έχει μηδενίσει το κοντέρ της ιστορίας του εργατικού κινήματος και για να επανακτήσουμε το χαμένο έδαφος θα πρέπει οι εργαζόμενοι να πληρώσουν με πολλαπλάσιο αίμα και θυσίες στον αγώνα, μαζικά με νέους όρους και συνθήκες, ξεκινώντας πρώτα από τους προδότες του κινήματος.
Εκτός αν θεωρείτε ότι "αυτά δεν γίνονται".
Η απόφαση είναι δική σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου