Δεν μπορώ να ζήσω ηθικά νεκρός.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Οκτώ διάπυρα χρόνια τώρα.

Βαρέθηκα τους σοβαροφανείς, τους φρόνιμους, τους ορθολογιστές και τους διανοητικούς γραφειοκράτες.

Βαρέθηκα τους αερολόγους, τους εμμονικούς, τους ιδεοληπτικούς, τους κάθε λογής θρησκόληπτους .

Βαρέθηκα τις αυθεντίες, τους λογιότατους, τους σπουδαγμένους, τους ακαδημαΐζοντες, τους καλλιγράφους των "σχεδίων", τους..."ακριβολογούντες".

Βαρέθηκα τους ακόλουθους, τους κουτοπόνηρους της προσκολλήσεως, και τους εγωπαθείς πολιτικολογούντες.

Βαρέθηκα τους "χύμα" επαναστάτες, τους "νηπιοδημοκράτες", τους αρχαιοτρελαμένους και τους διεθνοσυμπλεγματικούς "αλυχτάδες".

Βαρέθηκα τους επαγγελματίες επαναστάτες, τους αλληλέγγυους τοις μετρητοίς και τους αλληλέγγυους επί "πιστώσει".

Βαρέθηκα τους πατριδοκάπηλους και τους πατριδοκλάστες, τους υπεράνω του λαού και τους διαλυτικούς οχλοκράτες.

Δεν έχω κανένα όπλο πέρα από την κοινή λογική και την απροκατάλυπτη ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν είμαι σοφός ούτε μάρτυρας, απλά πιστεύω πως αυτή την ώρα χάνεται μια πατρίδα, η πατρίδα μου και εξανδραποδίζεται ένας λαός, ο λαός μου. Αν δεν συνεχίσω να προσπαθώ για να σταματήσει αυτό θα είμαι ένα ηθικό πτώμα.

Μπορώ να χάσω κάθε υλικό αγαθό, αλλά δεν μπορώ να ζήσω ηθικά νεκρός.

Όσο λοιπόν κι αν φαίνεται ότι πέφτω συνέχεια σε τοίχο από γρανίτη απέλπιδος μοιρολατρίας και θλιβερής αλλοτρίωσης.

Όσο κι αν η ελπίδα απομακρύνεται, όσο κι αν ο χρόνος χαμογελά σαρδόνια.

Δεν θα σταματήσω να προσπαθώ.