Η πρόβα ενός «πρόθυμου» ολοκληρωτισμού

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ο αποκλεισμός και ο φόβος μπορεί να είναι λογικά επακόλουθα ενός λοιμού, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποτελούν και προϋποθέσεις χειραγώγησης μιας κοινωνίας.

Εάν δεν υπήρχε και το διαδίκτυο με τα κοινωνικά δίκτυα, σίγουρα θα είχαμε τις ιδανικές συνθήκες απόλυτου αποκλεισμού και ελέγχου της ενημέρωσης μας.

Παρόλα αυτά είναι χρέος μας απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάμε και την κοινωνία που θέλουμε να ζούμε, να φιλτράρουμε με πολλαπλούς ελέγχους κάθε πληροφορία που μας έρχεται, σαν να είναι και αυτές φορείς του ιού.

Είτε φυσικά είτε τεχνητά, αυτή η πανδημία αποτελεί ιδανική ευκαιρία για πειραματισμό, πάνω στην κοινωνική μηχανική της χειραγώγησης, από την εξουσία και το πολιτικό σύστημα που μας έχει επιβληθεί.

Για λίγο αφαιρέστε από το πλάνο τον αναμφίβολα σοβαρό παράγοντα του κορωνοϊού και δείτε ποια είναι η κατάσταση κατά τα λοιπά.

Φανταστείτε λοιπόν μια κοινωνία που οι πολίτες της έχουν αποδεχθεί να μην κυκλοφορούν χωρίς την άδεια της εξουσίας.

Να παραμένουν εκούσια κλεισμένοι στο σπίτι, φοβισμένοι και με «έγκυρη» ενημέρωση, τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης.

Να βιώνουν την απόλυτη αδυναμία αντίστασης σε ότι θεωρούν άδικο, διότι πολύ απλά απαγορεύεται να κινηθούν συλλογικά και οργανωμένα.

Σκεφτείτε πχ, πως θα σας φαινόταν να γίνει κάλεσμα για διαδήλωση κατά των νόμων, που αυτή την ώρα περνά το καθεστώς στο κοινοβούλιο, χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς!


Την ίδια ώρα ο ατομισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός, πυροδοτείται από τον τρόμο και τον πανικό που σπέρνουν εικόνες με στρατιωτικά κομβόι που μεταφέρουν φέρετρα!

Κοιτάμε τον συνάνθρωπο µας με ανασφάλεια και φόβο. Ακόμα και τους κοντινούς μας ανθρώπους!

Σκεφτείτε μια κοινωνία που έχει παραλύσει και υπάκουη, έχει βυθιστεί στην ασφάλεια της απομόνωσης και της κοινωνικής «ησυχίας»!

Και όλα αυτά βέβαια για το καλό μας.

Μετά από αυτά σκεφτείτε τι θα συμβεί αν μας... «καταρρεύσουν» και την διαδικτυακή επικοινωνία!

Είτε λοιπόν συγκυριακά είτε στημένα, ζούμε την πρόβα ενός «πρόθυμου» ολοκληρωτισμού, μιας παγκόσμιας κοινωνίας που έχει επιλέξει την ασφάλεια της απομόνωσης της.

Το μόνο «ρητορικό» ερώτημα που μπορώ να κάνω (χωρίς να επικρίνω κανένα) είναι, αν εντέλει υπάρχουν αξίες για τις οποίες αξίζει να ζούμε ή αν απλά μας αρκεί να ζούμε, έστω και χωρίς κανένα ιδανικό.

Έστω και αν είναι μέχρι το τέλος μας ζούμε ήσυχα κι απροβλημάτιστα, διασωληνωμένοι σε κάποια κοινωνική "ΜΕΘ";

Για όλα αυτά που θα έρθουν, θα προστρέξω στον Θουκυδίδη και το αέναο δίλημμα των ανθρώπων σε όλη την ιστορία του πολιτισμού μας.

«Τι θέλετε να έχετε ελευθερία ή ησυχία, διαλέξτε γιατί και τα δυο μαζί δεν ταιριάζουν».

Οι ανήσυχοι λοιπόν ας προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα.