Που πήγαν τα παιδιά;

του Γιάννη Αθανασιάδη

Συχνά πηγαίνω βόλτες με τον Τζόκερ στο άλσος "λαϊκής κυριαρχίας" στον Άλιμο (έτσι λέγεται).

Αρκετές φορές ανεβάζω φωτογραφίες από εδώ.

Είναι γεμάτο πεύκα και αμυγδαλιές, ενώ κάθε εποχή ανθίζουν από κυκλάμινα και ανεμώνες μέχρι μαργαρίτες και κρινάκια.

Θα συναντήσεις κατά καιρούς από κοτσύφια και τσαλαπετεινούς, μέχρι καρδερίνες και σπίνους.

Στη μέση του άλσους υπάρχει μικρή πλακόστρωτη πλατεία με πετροχτιστους πάγκους περιμετρικά και ένα στρογγυλό παρτέρι στην μέση. Ιδανικός χώρος για παρεΐστικο πικ νικ.

Δίπλα υπάρχει περιφραγμένη παιδική χαρά με περιποιημένο τον χώρο και τις ανάλογες εγκαταστάσεις και προστατευτικά.

Όλα αυτά τα χρόνια ελάχιστες φορές την έχω δει με κάποια παιδάκια.

Ίσως είναι τα πεύκα και η αίσθηση εξοχής με τα οικεία σε εμένα χαρακτηριστικά (έζησα ως παιδί, οκτώ καλοκαίρια σε παραθεριστικό οικογενειακό ελεύθερο κάμπινγκ στην παλιά Πεντέλη πριν την κάψουν και την οικοπεδοποιήσουν), που το άλσος "λαϊκής κυριαρχίας" το αποκαλώ (μονολογώντας) μικρή πατρίδα!

Σήμερα βηματίζοντας προς την παιδική χαρά γοητευμένος από την ανθορροούσα αμυγδαλιά που υπάρχει μέσα, ένιωσα ένα βαθύ συναίσθημα θλίψης να με διαπερνά.

Αυτή η μαγευτική παιδική χαρά που θα πρεπε να σφύζει από παιδιά και που θα πρεπε οι χαρούμενες φωνούλες τους να συναγωνίζονται με τα κελαηδήματα των πουλιών έδειχνε τόσο έρημη..

Κι αυτή η αμυγδαλιά τόσο μόνη, με τα άνθη της να πέφτουν σαν δάκρυα εγκατάλειψης!

Και ναι! Τελικά αυτή η μικρή συμβολική πατρίδα απέμεινε τόσο έρημη κι ξεχασμένη από τα παιδιά της.