Απολογία εις τον Υιόν του Ανθρώπου

του Γιάννη Αθανασιάδη

Και τι θες να κάνουμε εμείς που σε βασανίζουν και σε σταυρώνουν.
Εμείς είμαστε απλοί άνθρωποι οικογενειάρχες...
Να τα βάλουμε με το νόμο; Το ιερατείο; Με την κυβέρνηση; Με τους ξένους θεσμούς; Τους ιμπεριαλιστές τοπάρχες και τους Ρωμαίους πραιτωριανούς;

Λυπούμαστε όμως! 
Παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς το μαρτύριο σου και κλαίμε.
Οικογενειακώς παρακολουθούμε το δράμα σου από τις οθόνες μας και σε πληροφορώ ότι σπαράζει η καρδιά μας.

Αλλα τι να κάνουμε? 
Να αντιδράσουμε?
Ε! Θα σου ανάβουμε λαμπάδες, και θα τραγουδάμε ωραίους ύμνους.

Και να σου πω κάτι?
Δεν χρειάζεται να κάνουμε και περισσότερα, γιατί όπως ξέρουμε, εσύ (και κάθε εσύ) στο τέλος θα αναστηθείτε. 
Είμαστε ήσυχοι.

Εμείς κρατάμε κάτι βεγγαλικά στην άκρη για να το γιορτάσουμε. 
Παθητικοί θεατές των ανθρωπίνων δραμάτων, του δικού σου, του δικού μας, του γείτονα, του διπλανού, του συνάνθρωπου.
Περιμένοντας την μεταφυσική παρέμβαση...

Καλή ανάσταση αδέρφια.