Οργάνωση με όρους μάχης και αγώνας μέχρι το τέλος

του Γιάννη Αθανασιάδη

  

Ότι συμβαίνει σήμερα στο λαό μας είναι απόρροια στρατηγικής ήττας πολεμικού χαρακτήρα, μόνο που επήλθε χωρίς πόλεμο. Την προκαλέσαμε οι ίδιοι με πρωταίτιους τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τους πολιτικούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν.

Το 2010 υπογράφηκε μια δανειακή σύμβαση η οποία αναφέρει ρητά ότι η Ελλάδα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που της παρείχε η εθνική της κυριαρχία, απέναντι σε ιδιώτες Δανειστές.
Απόρροια της Δανειακής ήταν και είναι τα μνημόνια.

Το 2012 με το περίφημο psi (κούρεμα του χρέους των Ελληνικών ομολόγων) τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων μειώθηκαν από τα 18,7 δισ. στα 4,2 δισ. ενώ οι μικροομολογιούχοι έχασαν το 70% περίπου των χρημάτων τους.
Η οικονομία "στεγνώνει".

Το 2013 η Ελλάδα μπαίνει οριστικά υπό την μόνιμη κηδεμονία ενός οργανισμού( ESM) που δεν είναι απλώς άλλη μία off-shore, όπως ο EFSF (προσωρινός μηχανισμός στήριξης), αλλά οργανισμός με νομική προσωπικότητα και δικαιοπρακτικές δυνατότητες κράτους και μάλιστα απολαμβάνει πολύ περισσότερα προνόμια και ασυλίες από ένα κοινό κράτος. Λειτουργεί ως ιδιωτικός φορέας με δικαίωμα ετεροδικίας, αλλά με πλήρη ασυλία για τον ίδιο.

Το 2016 με το πολυνομοσχέδιο του 4ου μνημονίου δημιουργήθηκε ένα Υπερταμείο διάρκειας 99 ετών που συλλέγει στο σύνολό τους τις ιδιοκτησίες του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού, διοικείται ουσιαστικά από τους δανειστές και ξεπουλά την δημόσια περιουσία. Τα έσοδα του πάνε για το χρέος.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται στα χέρια των πιο ανάλγητων αρπακτικών της ιστορίας και ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι. Ο λαός, αυτή την ώρα τουλάχιστον, είναι ένα απόλυτο έρμαιο στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών. Είμαστε ένας λαός που υφίσταται τα δεινά της ήττας ενός πολέμου, χωρίς να έχει πέσει ούτε μία τουφεκιά.

Γενοκτονία και εκπατρισμός, όμηροι χρέους, κυνηγημένοι από τράπεζες εφορίες και κοράκια. Χιλιάδες άνθρωποι απελπισμένοι που προτιμούν την αυτοκτονία από το άχθος του βίου που μας επέβαλλαν.

Και μια πατρίδα που δεν μας ανήκει πλέον.

Αυτήν την ώρα η μόνη διεκδίκηση που έχει νόημα, είναι αυτή της Εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας, προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να στρατεύσουμε τις δυνάμεις μας. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με οργάνωση αυτοπειθαρχημένη, σε όλα τα επίπεδα.

Έχουμε πόλεμο και εμείς είμαστε άοπλοι απέναντι στον εχθρό.

Χρειαζόμαστε οργάνωση με όρους μάχης και προετοιμασία για την οριστική αναμέτρηση.

Κάθε άλλη διεκδίκηση είναι σπατάλη δυνάμεων και θα καταλήγει πάντα σε ήττα και απογοήτευση.


Οργάνωση και αγώνας μέχρι το τέλος.

Μια "άμεση δημοκρατία" για κάθε γούστο!

του Γιάννη Αθανασιάδη

Σημεία των καιρών.

Θα έχετε παρατηρήσει σε ορισμένους συμπολίτες μας, ότι όσο πιο "αμεσοδημοκράτες" δηλώνουν, τόσο πιο πολύ απέχουν από τα κοινά και τις διαδικασίες  για πολύ σοβαρούς "αμεσοδημοκρατικούς" λόγους (όταν λέω τα κοινά δεν εννοώ το facebook).
Σας παραθέτω μερικούς από αυτούς:
1.Δεν τους χτύπησαν την πόρτα να τους ρωτήσουν αν συμφωνούν με τον αγώνα ή ακόμα κι αν την χτύπησαν (έχει συμβεί και αυτό, με διάφορους τρόπους πχ. με sms), δεν τους είχαν ρωτήσει πιο πριν αν είναι διαθέσιμοι εκείνη την ώρα!

2. Δεν είναι "αμεσοδημοκρατικό" να σου πουν να διαβάσεις τις προτάσεις προς ψήφιση, διότι δεν πρέπει να σε καταπιέζουν οι προτείνοντες!

3. Όταν αποφασίσουν να συμμετάσχουν κάπου δεν σημαίνει ότι θα κάνουν και δουλειά! Αυτά είναι ολιγαρχικά πράγματα. Αυτοί είναι για να κρίνουν τους άσχετους που δεν ξέρουν από "αμεσοδημοκρατία"!

4. Όταν αναλαμβάνουν με τα πολλά την υποχρέωση να συμμετάσχουν σε ψηφοφορίες αδιαφορούν ή δεν θυμούνται τι είχαν ψηφίσει την προηγούμενη φορά! Ψηφίζοντας πολλές φορές το αντίθετο ή το πιο συχνό ευκολάκι τους Αποχή - Λευκό!

5. Μπορούν να κουβεντιάζουν με τις ώρες! με τους μήνες! τους αιώνες! αλλά δεν λέει να αποφασίζουμε κιόλας, διότι είμαστε λίγοι για τις μεγάλες στιγμές της Πνύκας!

Ξέρω πολλούς που κατακρίνουν όσους μετέχουν στις διαδικασίες ως μη δημοκράτες, διότι τους ζητούν οργάνωση, αλλά όταν τους φωνάζεις να συμμετάσχουν ενεργά, τότε ο Ερμής τους είναι ανάδρομος!


Παρακολουθούσα μια συζήτηση (ο θεός να την κάνει) μεταξύ αυτοαποκαλούμενων "αμεσοδημοκρατών". 

Επειδή είχαν ανάψει τα αίματα, φώναζαν όλοι μαζί... (αμεσοδημοκρατικά)! 
Ανάμεσα σε  διάφορους χαρακτηρισμούς και κοσμητικά επίθετα, κατάλαβα ότι ο ένας θεωρούσε άμεση δημοκρατία την Αθηναϊκή, ο άλλος της Ελβετίας (που την έφτιαξε ο Καποδίστριας), και ο τρίτος κάτι έλεγε για ίντερνετ και ψηφιακές πλατφόρμες.

Τελικά υπάρχει μια "άμεση δημοκρατία" για κάθε γούστο!

• Αθηναϊκή αμεσοδημοκρατία!
• Ελβετική αμεσοδημοκρατία (κάτι σαν το Ελβετικό τυρί)!
• Hi tech αμεσοδημοκρατία με διαδίκτυο και πλατφόρμες!
• Κοινοτική αμεσοδημοκρατία σαν τα χωριά της οθωμανοκρατούμενης Ελλάδας (Θα την έλεγα "φολκλόρ" αμεσοδημοκρατία)!
• Αμεσοδημοκρατία με όστρακα (είναι και νηστίσιμη),
• Αμεσοδημοκρατία με διαρκείς εθνοσυνελεύσεις (Άντε τώρα να να το μαζέψεις),
• Κληροκρατική αμεσοδημοκρατία (κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια)!
• Και... καμιά πεντακοσαριά χιλιάδες παραλλαγές!

Το τραγελαφικό είναι ότι στο τέλος θα γυρίσουν και θα μας την πουν διότι η "Δημοκρατία"  είναι μια!

Μόνο που δεν μας διευκρινίζουν αν είναι "μια για τον καθένα" και όπως τον βολεύει!

Είναι κατανοητό ότι έχουμε σαν λαός καταφέρει να διασπάσουμε όχι το άτομο, αλλά κάθε κβαντικό σωματίδιο που υπάρχει!

Από εκεί και πέρα η Δημοκρατία είναι μια! Και αφορά τον θεσμοθετημένο από τον λαό τρόπο αυτοκυβέρνησης, με την μέθοδο της πλειοψηφικής εξουσίας. 

Η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία, είναι μέθοδος αυτοδιοίκησης, είτε αφορά λαούς είτε αφορά κοινότητες είτε αφορά εταιρείες είτε συλλογικότητες. 

Κάλλιστα μπορεί να είσαι ιμπεριαλιστική χώρα ή ρατσιστική ή να διαπράττεις γενοκτονίες και ολοκαυτώματα και το σύστημά σου να είναι δημοκρατικό. (Να σας θυμίσω την σφαγή των Μηλίων από τους δημοκράτες Αθηναίους. Αλλά και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στο όνομα την "Δημοκρατίας.)

Σε πολλές πολυεθνικές, που χρηματίζουν πολιτικούς και λεηλατούν με αποικιακούς όρους τους λαούς σε όλο τον πλανήτη, το διοικητικό συμβούλιο λειτουργεί με υποδειγματική δημοκρατικότητα.

Ακόμα και οι διάφορες ελίτ μπορούν να λειτουργούν δημοκρατικά μεταξύ τους.

Γι αυτό αδέρφια "αμεσοδημοκράτες", σε αυτή τη φάση ας παλέψουμε για τα στοιχειώδη που είναι η παλλαϊκή στοχοπροσηλωμένη και πειθαρχημένη οργάνωση, κατά της ευρωκατοχής.

Ας αναζητήσουμε τις βασικές ανθρωπιστικές αξίες όπως η μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και σίγουρα από την στιγμή που όλοι συμφωνούμε στον σεβασμό της λαϊκής βούλησης, στην ανακλητότητα και την λογοδοσία, θα έρθει και η καλύτερη μέθοδος δημοκρατικής αυτοδιοίκησης του λαού μας.

Η προδοσία του εργατικού κινήματος και η επιστροφή στον εργατικό Μεσαίωνα.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι Ελληνες εργαζόμενοι άκουγαν κάποιους να τους λένε για ασφάλιση, 8ωρο και Κυριακάτικη αργία, έβαζαν τα γέλια θεωρώντας ότι "αυτά δεν γίνονται".

Με την πάροδο του χρόνου και με την συμβολή και την θυσία των πρωτοπόρων αγωνιστών, οι εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν ότι είχαν το δικαίωμα και την δύναμη με μαζικό τρόπο να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

- Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (βιομηχανικοί εργάτες, μεταλλωρύχοι, αρτεργάτες κλπ) ξεκίνησαν έναν αιματηρό αγώνα για στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα.
Φτιάξανε συνδικάτα με αγωνιστές συνδικαλιστές, που ήταν πρώτοι στον αγώνα με νεκρούς και θυσίες!

- Μέχρι το τέλος του Β' Π. πολέμου και μετά από χιλιάδες νεκρούς και κυνηγημένους, οι Ελληνες εργαζόμενοι, είχαν πετύχει το 8ωρο, την Κυριακάτικη αργία, την κοινωνική ασφάλιση, και το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες.

- Στις αρχές του 21ου αιώνα οι Ελληνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, πέτυχαν να απεμπολήσουν όλα τα κεκτημένα τους πλην της ψήφου των γυναικών. Μα κι αυτή τη φορά έχουμε αίμα όπως παλιά...

Μόνο που το αίμα δεν είναι αποτέλεσμα από τους αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά από την επιστροφή στη δουλοπρέπεια και τον ραγιαδισμό του "Σφάξε με αγά μου να αγιάσω"!

Με πρωτοπόρους σε αυτόν τον κατήφορο τα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες που αντί για προσωπικές θυσίες, αντί να προτάξουν τα στήθη τους στον αγώνα των εργαζομένων, πρωτοστάτησαν στον εκμαυλισμό και τον φιλοτομαρισμό.
Κάποιους τους "καμαρώσαμε" και τους "καμαρώνουμε" ακόμα και σήμερα στη βουλή και σε πολιτικές θεσούλες.

Τώρα πια έχει μηδενίσει το κοντέρ της ιστορίας του εργατικού κινήματος και για να επανακτήσουμε το χαμένο έδαφος θα πρέπει οι εργαζόμενοι να πληρώσουν με πολλαπλάσιο αίμα και θυσίες στον αγώνα, μαζικά με νέους όρους και συνθήκες, ξεκινώντας πρώτα από τους προδότες του κινήματος.

Εκτός αν θεωρείτε ότι "αυτά δεν γίνονται".

Η απόφαση είναι δική σας.

Μια φορά στην Άπω Δύση, το κοινωνικό μπαχτσίσι.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Μια φορά στην Άπω Δύση σε μια χώρα υπόδουλων ζητιάνων, που είχαν εθιστεί να γλύφουν τις πατούσες των αφεντάδων τους, ελπίζοντας να έχει κολλήσει κανένα ψίχουλο από το μεσημεριανό τους φαγητό, τα αφεντικά αποφάσισαν να δώσουν μια χούφτα τσόφλια από αυγά στον κάθε ζήτουλα επαίτη εθελόδουλο, και αυτό το ονόμασαν κοινωνικό μπαχτσίσι, αφού έτσι κι αλλιώς την άλλη μέρα κιόλας θα τους τα παίρνανε σαν φόρο ρύπανσης του περιβάλλοντος επειδή η ύπαρξη τους ήταν ρυπαρή για την χώρα.

Σε αυτούς λοιπόν τους επαίτες ρυπαρούς ζήτουλες, δεν περνούσε από το μυαλό να σφάξουν τους αφεντάδες τους και να ζήσουν ελεύθεροι, παρά άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους γιατί ανάμεσα τους υπήρχαν κάποιοι που δεν ήταν καθαρόαιμοι ζήτουλες, αλλά ήταν από άλλες σκλαβικές χώρες όπως η Σουιδική Αραβία, το Μπατιριστάν κ.α. και δεν δικαιώσαντε τα τσόφλια από το κοινωνικό μπαχτσίσι.

Έτσι λοιπόν αφού έδιωξαν τους άλλους σκλάβους, συνέχισαν ικανοποιημένοι και περήφανοι να γλύφουν τις πατούσες των αφεντάδων τους, αυτοί και τα παιδιά τους, περιμένοντας το επόμενο κοινωνικό μπαχτσίσι.

Ευτυχώς όμως αυτά γίνονται στην Άπω Δύση και δεν γίνονται στην περήφανη πατρίδα μας.

*Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς, μα εντελώς συμπτωματική, λέμε!

Τα κάλαντα της αγάπης και της ανθρωπιάς!

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Πάντα τέτοιες μέρες θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και την γειτονιά με της προσφυγικές πολυκατοικίες και τα φτωχόσπιτα με τις αυλές!

Τότε που όλα τα παιδάκια λέγανε τα κάλαντα και παίρνανε τα παιχνίδια που είχανε σταμπάρει στην βιτρίνα του ψιλικατζίδικου της κυρα Μαίρης με τις κλωστές και τα κουβάρια.

Τότε που έπρεπε να κάνω υπέρβαση της αποστροφής μου και να βγω και εγώ σαν όλα τα φυσιολογικά παιδιά να τα πω για να πάρω εκείνο το όπλο που πετούσε μπαλάκια του πινκ πονκ με πεπιεσμένο αέρα.

Τότε που έπρεπε να χτυπήσω την πόρτα της κυρα Ευγενίας που της είχα ρημάξει την μουριά και με κυνηγούσε με το σκουπόξυλο.

Που έπρεπε να τα πω στην κυρα Αμαλία που δεν προλάβαινε να φάει ώριμο βερίκοκο από την βερικοκιά της.

Στον κυρ Λευτέρη που του έσπασα το παρμπρίζ του φολκσβαγκεν με ένα μύτο που έριξα με την μπάλα.

Στις "καραμανλούδες" που πιστεύαμε ότι κρύβουν κάποιο σκοτεινό μυστικό στο σπίτι τους και γι' αυτό συνέχεια κρυφοκοιτούσαν από τα μισάνοιχτα παντζούρια.

Στον κυρ Μπάμπη που του χάλασα την ντίζα από τη βέσπα του παίζοντας τάχα μου ότι έκανα ραλυ όταν την έβρισκα παρκαρισμένη στην είσοδο της προσφυγικής πολυκατοικίας.

Να μπω σε όλες τις αυλές που την πρωτομαγιά κλέβαμε τον Μάη τρυπώντας τα χέρια μας από τα τριαντάφυλλα που κόβαμε.

Φτωχοί άνθρωποι που ήρθαν ξεριζωμένοι και πάλευαν να στήσουν την ζωή τους. Κι εγώ που, όπως πίστευα, όλο τον χρόνο πάλευα να τους την κάνω πιο δύσκολη, έπρεπε τώρα να τους πω και τα κάλαντα!

Κι όμως!!!

Όσες φόρες τους χτύπησα την πόρτα αντιμετώπισα το χαμόγελο τους και την γενναιοδωρία τους. Φράγκα δίφραγκα και τάλιρα!! μερικές φορές. Μαζί με κάποιο μελομακάρονο με την Σμυρναίικια συνταγή και ευχές από την καρδιά τους.

Ήταν δύσκολα χρόνια, μα μέσα στις συνοικίες βασίλευε η ανθρωπιά.

Χρόνια πολλά.


Δρόμος Ανοιχτός 
Η Σφήκα
Άνεμος Αντίστασης

Ένα κράτος Εγκληματίας και γενοκτόνος.

του Γιάννη Αθανασιάδη

16 Σεπτεμβρίου 1982 προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα (Λίβανος).

Τα αποκλεισμένα στρατόπεδα παλαιστινίων προσφύγων από τον Ισραηλινό στρατό που τότε στην πολιτική του ηγεσία ήταν ο Αριελ Σαρόν, άνοιξαν το απόγευμα της 16ης Σεπτεμβρίου, όχι για να φύγουν οι Παλαιστίνιοι, αλλά για να μπουν οι παρακρατικοί "χριστιανοί" φαλαγγίτες του Ελίε Χομπέικα.
Με μεγάφωνα φώναζαν τους πρόσφυγες να βγουν από τα καταλύματά τους.
Αυτό που επακολούθησε κάνει την κόλαση να μοιάζει με παιδική χαρά.

Δυο μερόνυχτα έσφαζαν και βίαζαν, ενώ την νύχτα ο Ισραηλινός στρατός έριχνε φωτοβολίδες για να μη μπορούν ξεφύγουν όσοι προσπαθούσαν να γλυτώσουν.
Πάνω από 3.500 σφαγιασθέντες και αγνοούμενοι κυρίως γυναικόπαιδα. Αποκεφαλισμοί μωρών, βιασμοί κατ' εξακολούθηση, σαδιστικές εκτελέσεις πρώτα των βρεφών και μετά των μανάδων (όσων δεν βίαζαν προηγουμένως).

Αριελ Σαρον

Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ προκάλεσε ένα ακόμα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας , ενώ ο πρωτεργάτης τότε υπουργός άμυνας Σαρόν αντί να καταδικαστεί για την πράξη του, εξελέγει αργότερα πρωθυπουργός.

Όταν ο Ελίε Χομπέικα μετά από την παγκόσμια κατακραυγή δέχθηκε να καταθέσει στο διεθνές δικαστήριο, λέγοντας ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν ότι όλα έγιναν με εντολή του σύμμαχου Ισραηλινού στρατού και του Αριελ Σαρόν, βρέθηκε την επόμενη μέρα νεκρός.

Αυτοί που χρηματοδότησαν και καθοδήγησαν τους Φαλαγγίτες σφαγείς, είναι αυτοί που χρηματοδοτούν και καθοδηγούν και τους σημερινούς σφαγείς, όπως η Αλ Κάιντα, ο ISIS, η Αλ Νουσρα κλπ.

Η σφαγή των Παλαιστινίων συνεχίζεται και σήμερα στην αποκλεισμένη περιοχή της Γάζας.

Εμείς το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε και να διδασκόμαστε. 

Σιωνισμός = Ναζισμός

Απέναντι σε ένα παράνομο και κατοχικό κρατικό μηχανισμό.

 

Το έχω πει και θα το λέω με όσες χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους μπορώ. 

Κάθε παραβίαση εκ μέρους του πολίτη των "υποχρεώσεων του" απέναντι στο κράτος και τις τράπεζες, αποτελεί αγωνιστικό του καθήκον μέχρι την απελευθέρωση της πατρίδας.
Κάθε "παρανομία" απέναντι σε υπηρεσίες δημόσιες και ιδιωτικές, ΔΕΚΟ, κλπ που ανακουφίζει τις ζωές μας και τις ζωές των συμπολιτών μας, αποτελεί καθημερινή υποχρέωση όσων αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση του λαού.
Μη "μασάτε" από τους δουλοπρεπείς "νομιμόφρονες".
Αυτό το κράτος και όλος ο μηχανισμός του, είναι παράνομο και κατοχικό.
Μέχρι την ανατροπή τους έχουμε χρέος να αντισταθούμε με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο.

Η Τουρκία ξέρει από παζάρια. Εμείς;

του Γιάννη Αθανασιάδη

Κάθε κλιμάκωση στην Κύπρο από πλευράς Τουρκίας δείχνει αστεία, την στιγμή που απέναντι της έχει μια λυκοσυμμαχία των μεγαλύτερων σφαγέων της ανθρωπότητας.

Πολλοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν κιόλας, ενώ ο Πρόεδρος, αλλά και ο ΥΠΕΞ της Ελλάδας σε αντίστοιχες προκλήσεις των Τούρκων, απάντησαν λεονταρίζοντες σαν τον Χατζηχρήστο στο ρόλο του Ζήκου.

Όπως δείχνουν τα πράγματα αυτό που πραγματικά θέλουν να πετύχουν οι Τούρκοι μέσα στην ρευστότητα των γεωστρατηγικών εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και αναγνωρίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα θα αναγκαστούν να δώσουν "κάτι", είναι μέσα από τις προκλήσεις και τις διεκδικήσεις, να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ανταλλάγματα.

Ενώ λοιπόν εμείς πανηγυρίζουμε που μαζεύτηκαν όλοι οι πολεμικοί στόλοι στην Κυπριακή θάλασσα, το μάτι των Τούρκων γυαλίζει τρυφερά προς το Καστελόριζο και την εκεί θαλάσσια περιοχή. Αυτό το μεθοδεύει βάζοντας όλα τα "χαρτιά" στο παζάρι.

Όσο κι άν μας φαίνεται παράδοξο, οι Τούρκοι έχουν πετύχει μια εύθραυστη αλλά υπαρκτή ισορροπία. Εξομάλυναν τις σχέσεις τους με την Ρωσία προχωρώντας μάλιστα μια σημαντική στρατιωτική συμφωνία για αγορά των S400, ενώ εξακολουθούν να είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ!

Παράλληλα την περασμένη εβδομάδα, πολεμικά πλοία του Κινέζικου πολεμικού ναυτικού επισκέφτηκαν την ... Κωνσταντινούπολη εθιμοτυπικά για την επέτειο 68 χρόνων από την ίδρυση του!

Είναι προφανές το μήνυμα του Ερντογκάν προς τους Δυτικούς συμμάχους του. "Δεν θα φάτε χωρίς να πάρω κι εγώ κομμάτι από την πίτα" !

Την ίδια ώρα η Ελλάδα ως γνήσιος καρπαζοεισπράκτορας παγκοσμίου εμβέλειας, έχοντας απολέσει προς όφελος των δανειστών της ότι εθνικό περιουσιακό στοιχείο είχε, προσπαθεί με τους κλόουν που έχει στην πολιτική της ηγεσία να πουλήσει μαγκιά για εσωτερική κατανάλωση, ενώ είναι προφανές ότι μας οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια που θα αιματοκυλήσουν τον ήδη εξαθλιωμένο λαό μας, ολοκληρώνοντας την εθνική προδοσία με απώλεια εθνικού εδάφους.

Η κλεψύδρα αδειάζει.

Ναι λοιπόν! Αγωνίζομαι για μια "καρέκλα"!

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ναι λοιπόν!
Αγωνίζομαι για μια "καρέκλα"!
Ναι λοιπόν είμαι ιδιοτελής και φιλόδοξος.
Και δεν υπάρχει για μένα μεγαλύτερο ιδιοτελές συμφέρον και φιλοδοξία, από μια... "καρέκλα"... στον ταρατσόκηπο μου με τα λουλούδια και τους φίλους μου.

Χωρίς να φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα με πετάξουν στο δρόμο τα κοράκια!

Χωρίς να εχω άγχος και αγωνία για το μέλλον του παιδιού μου.
Χωρίς να υπάρχουν συνάνθρωποι μου που αυτοκτονούν από απελπισία.
Χωρίς να υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία.
Χωρίς να ξεπουλιέται η όμορφη πατρίδα μου σε εταιρείες και ιδιώτες.
Σε μια "καρέκλα" γνωρίζοντας ότι θα ζούμε σε μια χώρα που η ζωή των ανθρώπων δεν θα ειναι ένα οικονομικό νούμερο.
Μια κοινωνία αλληλοσεβασμού σε μια χώρα που θα παρέχει δωρεάν και ισότιμα παιδεία και μόρφωση, με προτάγματα την αλληλεγγύη, το κοινωνικό ήθος, την αξιοπρέπεια και την δημοκρατική επάρκεια των νέων.
Που τιμά τους εργαζόμενους και σέβεται τους γέροντες.
Που η υγεία και η περίθαλψη θα είναι κοινό αγαθό δωρεάν για όλους.
Που θα προστατεύει τους αδύνατους και δεν θα διαχωρίζει τους ανθρώπους.
Που δεν θα εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο του.
Τότε θα έχω κατακτήσει την υψηλότερη φιλοδοξία μου: 

Να "απολαύσω" την..."καρέκλα μου", απελευθερωμένος στην ψυχή και το μυαλό.
Ε..Ναι λοιπόν!
Αγωνίζομαι για ιδιοτελείς σκοπούς.
Για την απελευθέρωση του λαού.
Για το γαλήνιο λιμάνι της ελευθερίας.

Ούτε την μάνα σου;

του Γιάννη Αθανασιάδη

Εξηνταδύο χρονών με τέσσερα παιδιά εργάτρια στα σκουπίδια.
Κάθε πρωί η ίδια αγωνία το ίδιο άγχος η ίδια ανασφάλεια, πώς θα κρατήσω την δουλειά μου!
Τέσσερα παιδιά και το ένα ΑΜΕΑ!
Πώς θα ταΐσω τα παιδιά μου; Πώς θα επιβιώσω ανάμεσα στο θανατικό που σπέρνει ο ευρωμνημονιακός μονόδρομος;
Αγώνας να αντιμετωπίσω την βαρβαρότητα του κράτους.
Χτυποκάρδια για την επόμενη μέρα!
Οι νόμοι για μας τους εργαζόμενους αλλάζουν από μέρα σε μέρα, να φοβάμαι ότι θα με πετάξουν σαν το σκυλί!
Δουλειά ρε παιδιά, δουλειά θέλω, να τσοντάρω, να τη βγάλω κι αυτό το μήνα.

Εξήντα χρόνια ζωής και να τρέμω πώς θα ζήσω αύριο.
Τα κουράγια στερεύουν. Η ψυχή μου έχει στεγνώσει δεν καταλαβαίνω από πολιτικές σκοπιμότητες... θέλω να επιβιώσω παιδιά μου... εξήντα χρονών μάνα και δουλεύω στην σκουπιδιάρα... τι άλλο να κάνω... να λέω και δόξα τω θεώ!…Τι άλλο να πω; Σάμπως μ’ ακούει και κανείς;
Ο φόβος μεγαλώνει!
Απολύουν τους συμβασιούχους!
Ήρθαν οι συμβασιούχοι και μου είπαν συναδέλφισσα, απεργία! Ενωμένοι θα τους αναγκάσουμε να πάρουν πίσω την καταδίκη μας.
Εντάξει άμα είναι για το ψωμί σας όλοι μαζί να κάνουμε κάτι. Έτσι κι αλλιώς σήμερα εσείς αύριο εμείς.
Όμως δεν ήταν όπως μου τα ’λεγαν ενωμένοι. Και έληξε η απεργία.

Οι γείτονες με κατηγορούσαν ότι είμαι εκβιάστρια γιατί δεν τους μαζεύω τα σκουπίδια.
Θεέ μου τι ντροπή! Τι να τους πω εγώ; Δεν είμαι πολιτικάντησα, δεν τα λέω καλά, αλλά ξέρω ότι εμένα με εκβιάζουν από όλες τις μεριές: «γειτόνοι, δημαρχέοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ΔΕΗ, εφορία και χίλιοι άλλοι διαβόλοι»
Και τώρα πρέπει σε δυο μερόνυχτα να τα μαζέψουμε!
Έχω λιώσει από την ζέστη και την διπλοβάρδια ανάμεσα στα σκουπίδια.
Πονά όλο το κορμί μου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Πρέπει να τους δείξω ότι δεν είμαι «άχρηστη»!
Οι ανάγκες είναι μεγάλες και οι νέες αντιλήψεις για τους εργαζόμενους, απειλούν για απολύσεις! Κι εγώ; Τι θα γίνω; Τα παιδιά μου; Τα χρέη μου;
Θα βουλιάξω στην απόγνωση της εξαθλίωσης και της καταστροφής.
Πρέπει να 'χω να πληρώσω φαΐ, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, εφορία!
Πρέπει να δείξω και στους γείτονες, ότι τους νοιάζομαι και δεν φταίω που έμειναν αμάζευτα τα σκουπίδια τους.
Ναι μπορώ και διπλοβάρδια και τριπλοβάρδια!
Καβάλα στο σκαλί της σκουπιδιάρας!

Βλέπεις αυτό το παιδαρέλι, ο πρωθυπουργός , αντί να μου πει «Μάνα αρκετά σε βασανίσαμε. Πάρε την σύνταξή σου και ξεκουράσου. Συγγνώμη που δεν σε σκεφτήκαμε και δεν στην δώσαμε όταν έπρεπε». Να λυγίσω στο κλάμα! Να φιλήσω τα πόδια του, του παλικαριού. Να ανακουφιστεί η ψυχούλα μου που αλάφρωσαν λιγάκι τον σταυρό μου,
Επιτρέπει να υπάρχει μάνα εξηνταδύο χρονών, να δουλεύει με σαρανταπέντε βαθμούς ζέστη.

Ε, ναι λοιπόν!
Εγώ μια μάνα εξηνταδύο χρονών, θα μαζέψω τα σκουπίδια σας! Θα μαζέψω τα σκουπίδια της αθλιότητας σας, τα σκουπίδια του πολιτισμού σας, τα σκουπίδια της κοινωνίας σας.
Και εδώ μπροστά στο σύμβολο της ύπαρξής σας! Στον τύμβο των σκουπιδιών σας, θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, παρακαταθήκη στα παιδιά μου, παρακαταθήκη στα παιδιά αυτού του λαού, που έχει χάσει την αξιοπρέπεια του, το φιλότιμο, την ανθρωπιά, τον σεβασμό στον άνθρωπο, τον σεβασμό στην Μάνα.
Παρακαταθήκη και σε εσένα θρασύτατε πρωθυπουργίσκε που δεν σεβάστηκες, ούτε τη μάνα σου.

*Η αφήγηση είναι συμβολική και τα πρόσωπα, φανταστικά.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε 02/07/17 στον ιστοχώρο Δρόμος Ανοιχτός