Ναι λοιπόν! Αγωνίζομαι για μια "καρέκλα"!

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ναι λοιπόν!
Αγωνίζομαι για μια "καρέκλα"!
Ναι λοιπόν είμαι ιδιοτελής και φιλόδοξος.
Και δεν υπάρχει για μένα μεγαλύτερο ιδιοτελές συμφέρον και φιλοδοξία, από μια... "καρέκλα"... στον ταρατσόκηπο μου με τα λουλούδια και τους φίλους μου.

Χωρίς να φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα με πετάξουν στο δρόμο τα κοράκια!

Χωρίς να εχω άγχος και αγωνία για το μέλλον του παιδιού μου.
Χωρίς να υπάρχουν συνάνθρωποι μου που αυτοκτονούν από απελπισία.
Χωρίς να υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία.
Χωρίς να ξεπουλιέται η όμορφη πατρίδα μου σε εταιρείες και ιδιώτες.
Σε μια "καρέκλα" γνωρίζοντας ότι θα ζούμε σε μια χώρα που η ζωή των ανθρώπων δεν θα ειναι ένα οικονομικό νούμερο.
Μια κοινωνία αλληλοσεβασμού σε μια χώρα που θα παρέχει δωρεάν και ισότιμα παιδεία και μόρφωση, με προτάγματα την αλληλεγγύη, το κοινωνικό ήθος, την αξιοπρέπεια και την δημοκρατική επάρκεια των νέων.
Που τιμά τους εργαζόμενους και σέβεται τους γέροντες.
Που η υγεία και η περίθαλψη θα είναι κοινό αγαθό δωρεάν για όλους.
Που θα προστατεύει τους αδύνατους και δεν θα διαχωρίζει τους ανθρώπους.
Που δεν θα εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο του.
Τότε θα έχω κατακτήσει την υψηλότερη φιλοδοξία μου: 

Να "απολαύσω" την..."καρέκλα μου", απελευθερωμένος στην ψυχή και το μυαλό.
Ε..Ναι λοιπόν!
Αγωνίζομαι για ιδιοτελείς σκοπούς.
Για την απελευθέρωση του λαού.
Για το γαλήνιο λιμάνι της ελευθερίας.