του Γιάννη Αθανασιάδη
Αν στην εποχή του Δον Κιχώτη υπήρχε facebook, μετά την επική μάχη του με τους ανεμόμυλους, θα ανέβαζε ποστ, με φώτο τον ίδιο, με διαλυμένη πανοπλία, σπασμένο κοντάρι και εμφανείς μώλωπες και κατάγματα, με λεζάντα : "Παραμένω πιστός στον αγώνα, παρά την δολοφονική επίθεση που δέχθηκα από τις δυνάμεις του σκότους τις οποίες αντιμετώπισα με ηρωισμό"!
Φυσικά με την Δουλτσινέα ταγκαρισμένη .
Από κάτω χιλιάδες λάικς και σχόλια του στυλ:
"Κράτα γερά"!
"Μαζί σου στον αγώνα"
"Αυτές οι καρδούλες για σένα"
"Love κιχωτάκη μου".
"Θάνατος στους σκοτεινούς φασιστοδράκους"
κλπ κλπ
Όμως ο Δον Κιχώτης του 1600 ήταν τουλάχιστον ειλικρινής διότι προέβαλε την φαντασία του πάνω στην πραγματικότητα και πίστευε ότι ίσχυε. Και είχε ειλικρινή σκοπό να κερδίσει την Δουλτσινέα!
Κάτι πονηρούληδες "δον Κιχώτες" του σήμερα, σκουντουφλανε στο "πατάκι" της εξώπορτας, σαβουριαζονται στο "πλατύσκαλο", μετατρέπουν την πραγματικότητα σε ότι φαντάζονται και ανεβάζουν αγωνιστικές φώτο με μώλωπες και ράμματα παραμένοντας κι αυτοί πιστοί και απτόητοι -τάχα μου- "αγωνιστές" κατά των σκοτεινών δυνάμεων που τους "επιτέθηκαν".
Σαντσο Παντσα θα βρουν μπόλικους για να το πιστοποιήσουν.
Και νααα τα λάικς από κάτω. Και νάαα τα σχόλια, "λεβέντη μου" - "μαζί σου", "θα νικήσουμε" και άλλα πολλά ηρωικά!
Ζούμε στην εποχή που η "Δουλτσινέα" είναι η αφορμή για αυτοπροβολή και παραγοντισμούς, και η μάχη με τους "ανεμόμυλους" δεν είναι τουλάχιστον ειλικρινής, αλλά στημένη και σκηνοθετημένη.
Χαιρετώ τους ανεμόμυλους και τα ... "πλατύσκαλα".
Αν στην εποχή του Δον Κιχώτη υπήρχε facebook, μετά την επική μάχη του με τους ανεμόμυλους, θα ανέβαζε ποστ, με φώτο τον ίδιο, με διαλυμένη πανοπλία, σπασμένο κοντάρι και εμφανείς μώλωπες και κατάγματα, με λεζάντα : "Παραμένω πιστός στον αγώνα, παρά την δολοφονική επίθεση που δέχθηκα από τις δυνάμεις του σκότους τις οποίες αντιμετώπισα με ηρωισμό"!
Φυσικά με την Δουλτσινέα ταγκαρισμένη .
Από κάτω χιλιάδες λάικς και σχόλια του στυλ:
"Κράτα γερά"!
"Μαζί σου στον αγώνα"
"Αυτές οι καρδούλες για σένα"
"Love κιχωτάκη μου".
"Θάνατος στους σκοτεινούς φασιστοδράκους"
κλπ κλπ
Όμως ο Δον Κιχώτης του 1600 ήταν τουλάχιστον ειλικρινής διότι προέβαλε την φαντασία του πάνω στην πραγματικότητα και πίστευε ότι ίσχυε. Και είχε ειλικρινή σκοπό να κερδίσει την Δουλτσινέα!
Κάτι πονηρούληδες "δον Κιχώτες" του σήμερα, σκουντουφλανε στο "πατάκι" της εξώπορτας, σαβουριαζονται στο "πλατύσκαλο", μετατρέπουν την πραγματικότητα σε ότι φαντάζονται και ανεβάζουν αγωνιστικές φώτο με μώλωπες και ράμματα παραμένοντας κι αυτοί πιστοί και απτόητοι -τάχα μου- "αγωνιστές" κατά των σκοτεινών δυνάμεων που τους "επιτέθηκαν".
Σαντσο Παντσα θα βρουν μπόλικους για να το πιστοποιήσουν.
Και νααα τα λάικς από κάτω. Και νάαα τα σχόλια, "λεβέντη μου" - "μαζί σου", "θα νικήσουμε" και άλλα πολλά ηρωικά!
Ζούμε στην εποχή που η "Δουλτσινέα" είναι η αφορμή για αυτοπροβολή και παραγοντισμούς, και η μάχη με τους "ανεμόμυλους" δεν είναι τουλάχιστον ειλικρινής, αλλά στημένη και σκηνοθετημένη.
Χαιρετώ τους ανεμόμυλους και τα ... "πλατύσκαλα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου