Περι αλληλεγγύης και λαϊκού μετώπου

του Γιάννη Αθανασιάδη
  

Λόγια, λόγια, θεωρίες, αναλύσεις, καβγάδες, επιχειρηματα, τσιτάτα, το 'πε ο Μαρξ, το είπε ο Τρότσκι, νομοτέλεια, σύλλογοι και σέχτες.

Τι να πεις εσύ ταλαίπωρε για την ζωή σου, αφού αυτοί ξέρουν!

Αδέρφια!
Μακριά από τους χομπίστες επαναστάτες. Θα ειναι οι πρώτοι που θα λακίσουν.

Μη χάνουμε την ουσία.
Αυτός που ασχολείται χωρίς το (κατ' αναλογία του μεγέθους της διεκδίκησης του) κόστος, απλά είναι χομπίστας.

π.χ. Αν εγώ έχω εξασφαλισμένο από το σύστημα τον βιοπορισμό μου και δεν είμαι αποφασισμένος να τον ρισκάρω υπέρ του αγώνα, χαλαρά θα συζητάω για όλη μου την υπόλοιπη ζωή για την ορθοδοξία των απόψεων μου και την ανωριμότητα του λαού (που ωστόσο δεν μπορεί να επιβιώσει).

Κι αν οι συγκυρίες με φέρουν μπροστά στην ευθύνη της ρήξης με το σύστημα (βλπ ΣΥΡΙΖΑ), θα την κάνω την κωλοτούμπα μου γιατί το προσωπικό ρίσκο είναι αυτό που προέχει.

Σε ανάλογο μέγεθος είναι και οι εκ του ασφαλούς εγωιστικές αντιπαραθέσεις διαφόρων προσώπων και συλλογικοτήτων, γιατί απλά δεν καίγεται ο κώλος τους.
Οπότε χωρίς κόστος πουλάνε αρχηγιλίκια και ιδεολογικές ορθοδοξίες.

Εν ολίγοις Εγώ παλεύω για την ζωή μου κι αυτός για την ορθότητα της θεωρίας του.

Νομίζω ότι είμαι κατανοητός.

***

Δεν χρειάζονται οι χιλιάδες τόμοι και αναλύσεις ούτε οι εκατοντάδες τεμαχισμοί σε ιδεολογικά τεταρτημόρια και άσκοπες αντιπαραθέσεις.
Δυο φράσεις σαν αφετηρία και τέρμα, αρκούν!

"Μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο", (χωρίς να ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς άνθρωποι)
και η "Αλληλέγγυα κοινωνία".
Επισης δεν βλέπω ασυμβατότητα με το "αγαπάτε αλλήλους"
και το "Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι".
Αξίες που ενώνουν τους ανθρώπους και δεν τους χωρίζουν!

Κρατώντας την ουσία!

Γιατί αν θέλουμε να 'χουμε να λέμε, θα αρχίσουμε για τους παπάδες, για την επιστημονική τεκμηρίωση, για την ταξική προέλευση, για τα γκούλαγκ, τον Στάλιν, τον Κιμ λι γιουνκ, κλπ.

*** 

Καμιά οργάνωση, κανένας αγώνας και κανένα μέτωπο, δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την αλληλέγγυα εμπιστοσύνη στους συναγωνιστές.

Και η εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται στα λόγια αλλά με το ίδιο το παράδειγμα μας. Σε εμπιστεύομαι γιατί δεν μπορεί αλλιως να με εμπιστευτείς κι εσύ. Γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά ο αγώνας μας.

Αλλιώς... Καλύτερα μην τον ξεκινήσεις. Μείνε στην ασφάλεια του εαυτού σου (αν τον εμπιστεύεσαι και αυτόν).

*** 

Η αλληλεγγύη ειναι προϊόν συνειδητοποίησης της κοινής μας μοίρας.
Μην την μπερδεύετε με την ελεημοσύνη.

π.χ. Στην μάχη, στο χαράκωμα όταν έχεις τον εχθρό να σε χτυπά από απέναντι, συνειδητοποιείς ότι πρέπει πάση θυσία να υπερασπιστείς όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και τον συμπολεμιστή σου.

Εκείνη την ώρα κατανοείς πόσο πολύτιμη ειναι η ζωή του συμπολεμιστή σου.

Τότε κανείς δεν ενδιαφέρεται αν είσαι δεξιός η αριστερός! Τότε στηρίζετε ο ένας τον άλλο, γιατί έχετε κατανοήσει ότι μόνο έτσι μπορείτε να επιβιώσετε απέναντι στον κοινό εχθρό.

Αυτή λοιπόν η αμοιβαία και ισότιμη στήριξη των συμπολεμιστών διαμορφώνει σχέσεις αλληλεγγύης και παράλληλα σπάει τις προκαταλήψεις του ενός απέναντι στον άλλο.

Ανάλογες συνθήκες διαμορφώνουν και την ανάγκη για την δημιουργία μετώπου.

Ο κοινός εχθρός και η κοινή μοίρα δημιουργούν την αδιαμφισβήτητη ανάγκη, για συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων από όλο το φάσμα των δημοκρατικών πολιτικών τάσεων και ιδεολογιών ( από δεξιά μέχρι αριστερά) για την δημιουργία μετώπου.

Αλήθεια περιμένετε να δούμε στρατό και τανκς για να αντιληφθείτε ότι έχουμε πόλεμο?
Ότι η πατρίδα κι ο λαός της τελούν υπό κατοχή?
Ότι ειναι χρέος μας, η δημιουργία λαϊκού δημοκρατικού μετώπου?
Ότι η αλληλεγγύη ειναι η μόνη μας ελπίδα?
Όταν θα δούμε στρατό, θα ειναι πλέον πολύ αργά!


Η κλεψύδρα αδειάζει...