Από την κοινότητα στην πατρίδα

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ακόμα κρατούν οι δυνάμεις μου για τον αγώνα.
Όμως το μέλλον του λαού και της πατρίδας θα το χτίσουν οι νέες γενιές. Τα παιδιά μας.
Αυτό που κρατάει ενεργό και αποτελεσματικό έναν αγώνα είναι η αναγνώριση του προβλήματος, η κοινή συνείδηση και η οργάνωση.
Όσο πιο μαζική είναι η οργάνωση τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο αγώνας.
Αυτό που συμβαίνει στο λαό μας είναι δεδομένο. 
Μας αφαιρείται μεθοδικά και απροκάλυπτα πλέον, η δυνατότητα να έχουμε ελεύθερη συνείδηση.
Όταν με το χρέος αποδέχεσαι ως λαός ότι δεν σου ανήκει τίποτα και πως ότι έχεις είναι δανεικό και υπό κατάσχεση, (από το σπίτι σου, τα χωράφια, και κάθε δημόσια Εθνική περιουσία που αφορά την συλλογική επιβίωση σου, όπως η ενέργεια, η ύδρευση, οι επικοινωνίες μέχρι τα ποτάμια, τα δάση και τις θάλασσες), αποδέχεσαι ότι δεν έχεις πατρίδα για να την διεκδίκησης. Δηλαδή με τη θέληση σου παραδίδεις το έσχατο πεδίο που ως λαός μπορείς να υπάρξεις αυτεξούσιος. 
Την πατρίδα σου!
Αυτό είναι το διακύβευμα. Εκεί εδράζεται το πηγαίο και απροκάλυπτο αίσθημα του βαθμού ελευθερίας που έχεις. 
Αλλά για να το συνειδητοποιήσεις πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσεις αν θέλεις να είσαι ελεύθερος άνθρωπος και ότι αυτό το θέλεις για όλους τους ανθρώπους.
Γιατί κάπως έτσι λειτουργεί.
Από το άτομο στο μερικό σύνολο και από το μερικό σύνολο στην ανθρωπότητα.
Από το σπίτι στην κοινότητα, από την κοινότητα στην πατρίδα κι από την πατρίδα σε όλες τις άλλες πατρίδες.
Αυτό που μπορεί να μας ενώσει και να μας οργανώσει μαζικά, είναι η κατανόηση ότι ο αγώνας που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον, είναι πατριωτικός και εθνικοαπελευθερωτικός, γιατί θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά!
Καλή σαρακοστή.