Ανοιχτά σύνορα

του Γιάννη Αθανασιάδη 

Είμαι υποστηριχτής των ανοιχτών συνόρων. 
Ανοιχτά σύνορα έχεις όταν έχεις εξασφαλίσει ότι ότι σε τούτο τον πλανήτη δεν υπάρχουν ιμπεριαλιστές είτε ως κράτη είτε ως πολυεθνικές.
Ότι σε αυτό τον πλανήτη δεν εξουσιάζει το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι χρηματοοικονομικές ελίτ.
Και για αυτό αγωνίζομαι.
Αλλά! 
Ανοιχτά σύνορα που εξυπηρετούν την εξουσία του κεφαλαίου, και την εξαθλίωση των λαών, σε μια χώρα υπό κατοχή και εξάρτηση των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με το 50%του λαού της στο όριο και κάτω από το όριο της φτώχειας, που ζει με επιδόματα ελεημοσύνης και είναι υποθηκευμένη απ'άκρη σ'άκρη στους διεθνείς τοκογλύφους, είναι η ταφόπλακα και της παραμικρής ελπίδας για την απελευθέρωση του λαού.
Όποιος επιδιώκει ανοιχτά σύνορα υπό αυτές τις συνθήκες, είναι εκών η άκων, συνεργάτης των ιμπεριαλιστών και συνένοχος για την εξαθλίωση των λαών και την διάλυση κάθε δυνατότητας δημιουργίας λαϊκού κινήματος.
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει.

Το μίσος του ανθρώπου προς τον άνθρωπο

του Γιαννη Αθανασιάδη

"Οπλισμένος εκτέλεσε εν ψυχρώ, ανυποψίαστους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους την ώρα που προσεύχονταν, μέσα στο ναό τους"!
Δεν είναι μόνο η θρασύδειλη αθλιότητα της πράξης.
Δεν είναι μόνο η ανάδειξη της βαρβαρότητας που κρύβεται στους κατ' επίφαση "πολιτισμένους".
Είναι η ανατριχιαστική συνειδητοποίηση του "απανθρωπισμού" του ανθρώπου.
Είναι η αδυναμία κατανόησης της έννοιας του ασύλου, είναι η κατάφωρη κτηνωδία σε ένα χώρο που την ιερότητα του σέβονταν ακόμη και οι πρωτόγονοι. Είναι η "ύβρις" κατά τους αρχαίους Έλληνες. Μια αποτρόπαια πράξη που οδηγούσε στην "νέμεση".
Δεν είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις που φταίνε για αυτό.
Ακόμα κι αν καταργηθούν οι θρησκείες, θα είναι το χρώμα, θα είναι η φυλή, θα είναι η γλώσσα, θα είναι το φύλο.
Αλλά ακόμα κι αν γινόταν να υπάρχει ένα "χρώμα", μια γλώσσα, μια φυλή, ένα φύλο, πάλι θα ανακαλύπτονταν κάτι άλλο για να θρέψει το μίσος του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Γιατί πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα πρωτογενές ηθικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας...
Η νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Από την κοινότητα στην πατρίδα

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ακόμα κρατούν οι δυνάμεις μου για τον αγώνα.
Όμως το μέλλον του λαού και της πατρίδας θα το χτίσουν οι νέες γενιές. Τα παιδιά μας.
Αυτό που κρατάει ενεργό και αποτελεσματικό έναν αγώνα είναι η αναγνώριση του προβλήματος, η κοινή συνείδηση και η οργάνωση.
Όσο πιο μαζική είναι η οργάνωση τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο αγώνας.
Αυτό που συμβαίνει στο λαό μας είναι δεδομένο. 
Μας αφαιρείται μεθοδικά και απροκάλυπτα πλέον, η δυνατότητα να έχουμε ελεύθερη συνείδηση.
Όταν με το χρέος αποδέχεσαι ως λαός ότι δεν σου ανήκει τίποτα και πως ότι έχεις είναι δανεικό και υπό κατάσχεση, (από το σπίτι σου, τα χωράφια, και κάθε δημόσια Εθνική περιουσία που αφορά την συλλογική επιβίωση σου, όπως η ενέργεια, η ύδρευση, οι επικοινωνίες μέχρι τα ποτάμια, τα δάση και τις θάλασσες), αποδέχεσαι ότι δεν έχεις πατρίδα για να την διεκδίκησης. Δηλαδή με τη θέληση σου παραδίδεις το έσχατο πεδίο που ως λαός μπορείς να υπάρξεις αυτεξούσιος. 
Την πατρίδα σου!
Αυτό είναι το διακύβευμα. Εκεί εδράζεται το πηγαίο και απροκάλυπτο αίσθημα του βαθμού ελευθερίας που έχεις. 
Αλλά για να το συνειδητοποιήσεις πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσεις αν θέλεις να είσαι ελεύθερος άνθρωπος και ότι αυτό το θέλεις για όλους τους ανθρώπους.
Γιατί κάπως έτσι λειτουργεί.
Από το άτομο στο μερικό σύνολο και από το μερικό σύνολο στην ανθρωπότητα.
Από το σπίτι στην κοινότητα, από την κοινότητα στην πατρίδα κι από την πατρίδα σε όλες τις άλλες πατρίδες.
Αυτό που μπορεί να μας ενώσει και να μας οργανώσει μαζικά, είναι η κατανόηση ότι ο αγώνας που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον, είναι πατριωτικός και εθνικοαπελευθερωτικός, γιατί θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά!
Καλή σαρακοστή.

Η απάτη των ευρωεκλογών

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Ο διαρκής αγώνας των λαών, για θεσμούς και διαδικασίες που προάγουν την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία, με επαναστάσεις και λαϊκά κινήματα τους τελευταίους τρείς αιώνες, μπορεί να μην έχει επιτύχει το μοντέλο μιας ιδανικής δημοκρατίας, αλλά τουλάχιστον κατάφερε στα πλαίσια των δυτικών αστικών δημοκρατιών, να δώσει βήμα και λόγο σε οργανωμένους φορείς (κόμματα) του λαού, ώστε να καθορίζουν την πολιτική και κοινωνική πορεία της χώρας τους, με τις όποιες παθογένειες, που δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.

Υπό αυτήν την έννοια ο λαός συμμετέχει ή στηρίζει δια της ψήφου του, τον πολιτικό φορέα που το πρόγραμμα του εκφράζει τις πεποιθήσεις και τις προσδοκίες του, για βελτίωση και πρόοδο της χώρας του και της ζωής του.

Η μη συμμετοχή (αποχή) στις εκλογικές διαδικασίες με την δικαιολογία ότι αυτό δεν είναι το ιδανικό μοντέλο δημοκρατίας που θέλει, αλλά και η αφοριστική λογική ότι όλοι ίδιοι είναι, είναι δείγμα πολιτικής ανωριμότητας και κοινωνικής αδιαφορίας, κάτι που είναι αντιφατικό με την έννοια της δημοκρατίας η οποία έχει σαν βάση της την συμμετοχή του πολίτη όπου υπάρχει δυνατότητα, ώστε να δράσει ενεργά για την βελτίωση των θεσμών.

Αυτή η δυνατότητα ενυπάρχει (ακόμα) στα εθνικά κοινοβούλια αλλά και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ασχέτως πώς την διαχειρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις και πολιτικοί.

Υπάρχει όμως μια «κόκκινη γραμμή» πέραν της οποίας η συμμετοχή, όχι απλά δεν έχει κανένα νόημα, αλλά λειτουργεί σε βάρος της όποιας «κουτσής» δημοκρατίας. Αυτή είναι η συμμετοχή σε εκλογές που  οι αντιπρόσωποι του λαού θεσμικά και εν γνώση τους, δεν έχουν καμία δικαιοδοσία να νομοθετήσουν ή να πάρουν  οποιασδήποτε μορφής δεσμευτική απόφαση.

Αυτό ισχύει για το ευρωκοινοβούλιο και τις αντίστοιχες ευρωεκλογές.

Η περίφημη ευρωβουλή έχει μόνο «συμβουλευτικό» χαρακτήρα και απλά αποτελεί δημοκρατικό άλλοθι σε μια φασιστική ελίτ που διοικεί και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των διαφόρων πολυεθνικών και του χρηματοοικονομικού κατεστημένου.


Είναι με λίγα λόγια μια βιτρίνα που θεσμικά δεν έχει κανένα καθοριστικό ρόλο στην μοίρα των λαών αλλά αποτελεί μια απάτη, μια κοροϊδία προς τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι υπάρχει δημοκρατία στο αυτοκρατορικό αυτό μόρφωμα, ενώ σπαταλούνται δισεκατομμύρια ευρώ για την συντήρηση του.
Εδώ δεν χωράει καμία δικαιολογία τακτικισμού η έστω αναγκαίας πολιτικής!

Το ναζιστικό κληροδότημα της Ε.Ε. δεν χτίστηκε από τους λαούς αλλά από τους συνεχιστές του Χιτλερικού οράματος για μια ενωμένη Ευρώπη υπό τον έλεγχο των ναζί και την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε όλοι αυτοί που εξόπλισαν τους ναζί (Κρουπς Ζημενς κλπ) και συμμετείχαν στα βάρβαρα πειράματα χρησιμοποιώντας σαν πειραματόζωα τους «κατώτερους» λαούς (Μπάγιερ κ.α.), παραμένουν μέχρι σήμερα και «μεγαλουργούν» επιχειρηματικά.

Εμείς ως Έλληνες  ζούμε στο πετσί μας αυτή τη ναζιστική ένωση σήμερα, μια και είμαστε το πειραματόζωο τους.

Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές είναι μια απάτη που νομιμοποιεί το οξύμωρο, να αποφασίζεις για να μην έχεις το δικαίωμα να παίρνεις αποφάσεις, και όλο αυτό να το πληρώνεις με δισεκατομμύρια ευρώ από την τσέπη σου.

* Το γράφημα είναι από το βιβλίο «Οι Ναζιστικές καταβολές της Ε.Ε. των Βρυξελλών» των Paul Anthony Taylor, Aleksandra Nied\ Wiecki, Mathias Rath & August Kowalczyk

 

** Πηγες:  Ευρωπαϊκό κοινοβουλιο

Για να είμαστε Άνθρωποι.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Η είδηση ότι 26 άνθρωποι κατέχουν πλούτο που αντιστοιχεί στο εισόδημα του μισού περίπου πληθυσμού της γης, ακούγεται από τους περισσότερους (ακόμη και από αυτούς που την αναπαράγουν) με την ίδια βαρύτητα με την είδηση για τα οπίσθια της (Χ) στάρλετ ή τηλεπερσόνας.
Πολλοί που διαβάζουν αυτό το άρθρο, έχουν ήδη αρχίσει να πλήττουν.
Ότι οι πλουτοκράτες του πλανήτη έχουν ημερήσια!! έσοδα πάνω από 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια, την ίδια ώρα που πάνω από 2,5 δισεκατομμύρια Άνθρωποι λιμοκτονούν, την ίδια ώρα που 15000 παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα, είναι μια είδηση ρουτίνας.
Και στα καθ'ημάς ότι το 50% του πληθυσμού της Ελλάδας ζει στο όριο και κάτω από το όριο της φτώχειας με προοπτική να ανοίξει και να χειροτερέψει η κατάσταση. 

Ότι παιδιά διαβάζουν κάτω από το φως της κολόνας έξω από το σπίτι γιατί τους έχουν κόψει το ρεύμα, ότι καίγονται γιατί ανάβουν αυτοσχέδιες φουφούδες για να αντιμετωπίσουν το ψύχος του χειμώνα αλλά και το ψύχος της ψυχής μας απέναντι τους, ότι γέροντες και μοναχικοί συνάνθρωποι μας πεθαίνουν πεινασμένοι και αβοήθητοι, ότι χιλιάδες ζουν σε κατασχεμένα σπιτικά με τον καθημερινό τρόμο της έξωσης...ότι...ότι...

Αλλά αυτά είναι θλιβερά και ενοχλητικά.
Βαρετές κοινοτοπίες. Τα ξέρουμε μωρέ!
Και τι θες να κάνουμε; Να κάνουμε επανάσταση;
Σιγά τα καλσόν!

Όχι βρε αδερφέ δεν υπάρχει μαγικό ραβδί που θα αλλάξει τον κόσμο απ'τη μια στιγμή στην άλλη.
Άλλωστε δεν θα αλλάξουμε τον κόσμο αν δεν αλλάξουμε πρώτα την πατρίδα μας. 

Και αυτό μπορεί να γίνει με αγώνα όσων το αντιλαμβανόμαστε. 

Αλλά κανένας αγώνας δεν καρποφορεί χωρίς ενότητα και καμία ενότητα δεν φέρνει αποτελέσματα χωρίς οργάνωση.

Ενότητα Οργάνωση και Αγώνας για να αλλάξουμε πρώτα την πατρίδα, διεκδικώντας την αποκατάσταση της αδικίας και την απελευθέρωση του λαού από τους δυνάστες του.

Για να πάψει η ανθρώπινη δυστυχία να είναι μια βαρετή είδηση ρουτίνας.
Για να είμαστε Άνθρωποι...

Οι τρεις πυλώνες της εξάρτησης

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ελλάδα σήμερα!

Μια χώρα και ένας λαός υφίσταται τις συνέπειες της οικειοθελούς παράδοσης της εθνικής του ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης, μετά από εξαπάτηση των πολιτικών κομμάτων εξουσίας.

Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να τον χειραγωγούσαν, αλλά ουδέποτε αναφέρονταν τόσο ωμά η πλήρης και άνευ όρων υποταγή του στην κυριαρχία ενός ιμπεριαλιστικού συμπλέγματος από υπερεθνικούς εξουσιαστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ και απόλυτης οικονομικής εξάρτησης από τοκογλυφικούς μηχανισμούς με παράλληλη απεμπόληση της νομισματικής του αυτοτέλειας.

Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα, κλιμακούμενο σε μια καταστροφική περιδίνηση που σαρώνει το σύνολο σχεδόν του λαού, απορροφώντας κάθε παραγωγική του δυνατότητα προς όφελος υπερεθνικών «εταίρων» του καθεστώτος, οδηγώντας σε μια «άτυπη» γενοκτονία και εξανδραποδισμό των αδυνάτων τάξεων. Σε ένα εθνικό αδιέξοδο, με προορισμό ένα δυστοπικό ορίζοντα που θα περιλαμβάνει την αποσύνθεση και την διάλυση  της εθνικής συνοχής, μετατρέποντας την πατρίδα σε κολαστήριο αναλώσιμων δούλων, ντόπιων και εισαγόμενων.

Ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν και είναι καθοριστικός σε όλη αυτή την εξαπάτηση του λαού, δημιουργώντας μια πλασματική κανονικότητα και εξυπηρετώντας τα σχέδια της υποταγής.

Όμως επίσης δεκάδες κινήσεις κόμματα και περιφερόμενοι σωτήρες του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου, χρησιμοποιούν την επίκληση της εθνικής ανεξαρτησίας χρησιμοποιώντας τον όρο γενικά κι αόριστα, προτάσσοντας εθνικά τάματα και κοινωνικές δικαιοσύνες,  έτσι ώστε να τον προσαρμόσουν κατά το δοκούν την κατάλληλη ώρα, προσβλέποντας πιθανόν σε ανταλλάγματα.

Οι βασικοί και καθοριστικοί πυλώνες της εξάρτησης του λαού και της χώρας μας, είναι συγκεκριμένοι και προσδιορίσιμοι.

1. Η πολιτική και αμυντική εξάρτηση της χώρας υπό την ηγεμονία υπερεθνικών οργανισμών όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. 
Όταν η όποια κυβέρνηση δεσμεύεται από κανονισμούς και υποχρεώσεις που ερήμην του λαού, αλλά και της ιδίας, αποφασίζονται από αλλότρια κέντρα εξουσίας, όσο κι αν προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι, έχουμε εξάρτηση, διότι απλά δεν αποφασίζουμε εμείς σε ότι αφορά είτε την εσωτερική είτε την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Μην ξεχνάμε ότι οι ευρωπαϊκοί νόμοι υπερισχύουν και τού ίδιου του συντάγματος μας.

2. Η οικονομική εξάρτηση της χώρας με την αδυναμία της οικονομικής διαχείρισης και της έκδοσης εθνικού νομίσματος, για να χρηματοδοτήσει την παραγωγική της ανάπτυξη στην κατεύθυνση που η ίδια αποφασίζει. 
Όταν την χρηματοδότηση της οικονομίας σου την αποφασίζει κάποιος τρίτος και μπορεί να αυξομειώνει κατά το δοκούν την ρευστότητα στην οικονομία της χώρας σου.
Όταν το νόμισμα που χρησιμοποιούμε είναι χρεόγραφο, δηλαδή κάθε ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας το χρεωνόμαστε σε μια ιδιωτικού χαρακτήρα τράπεζα την ΕΚΤ, τότε έχουμε τον ορισμό της οικονομικής εξάρτησης. 
Είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι σαν τα μικρά παιδιά που ζητούν χαρτζιλίκι από τον μπαμπά υποτασσόμενοι στις εντολές του. 

Μόνο που η ΕΚΤ δεν τρέφει πατρικά αισθήματα για κανένα και είναι κατάντια για ένα λαό να τον μεταχειρίζονται έτσι.

Ποτέ καμία χώρα που έχει εθνικό κρατικό νόμισμα δεν χρεωκοπεί.

3. Η δουλεία του χρέους στην οποία από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, μας έχουν οδηγήσει βίαια, ληστρικά και παράνομα οι διεθνείς τοκογλύφοι. 
Πως μπορεί να μιλά κάποιος για εθνική ανεξαρτησία όταν είναι υποθηκευμένο το μέλλον του αλλά και το μέλλον των παιδιών του, χωρίς προοπτική απαλλαγής από αυτό;

Η δανειακή σύμβαση στην οποία σύρθηκε η χώρα μας το 2010 απο τις ελληνικές κυβερνήσεις αναφέρει την "ρητή, αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτηση από κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας"* προς όφελος των δανειστών κάτι πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο.

Υπάρχουν δεκάδες γνωματεύσεις (με πιο πρόσφατη αυτήν της επιτροπής της βουλής για το χρέος) που αναφέρονται στις παράνομες και επαχθείς, τοκογλυφικές συμβάσεις, που έχουν γίνει σε βάρος του ελληνικού λαού.

Οι τρείς αυτοί πυλώνες της εξάρτησης, λειτουργούν συνδυαστικά αλλά και ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. 
Αν ο στρατηγικός στόχος μιας πολιτικής οργάνωσης δεν περιλαμβάνει και τους τρεις... 

τότε δεν μιλάμε για Εθνική Ανεξαρτησία!

Όποιος πολιτικός λοιπόν μιλά για εθνική ανεξαρτησία και φυσικά όποιος επαγγέλλεται την Δημοκρατία, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει αν αποδέχεται ή όχι τις παραπάνω καταστάσεις. Εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία, με έστω και ένα από τους τρείς πυλώνες της εξάρτησης, είναι στην καλύτερη περίπτωση … αυταπάτη! 

Αλλιώς ας το πει κάπως διαφορετικά.  Μην κοροϊδεύει τον λαό και τον εαυτό του. 

Σε καθεστώς εξάρτησης δεν νοείται δημοκρατία. Δεν μπορεί κανείς να λέει ότι είναι δημοκράτης αποδεχόμενος τους εκβιασμούς που εκπορεύονται από ένα καθεστώς εξάρτησης, από όπου και αν προέρχεται αυτή. Και αυτό αφορά κάθε λαό και κάθε πατρίδα.

Ο αγώνας του λαού για εθνική ανεξαρτησία από ΕΕ και ΝΑΤΟ, και η ανατροπή του νεοφιλελεύθερου υποτελούς καθεστώτος, είναι η μοναδική λύση επιβίωσης. 

Κάθε άλλη προοπτική συναινετικού χαρακτήρα είναι αυταπάτη. Στην καλύτερη περίπτωση, οδηγεί στην προοπτική του «γλυκού θανάτου».

Όσοι δεν αποδεχόμαστε τον «δεσμόν της δουλείας», δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία, και κοινωνική δικαιοσύνη.

*άρθρο 14 παρ.5 μαζί με το άρθρο  3 παρ.4 και το Παράρτημα της Σύμβασης 

ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ!

Προς τους συναγωνιστές που όλα αυτά τα χρόνια παλέψαμε για την δημιουργία ενωτικού λαϊκού Δημοκρατικού μετώπου, για την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος της ευρωενωσιακής επιτροπείας, την λύτρωση από τους διεθνείς τοκογλύφους και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.

Που εισπράξαμε την ειρωνεία του παραπληροφορημένου λαού.
Που δεχτήκαμε τα χτυπήματα του καθεστώτος στους δρόμους και τις πλατείες.
Που προδοθήκαμε από τις ψεύτικες προγραμματικές υποσχέσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Που πληγωθήκαμε από τα πισώπλατα μαχαιρώματα εχθρών και "φίλων".
Που απογοητευθήκαμε από την αδιαφορία και κάποιες φορές λυγίσαμε από από την μοναχικότητα του αγώνα μας.
Που οι συνέπειες της φτωχοποίησης, μας συντρίβουν καθημερινά.
Αλλά και σε αυτούς που έχουν παραμερίσει προσπαθώντας να επουλώσουν όλες αυτές τις πληγές.

Εύχομαι κάθε πληγή, κάθε χτύπημα, κάθε λοιδορία των προηγούμενων χρόνων, να γιγαντώσει το Πείσμα μας, την αγωνιστική μας διάθεση, να δώσουν δύναμη στην φωνή μας, για να τους πούμε:
Κουφάλες είμαστε ακόμη εδώ! Και συνεχίζουμε τον αγώνα για την ενότητα του λαού και την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Για Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία και Κοινωνική χειραφέτηση.

Καλή χρονιά

Μέτωπο στο πηγάδι.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Κάποτε σε μια μεγάλη εύφορη κοιλάδα υπήρχε ένα ξεροπήγαδο. Το «ευρωπήγαδο». Το πηγάδι αυτό ήταν γύρω στα 9μετρα βάθος.

Από μέσα ακούγονταν φωνές και καυγάδες.

Μέσα στο πηγάδι βρίσκονταν εγκλωβισμένοι πέντε άνθρωποι. Αυτοί κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο με ακατανόμαστες κατηγορίες που αν τις άκουγες θα πίστευες ότι ήταν όλοι τους παλιάνθρωποι.

Κατηγορίες όπως «προδότη, οπορτουνιστή, εθνίκι, κουμούνι», και άλλες που δεν μπορώ να αναφέρω, ήταν αιτίες σύρραξης μεταξύ τους.

Ο κάθε ένας είχε φτιάξει ένα πολιτικό «μέτωπο» και επέμενε ότι ήταν το σωστό!

Ο ένας είχε το δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο άλλος το λαϊκό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τρίτος το μέτωπο λαού για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τέταρτος το πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Και ο πέμπτος το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι.

Ήταν χρόνια εγκλωβισμένοι εκεί μέσα και ζούσαν από κάτι επιδοτήσεις με τρόφιμα και νερό που τους πετούσαν από το άνοιγμα αυτοί που τους είχαν κλείσει εκεί.

Όμως καταλάβαιναν πως ήταν ντροπή να ζουν με τα αποφάγια που τους πετούσαν.

Με τον καιρό οι «επιδοτήσεις» άρχισαν να ελαττώνονται και υπήρχαν φορές που μονομαχούσαν μεταξύ τους, για ένα καρβέλι ψωμί που τους πετούσαν, με κατηγορίες ότι ο ένας ήταν πιο χοντρός, ο άλλος ότι ήταν πιο άξιος, ο τρίτος επειδή είχε τέσσερα μεταπτυχιακά και πάει λέγοντας.

Κάποια στιγμή πέφτει η ιδέα. Ρε συναγωνιστές και σύντροφοι αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε θα πεθάνουμε εγκλωβισμένοι στο «ευρωπήγαδο». Αυτός είναι ο σκοπός τους δεν το βλέπετε;

Όσο ακόμα βαστάνε τα πόδια μας πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί για να βγούμε από εδώ και να ζήσουμε στην κοιλάδα με αυτά που θα φτιάχνουμε εμείς κι όχι με τα σκουπίδια που μας πετούν για να μας κοροϊδέψουν. Αν λοιπόν ανέβουμε ο ένας στην πλάτη του άλλου οριακά φτάνουμε στην έξοδο του πηγαδιού. Ο πρώτος που θα βγει θα ρίξει το σχοινί για να βγούνε και οι υπόλοιποι. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το κάνουμε όλοι μαζί. Αλλιώς δεν φτάνουμε στην έξοδο.

Κοιταχτήκαν όλοι για μια στιγμή και ενώ φάνηκε ότι καταλαβαίνουν και συμφωνούν, πέφτει το ερώτημα, «και ποιος θα είναι πάνω – πάνω»;

«Κι άμα βγει και μας παρατήσει μέσα»;

«Κι άμα μας προδώσει»;

Κι έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος καυγάδων και αλληλοκατηγοριών. Κατά καιρούς δύο ή τρεις τα βρίσκαν και προσπαθούσαν να βγούνε μα τους έλειπαν οι άλλες «πλάτες» για να φτάσουν στην έξοδο.

Περνούσε ο καιρός και οι επιδοτήσεις μειωνόντουσαν στο «ευρωπήγαδο». Οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειψαν, αλλά το μίσος και η καχυποψία του ενός για τον άλλο δεν ελαττώθηκε.

Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος της ιστορίας του μετώπου στο πηγάδι. Ίσως βάλαν μυαλό και ενωθήκανε, ίσως απ’ την πείνα δεν είχαν πλέον κουράγια να σκαρφαλώσουν, ίσως τελικά σφάξανε τον «προδότη» και χάσανε κάθε δυνατότητα να φτάσουν στην έξοδο του «ευρωπήγαδου».

Κάποιοι άλλοι λένε πως τους άξιζε αυτό το οδυνηρό τέλος, τέτοιοι που ήταν…

Εφικτό είναι ότι ακουμπά πρώτα την καρδιά του λαού

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Στο Πολυτεχνείο δέσποζε η Ελληνική σημαία πλάι στους αντιφασίστες φοιτητές.

Το κενό της «ανέπαφης», για δεκαετίες, με τον ελληνικό λαό αριστεράς με την βλακώδη ενοχοποίηση και την ανοίκεια επίθεση εκ μέρους της στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αφήνει χώρο στους φασίστες.

Αυτό δεν προκύπτει τυχαία, δεν είναι μια γενικόλογη διαπίστωση.

Όταν καταντάς να επιτίθεσαι σε μαθητές χαρακτηρίζοντας τους συλλήβδην φασίστες!!! για την όποια σωστή ή λάθος εκδήλωση πατριωτικού ριζοσπαστισμού, παραδέχεσαι ουσιαστικά την ανικανότητά σου και την αδυναμία σου να αφουγκραστείς το πιο συναισθηματικά σκεπτόμενο κομμάτι της κοινωνίας. 

Τα παιδιά!!!

Δεν φταίει εν τέλει η ιδεολογία και η φιλοσοφική θέαση της αριστεράς.

Την ευθύνη για την κατάντια του κινήματος την έχουν οι ανίκανες κομματικές ηγεσίες και οι προδότες του αγώνα για μια εθνικά αξιοπρεπή, κοινωνικά δίκαιη, ανθρώπινη, δημοκρατική και ανεξάρτητη πατρίδα.

Θέλει γερά «κάκαλα» για να δεις την αλήθεια κατάματα και ακόμα πιο γερά να την ομολογήσεις.
Όταν εμείς δεν κάνουμε σωστά την δουλειά μας, πρέπει πρώτα και κύρια να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Να δούμε που έχουμε λάθος και μετά να κάνουμε αφ’ υψηλού κριτική και αφορισμούς στον λαό.

Η αίτια για την όποια άνοδο της ακροδεξιάς και την ήττα των κοινωνικών λαϊκών δυνάμεων (γιατί περί ήττας πρόκειται), δεν ήταν η ικανότητα της χρυσής αυγής και των υπολοίπων φασιστόμουτρων.

Ήταν και είναι η διαρκής κι αμετανόητα ελιτίστικη στάση της αριστερής διανόησης και αρθρογραφίας.

Ήταν και είναι η ανοχή και (σε πολλές περιπτώσεις), η στήριξη σε τραμπουκισμούς και διαλυτικά μπάχαλα που παίρναν σβάρνα κάθε δημοκράτη που τολμούσε να αρθρώσει λόγο για έθνος και πατρίδα.

Ήταν και είναι ο μαξιμαλισμός των διεκδικήσεων που έφερνε πάντα τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Οι συνθήκες δεν ωριμάζουν, αν δεν είσαι ικανός να τις «ποτίσεις»... απλά αποξεραίνονται!

Τώρα τρέχουμε να μαζέψουμε τα αυτονόητα αλλά έχουν χαθεί κι αυτά, μέσα σε μια κοινωνική παράνοια και ένα στημένο ιδεολογικό χάος.
Έχω βαρεθεί τις όποιες αιτιάσεις και επιχειρήματα.
Το αποτέλεσμα τα διαψεύδει όλα.

Αν ο κόσμος της αριστεράς δεν αυτοκαθαρθεί και δεν επιστρέψει στην κοιτίδα του, που είναι ο απλός λαός και τα πατριωτικά κοινωνικά προτάγματα, η πατρίδα και ο λαός μας θα βυθίζεται στην εξαθλιωτική απαξίωση, τα φασιστικά και εθνικιστικά μορφώματα, θα έχουν ελεύθερο πεδίο δράσης,
και οι «μεγάλοι διανοητές» και αρθρογράφοι, θα συνεχίζουν να αφορίζουν το λαό ως φασίστα και ρατσιστή, με αναλύσεις και αναφορές στα μαρξιστικά εγχειρίδια και τα παρωχημένα ιστορικά και επαναστατικά παραδείγματα.

Εφικτό είναι ό,τι ακουμπά πρώτα την καρδιά του λαού.
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει.

Η «κόντρα ρελάνς» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Στο σκληρό «πόκερ» της πολιπολικότητας, η ρελάνς που έκανε η Ρωσία απέναντι στον μέχρι πριν λίγο καιρό κυρίαρχο του παιχνιδιού, με την συμμαχία της Αστάνα και την ανατροπή των αμερικάνικων σχεδίων στο μέτωπο της Συρίας, δέχεται τώρα την κόντρα ρελάνς με μπαλαντέρ το χαρτί της Τουρκίας.Σε μια εποχή που η μιντιακή προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης, και η αλλοίωση των εννοιών κατά το δοκούν των ισχυρών, απομακρύνουν τους πολίτες αλλά και τους «ειδικούς» από την πραγματικότητα, είναι απαραίτητη η ορθή χρήση των λογικών επαγωγών και η δυνατότητα να βλέπουμε μέσα από το σύνολο πολλών μικρών εικόνων την μεγάλη, όταν χρησιμοποιούνται με την σωστή σειρά και χωρίς ιδεοληπτικού χαρακτήρα προκαταλήψεις.

Όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κατά την επίσκεψη του προέδρου της νεοναζιστικής κυβέρνησης της Ουκρανίας στην Τουρκία:

- Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στη συνάντηση που είχε με τον νεοναζί Ουκρανό ομόλογό του, Πέτρο Ποροσένκο, διαμήνυσε ότι η Άγκυρα ουδέποτε αναγνώρισε την «παράνομη προσάρτηση» της Κριμαίας και διαβεβαίωσε ότι δεν σκοπεύει να το κάνει.
- «Εμπιστευόμαστε την Τουρκία και θα χαρούμε αν συμμετάσχει» στην ειρηνευτική αποστολή στο πλαίσιο της εντολής του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είπε μετά τις συνομιλίες που είχε με τον Ερντογάν στην Άγκυρα.

- Τη βούλησή τους να εντείνουν τη συνεργασία μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ουκρανικής Πολιτείας, στο πλαίσιο της διαδικασίας για την εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην ενιαία Ορθόδοξη Εκκλησίας της χώρας, επαναβεβαίωσαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος πραγματοποίησε επίσκεψη στην Έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο Φανάρι.
- Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευχαρίστησε τον νεοναζί Πρόεδρο της Ουκρανίας για την παραχώρηση στη Μητέρα Εκκλησία του περικαλλούς Ι.Ν. του Αγίου Ανδρέου στο Κίεβο, «για να είναι εκεί η μόνιμος παρουσία της Μητρός σας Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως εις την Πρωτεύουσαν της Ουκρανίας», και εξέφρασε την ευχή «να με αξιώσει ο Κύριος να επισκεφθώ εις το εγγύς μέλλον, όπως ελπίζω, για μία ακόμη φορά, την ωραία και φιλόξενον χώραν σας (την Ουκρανία)».
- Ζήτησε δε, από τον Πρόεδρο Ποροσένκο να μεταφέρει σε ολόκληρο τον ουκρανικό λαό την ευλογία της Μητρός του Εκκλησίας και την αγάπη του Πατριάρχου…

Την ίδια ώρα
- Οι τουρκικές και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις άρχισαν κοινές περιπολίες στη Μανμπίτζ, πόλη της βόρειας Συρίας που ελέγχεται από την πολιτοφυλακή των Κούρδων της Συρίας που θεωρείται "τρομοκρατική" από την Άγκυρα, αλλά είναι…. «σύμμαχος» των Ηνωμένων Πολιτειών!

Σε μια εξίσωση για να φτάσουμε στην λύση της χρησιμοποιούμε ενδιάμεσες πράξεις εντός παρενθέσεων που αν τις απομονώσουμε θα δημιουργήσουμε εντελώς λάθος εικόνα και ενδεχομένως δεν θα κατανοήσουμε ποτέ το αποτέλεσμά της.

Ας δούμε λοιπόν πίσω από αυτές τις επι μέρους φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους κινήσεις. Πίσω από τα μικρά η λίγο πιο μεγάλα οφέλη, ποιος είναι ο κύριος ωφελούμενος και ποιος ο πραγματικά πληττόμενος.

Η απόσχιση της εκκλησίας της Ουκρανίας από την εξ υπαρχής μητέρα εκκλησία της Ρωσίας, με την χορήγηση του αυτοκέφαλου από τον οικουμενικό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο.
Η σύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας Ουκρανίας και η ρητή δήλωση του Ερντογάν ότι δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία.
Και η κοινή στρατιωτική επέμβαση με τους Αμερικάνους στη Μανμπίτζ, αποτελούν μια εμφανή για όσους βλέπουν την πραγματικότητα χωρίς παραμορφωτικούς φακούς, αλλαγή στρατοπέδου της Τουρκίας. Παρά τις προφητείες πολλών αναλυτών ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ και ότι μπαίνει στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.

Αυτή η εξέλιξη αφήνει αμήχανους όσους ποντάρουν στην ανάδειξη της Ελλάδας ελλείψει της Τουρκίας σε στρατηγικό συνεταιράκι των Αμερικανών και τους κάνουν όλα τα «χατίρια», θεωρώντας ότι θα μας προστατέψουν από τις αρπακτικές διαθέσεις της Τουρκίας.
Ο τελικός ωφελούμενος από τις ενέργειες αυτές της Τουρκίας και του πατριαρχείου, είναι οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ, ασχέτως με τις όποιες φαινομενικά ανεξάρτητες ενέργειες του πατριαρχείου και της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο πληττόμενος από αυτές, είναι η Ρωσία γύρω από την οποία στενεύει ο κλοιός του ΝΑΤΟ και κλιμακώνονται οι προσπάθειες απομόνωσης της.

Στο σκληρό «πόκερ» της πολιπολικότητας, η ρελάνς που έκανε η Ρωσία απέναντι στον μέχρι πριν λίγο καιρό κυρίαρχο του παιχνιδιού, με την συμμαχία της Αστάνα και την ανατροπή των αμερικάνικων σχεδίων στο μέτωπο της Συρίας, δέχεται τώρα την κόντρα ρελάνς με μπαλαντέρ το χαρτί της Τουρκίας.

Μένει να δούμε πότε θα ανοίξουν όλα τα χαρτιά ή αν ακολουθώντας τις μεθόδους του φαρ ουέστ στο τέλος τραβήξουν τα όπλα.