Αντίο κύριε Έκο, σας ευχαριστώ.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Φθινόπωρο του 90, σε μια πανσιόν κρεμασμένη στον "γκρεμό" της Οίας, καθισμένος στην καμάρα του μπαλκονιού, με την καλδέρα στο πιάτο, γνωρίστηκα με τον κύριο Έκο!
Ξεκίνησα να διαβάσω το "Όνομα του Ρόδου".

Μια αξέχαστη εμπειρία! Μεσαιωνική δαιμονοπληξία, σκοτεινές καμάρες μοναστηριακών διαδρόμων. Η μάχη της αναγέννησης με τον μεσαίωνα. Η μάχη του φόβου ενάντια στο ισχυρότερο όπλο της ελευθερίας Το γέλιο!

Αργότερα " Το Εκκρεμές του Φουκώ" με τις αδιόρατες αλλά καθοριστικές διακρίσεις ανάμεσα στον κρετίνο, τον ανόητο, τον βλάκα, και τον τρελό! Με το πάθος των ανθρώπων για συνωμοσιολογία, όπου ένα μυστικιστικό μήνυμα που "οδηγούσε" στην αποκάλυψη του μεγαλύτερου μυστικού της ανθρωπότητας, δεν ήταν άλλο από ένα σημείωμα για... ψώνια!

Και μετά με το "Μπαουντολίνο", έζησα τις λεηλασίες της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους και το εμπόριο των εκατοντάδων ιερών κεφαλών του Ιωάννου του Προδρόμου!

Αυτός ήταν ο Ουμπέρτο Έκο για εμένα.

Ο περιπαικτικός εκφραστής της μάχης, της απροκατάλυπτης γνώσης, απέναντι στον μυστικισμό και την λαϊκή φαντασιοπληξία και τρομολαγνία.

Ένα κομμάτι από την πνευματική μου ζωή. Ένας ταξιδευτής της γνώσης.

Αντίο κύριε Έκο σας ευχαριστώ!

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το "Όνομα του Ρόδου", που με αφορμή το "απαγορευμένο" δεύτερο βιβλίο της Ποιητικής του Αριστοτέλη, που πραγματεύεται την κωμωδία, εστιάζει την μάχη της όποιας εξουσίας, η οποία με εργαλείο την άγνοια και τον φόβο, επιβάλει τις αρχές της. 
Κωδικοποιεί τον τρόμο της εξουσίας απέναντι στην απελευθερωτική δύναμη του γέλιου!
Μπορείτε να το μεταφέρετε και στην σύγχρονη Ελλάδα και την προσπάθεια μέσω των ΜΜΕ, να επιβάλουν στον λαό τον φόβο και την υποταγή!

"...

Το γέλιο ελευθερώνει τον αγροίκο από τον φόβο του διαβόλου, γιατί μες στη γιορτή των τρελών και ο διάβολος φαίνεται φτωχός και ηλίθιος, κι επομένως ελέγξιμος. Αυτό το βιβλίο, όμως, μπορεί να διδάξει ότι η απελευθέρωση από τον φόβο του διαβόλου είναι σοφία.
Όταν ο αγροίκος γελά, με το κρασί να κελαρύζει στο λαρύγγι του, νιώθει αφέντης, γιατί έχει αντιστρέψει τις σχέσεις της εξουσίας: το βιβλίο αυτό, όμως, μπορεί να διδάξει στους μορφωμένους τα έξυπνα, και από τη στιγμή εκείνη ένδοξα, τεχνάσματα με τα οποία θα νομιμοποιήσουν αυτή την αντιστροφή. Τότε αυτό που στην ενστικτώδη κίνηση του αγροίκου παραμένει, ακόμα κι ευτυχώς, λειτουργία της κοιλιάς θα μεταμορφωθεί σε λειτουργία της διανοίας. Το ότι το γέλιο είναι ίδιον του ανθρώπου είναι σημείο των ορίων μας ως αμαρτωλών. Όμως από αυτό το βιβλίο πόσες διάνοιες διαβρωμένες σαν τη δική σου δεν θα αντλήσουν τον έσχατο συλλογισμό ότι το γέλιο είναι σκοπός του ανθρώπου!

Το γέλιο αποσπά για μερικές στιγμές τον αγροίκο από τον φόβο. Μα ο νόμος επιβάλλεται με το δέος, του οποίου το αληθινό όνομα είναι «φόβος Θεού». Και από το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να ξεκινήσει η σπίθα του Εωσφόρου που θα έβαζε μια νέα φωτιά σ' ολόκληρο τον κόσμο: και το γέλιο θα διαγραφόταν σαν ένα νέο τέχνασμα, που κι ο Προμηθέας ακόμη αγνοούσε, για να κατανικηθεί ο φόβος. Ο αγροίκος που γελάει δεν νοιάζεται τη στιγμή εκείνη αν πεθάνει: αργότερα όμως, όταν πάψει η ελευθεριότητά του, η λειτουργία τού επιβάλλει και πάλι, σύμφωνα με το θείο σχέδιο, το φόβο του θανάτου. Και απ' αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να γεννηθεί η νέα και καταστροφική επιδίωξη να καταστραφεί ο θάνατος με την απελευθέρωση από τον φόβο. Και τι θα 'μασταν, εμείς τα πλάσματα τα αμαρτωλά, χωρίς τον φόβο, το πιο συνετό και στοργικό ίσως από τα θεία δώρα; Για αιώνες οι δάσκαλοι και οι πατέρες ανέδιδαν μυροβόλες ουσίες ιερής σοφίας για να φέρουν τη λύτρωση, με τη σκέψη των υψηλών πραγμάτων, από την αθλιότητα και τον πειρασμό των ποταπών πραγμάτων. Και το βιβλίο αυτό, δικαιώνοντας την κωμωδία, τη σάτιρα και τη μιμική ως θαυματουργά ιάματα, που φέρνουν την κάθαρση των παθών με την αναπαράσταση του ελαττώματος, της ατέλειας, της αδυναμίας, θα παρακινούσε τους ψευτοσοφούς σε μια προσπάθεια για την υποτίμηση του υψηλού (σε μια διαβολική αναστροφή) με την αποδοχή του ποταπού.

Από το βιβλίο αυτό θα γεννιόταν η σκέψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να απαιτήσει στον κόσμο αυτό (όπως πρότεινε ο Βάκων σου στο θέμα της φυσικής μαγείας) την αφθονία της χώρας των ονείρων. Όμως αυτό είναι που δεν πρέπει και δεν μπορούμε να δεχτούμε. Κοίτα τους νεαρούς καλογήρους που αποχαλινώνονται με τη γελοία παρωδία της Coena Cypriani. Τι διαβολική παραμόρφωση της Αγίας Γραφής! Κι όμως, όταν το κάνουν ξέρουν ότι είναι κακό. Την ημέρα όμως που ο λόγος του Φιλόσοφου θα δικαιώσει τα παιχνίδια των περιθωρίων κάθε ακόλαστης φαντασίας, ω, πραγματικά, τότε αυτό που ήταν στο περιθώριο θα ξεπηδήσει στο κέντρο, και θα χαθεί κάθε ίχνος του κέντρου. Ο λαός του Θεού θα μεταμορφωνόταν σε μια σύνοδο τεράτων που ξέρασαν οι άβυσσοι της terra incognita, και τότε καρδιά του χριστιανικού βασιλείου θα γινόταν η περιφέρεια της γνωστής γης, οι Αριμασποί θ΄ ανέβαιναν στον θρόνο του Πέτρου, οι Βλέμυες στα μοναστήρια, οι νάνοι με τις χοντρές κοιλιές και τα τεράστια κεφάλια θα φύλαγαν τη βιβλιοθήκη! Οι δούλοι θα υπαγόρευαν τους νόμους, εμείς (μα κι εσύ επίσης) θα υπακούαμε, καθώς κάθε νόμος θα είχε καταλυθεί. Κάποιος Έλληνας φιλόσοφος (που αποσπάσματά του παραθέτει εδώ ο Αριστοτέλης σου, συνένοχη και ρυπαρή auctoritas) είπε ότι η σοβαρότητα των αντιπάλων θα πρέπει να διασκεδάζεται με το γέλιο, και το γέλιο να αντιπαρατίθεται στη σοβαρότητα. Η σωφροσύνη των πατέρων μας έχει κάνει την επιλογή της: αν το γέλιο είναι η τέρψη του όχλου, η ακολασία του όχλου αναχαιτίζεται, ταπεινώνεται και πειθαναγκάζεται με τη σοβαρότητα. Και ο όχλος δεν έχει τα εφόδια για να εξευγενίσει το γέλιο του, έτσι που να το κάνει όπλο κατά της σοβαρότητας των ποιμένων, που οφείλουν να τον οδηγήσουν στην αιώνια ζωή και να τον απομακρύνουν από τους πειρασμούς της κοιλιάς, των γεννητικών οργάνων, της τροφής, των πρόστυχων του επιθυμιών. Αν όμως μια μέρα κάποιος, ανακινώντας τα λόγια του Φιλοσόφου, και μιλώντας επομένως σαν φιλόσοφος, αναγάγει την τέχνη του γέλιου σε επιδέξιο όπλο, αν η ρητορική της πειθούς αντικατασταθεί από τη ρητορική του χλευασμού, αν η ρητορεία, που σκοπεύει σε υπομονετική και σωτήρια δημιουργία εικόνων λύτρωσης, αντικατασταθεί από την ρητορεία της ανυπόμονης καταστροφής και της παραμόρφωσης των πιο ιερών και σεβαστών εικόνων –ω! την ημέρα εκείνη ακόμα κι εσύ και όλη η σοφία σου Γουλιέλμο, θα έχετε ανατραπεί!»

..."

Όσο θα υπάρχουν Άνθρωποι θα υπάρχουν και Έλληνες.

του Γιάννη Αθανασιάδη

"Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει".

Συγκλονιστική και άκρως μελαγχολική η διαπίστωση του Θόδωρου Αγγελόπουλου μέσω του Θανάση Βέγγου, στην ταινία "Το βλέμμα του Οδυσσέα",  αλλά πόσο αληθινή!
Ένας λαός κράτησε με νύχια και με δόντια την ταυτότητά του για πάνω από τρεις χιλιετίες. Με διωγμούς, με γενοκτονίες, με βίαιο εκχριστιανισμό και ξεριζωμούς. Αλλά ήταν τόσο γερά τα πολιτισμικά αντισώματα του που τα ξεπέρασε, όχι βέβαια χωρίς απώλειες, ενσωματώνοντας  το χριστιανισμό και επιβιώνοντας σαν ένα αγρίμι υπό διαρκή εξέγερση, μέχρι την ώρα που κατάφερε να ανακτήσει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του ως ελεύθερος Έλλην. Αυτή η "απελευθέρωση" του κόστισε ως έθνος, μια και στα χρόνια που ακολούθησαν, συστηματικά οι σύμμαχοι παρέα με τους προδότες πολιτικούς φρόντισαν να εξαλείψουν το μεγάλο έθνος των Ελλήνων. Εύξεινος Πόντος, Ιωνία, Ανατολική Ρωμυλία, Μέση Ανατολή, Αίγυπτος, Κύπρος... 
Εκατομμύρια Ελλήνων με ακμάζουσες πατρίδες παραδόθηκαν στις φλόγες τις σφαγές τους διωγμούς και εντέλει τον αφανισμό τους.
Μα το έργο αυτής της προδοτικής φάρας δεν τελείωσε εκεί. Φρόντισαν να διχάσουν τον εναπομείναντα λαό μέσα στο κομμάτι πατρώας γης που του άφησαν για να ζήσει, την ώρα που ανακτούσε, με μεγαλειώδη πρωταγωνιστή τον ίδιο τον λαό, την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεση του, στη βάση των πατριωτικών προταγμάτων της Εθνικής ανεξαρτησίας, της Λαϊκής κυριαρχίας και της Κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αφού κατακρεούργησαν και περιθωριοποίησαν την αφρόκρεμα του γένους, τους ανυπόταχτους Ελληνες Πατριώτες, με συστηματικούς διωγμούς, εκτελέσεις και εκτοπισμούς (όπως ακριβώς συνέβαινε από τους εχθρούς του έθνους) μόνο που αυτή τη φορά, γινόταν από Έλληνες απέναντι σε Έλληνες, έμεινε ένας λαός ευνουχισμένος.
Οι προδότες πολιτικοί ηγέτες μεγαλουργούσαν πλειοδοτώντας σε ψέμα και υποκρισία με τον λαό να φέρεται και να άγεται στις εξουσιομανίες του κάθε "εθνάρχη"!
Αφού λοιπόν ξεμπέρδεψαν με κάθε υγιή αντίσταση, τα διεθνή κέντρα εξουσίας, με συνεργούς τους τους δήθεν κοσμοπολίτες δεξιούς και διεθνιστές αριστερούς, (όλοι τους συμπτωματικά λατρεύουν την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μόνο που η Ευρώπη ολοκληρώνει  πάνω στο κορμί της πατρίδας και του λαού μας), έφτασε η ώρα να τελειώσουν και με το σύνολο του λαού ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως Ελληνικός. 
Οικονομικά, πολιτισμικά και ηθικά, είμαστε ένα βήμα πριν τον αφανισμό μας και στο τελευταίο βήμα θα μας σπρώξουν με κρατική βία, σκληρή και αιματηρή. Για μία ακόμη φορά το κράτος θα εξοντώσει το έθνος και την πατρίδα.

Δεν γνωρίζουν όμως ένα πράγμα τα υπερεθνικά εξουσιαστικά κέντρα.

Ακόμα κι αν εκτελέσουν και τον τελευταίο εναπομείναντα Έλληνα και Ελληνίδα, πιστεύοντας έτσι ότι θα γκρεμίσουν τις αρχές και τις αξίες του Ελληνισμού, (την ελευθερία της βούλησης, την αντιδογματική σχέση του πολίτη με την εξουσία, την Δημοκρατία, την έννοια της πόλης, του πολίτη και του πολιτεύματος) και όλες τις άλλες αξίες και γνώσεις που έσπειρε στο ανθρώπινο γένος αυτή η "παράξενη φυλή", 

όπως ακριβώς κάνει το δημιούργημά τους οι Τζιχαδιστές, που καταστρέφουν τα αγάλματα και τις μνήμες του ανθρώπινου πολιτισμού, 

ώστε να επιβάλλουν απρόσκοπτα  και  χωρίς αντίσταση, τον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης.

Δεν ξέρουν, πως όσο θα υπάρχουν Άνθρωποι, η σπορά των Ελλήνων θα γεννά Ελληνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του έρμου πλανήτη, διότι "Έλληνας = Άνθρωπος".

Μη λυγίζετε λοιπόν, μη χάνετε την πίστη στον αγώνα.

Όσο θα υπάρχουν Άνθρωποι θα υπάρχουν και Έλληνες.

Το κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους

του Δημήτρη Καζάκη

Ακολουθεί ένα κείμενο που μου άνοιξε τον δρόμο για ένταξή μου στο ΕΠΑΜ απο το ξεκινημα του και που σηματοδότησε το μέγεθος της πολιτικής προσωπικότητας του Δημήτρη Καζάκη. Για μένα ανεξάρτητα με την όποια πορεία μου ο Δημήτρης ήταν και παραμένει πρώτα και κύρια ο Δάσκαλος και η πυξίδα μου στην εμπλοκή μου με την πολιτική δράση.(Γιάννης Αθανασιάδης)

Δευτέρα, 4 Απριλίου 2011

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Σπίθας ήταν ευθύς εξαρχής το πατριωτικό κάλεσμα που απεύθυνε προς όλο τον λαό ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένα κάλεσμα αφύπνισης και αγώνα ενάντια σ’ έναν εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό που δεν επιδιώκει απλά να καθυποτάξει τη χώρα και το λαό της με τα όπλα, αλλά να εγκαθιδρύσει έναν πολύ χειρότερο ζυγό, μια δουλοπαροικία χρέους από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές. Πρόκειται για την μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ποτέ στην ιστορία του αυτός ο τόπος.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος.
Απέναντι σ’ αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζουν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως περίμενε εναγωνίως ένα εγερτήριο σάλπισμα, που μόνο ο Μίκης, με όλο το ιστορικό φορτίο που φέρει το όνομά του, οι αγώνες του και η πορεία του, τόλμησε να επιχειρήσει. Έβαλε τη σπίθα, όπως είπε ο ίδιος και χιλιάδες αγωνιστές, δημοκράτες, προοδευτικοί, πατριώτες ανταποκρίθηκαν.
Όπως ήταν φυσικό το πρώτο ζήτημα που απασχόλησε την συγκρότηση της Σπίθας ήταν το οργανωτικό. Με ποιον τρόπο θα μπορούσε η Σπίθα να μετατραπεί σε οργάνωση ανοιχτή σε όλες τις μάχιμες δυνάμεις του λαού, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να βοηθήσει στην συγκρότηση εκείνου του παλλαϊκού μετώπου που θα μπορούσε να ανατρέψει το σημερινό καθεστώς; Ο ίδιος ο Μίκης είχε από την ιδρυτική της 1ης Δεκέμβρη ρίξει τις ιδέες της αυτοοργάνωσης και της άμεσης δημοκρατίας. Οι ιδέες αυτές μίλησαν σε πολλές καρδιές. Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να επενδύσουν στην πρωτοβουλία, στην αυτενέργεια, στην ελευθερία της ζύμωσης και της δράσης που πρέπει να έχει μια αυθεντικά λαϊκή οργάνωση, όπως ήταν εξυπαρχής η Σπίθα.
Δυστυχώς υπήρξαν αντιλήψεις που εύκολα διολίσθησαν σε λογικές και πρακτικές εντελώς ξεπερασμένες και αντιδραστικές. Η σπίθα που θέλησε να ανάψει ο Μίκης έγινε στα χέρια τους ένα είδος άγιου λείψανου που περιφερόταν από εκκλησίασμα σε εκκλησίασμα για να το προσκυνήσουν οι πιστοί. Η αυτοοργάνωση και η άμεση δημοκρατία μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Προείχαν οι εντολές, οι ντιρεκτίβες και η πειθαρχία σ’ αυτές. Το όνομα ενός αγωνιστή σαν τον Μίκη έγινε λατρευτικό αντικείμενο. Η υποταγή και η τυφλή υπακοή στην θέληση του Μίκη, όπως την εξέφραζαν οι «αντ’ αυτού», έγινε η ύψιστη αρετή. Έτσι είχαμε μια άκομψη προσπάθεια να μεταμορφωθούν οι Σπίθες, να εξοβελιστούν οι πιο ατίθασοι και οι πιο ανυπάκουοι, ώστε να μείνουν μόνο οι πιστοί και υπάκουοι. Είχαμε το φαινόμενο να σβήνουν, ή να διαλύονται μαζικές Σπίθες με δράση και άποψη, να προβοκάρονται, ακόμη και να προπηλακίζονται μη αρεστές Σπίθες και Σπιθιστές με σκοπό να αποχωρήσουν, προκειμένου να φυτρώσουν στη θέση τους αδύναμες, μικρές Σπίθες, τις περισσότερες φορές καθ’ υπόδειξη ή με ενέργειες συγκεκριμένων ομάδων ή ατόμων οι οποίοι επιλέγουν ποιοι θα συμμετάσχουν σ’ αυτές με βασικό κριτήριο το ποιος πειθαρχεί στις εντολές άνωθεν, ποιος είναι πιστός στον «Οδηγητή του Κινήματος» και στους ex officio εκπροσώπους του επί της γης.
Φτάσαμε στο σημείο να εξυμνείται ένα μοντέλο οργάνωσης που ερχόταν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Φτάσαμε στο σημείο να συζητά η Σπίθα ένα πρότυπο οργανωμένης δράσης που θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί στα παρακάτω λόγια: «Δεν είναι μολοντούτο απαραίτητο ο καθένας απ’ αυτούς που αγωνίζονται για την θεωρία να ξέρει απόλυτα, ούτε να γνωρίζει με λεπτομέρειες κάθε μια από τις σκέψεις του αρχηγού του κινήματος. Το βασικό είναι να καλλιεργηθεί και ν’ αναπτυχθεί σύμφωνα με ορισμένες ουσιαστικές αρχές της θεωρίας, λίγες ας είναι, μα οπωσδήποτε πρωταρχικές. Ακόμη κι αν δεν καταλάβει τελείως αυτές τις αρχές, είναι αρκετό να πεισθεί για την αναγκαιότητα της νίκης της θεωρίας και του κόμματός του. Ο στρατιώτης δεν είναι ανάγκη να ξέρει τα σχέδια των επιτελαρχών. Πρέπει λοιπόν να τον κρατήσουμε στα πλαίσια μιας αυστηρής πειθαρχίας και να του εμφυσήσουμε την πεποίθηση ότι τα αίτια της θεωρίας είναι δίκαια κι ότι για να επικρατήσει χρειάζεται να αναλωθεί ολόκληρος… Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μ’ έναν στρατό όπου όλοι οι στρατιώτες του θάταν στρατηγοί, προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες; Ή τι χρησιμότητα θα είχαν για ένα κόμμα τα μέλη του, αν όλα ήταν «εξέχουσες» προσωπικότητες; Όχι, μας χρειάζονται απλοί στρατιώτες γιατί δίχως αυτούς δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε εσωτερική πειθαρχία. Μια «οργάνωση» απ’ την ίδια της τη φύση, δεν θα μπορέσει να υπάρξει παρά μόνο με μια ανώτατη διοίκηση από μορφωμένους και με την πλατειά μάζα πίσω της που θα την καθοδηγεί περισσότερο το συναίσθημα.»
Μπορεί το παραπάνω απόσπασμα να το έγραψε ο Χίτλερ το 1928 και να αποτυπώνει την οργανωτική φιλοσοφία του ναζισμού, αυτό όμως δεν απέτρεψε ορισμένους από το να επαναφέρουν την ίδια λογική στα οργανωτικά τους σχέδια για την Σπίθα. Μόνο που αυτή την φορά τα εμφάνισαν ως θέληση του «Οδηγητή του Κινήματος» όπου όλοι οι άλλοι έπρεπε να πειθαρχήσουν.
Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για το Οργανωτικό (1/4) αποδεικνύει ότι τα αγωνιστικά αντανακλαστικά που έχει οικοδομήσει κάποιος σε μια ολόκληρη ζωή γεμάτη αγώνες για τη δημοκρατία, για την λαοκρατία και για τη λευτεριά της Ελλάδας, δεν ατονούν με το πέρασμα του χρόνου. Η Σπίθα αν θέλει πραγματικά να συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία ενός αυθεντικού παλλαϊκού μετώπου, συνεχιστή των καλύτερων παραδόσεων της Φιλικής Εταιρείας και άξιο διάδοχο του ηρωικού ΕΑΜ, δεν έχει ανάγκη υποταχτικούς και υπάκουους. Δεν χρειάζεται ανθρώπους που πνίγουν την νοημοσύνη τους στο συναίσθημα, που αντί να σκέφτονται ελεύθερα ως αυτόφωτες προσωπικότητες ξέρουν μόνο να πειθαρχούν σε εντολές. Δεν μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να σηκώσουν το βάρος ενός αγώνα ενάντια στην καταπίεση και στον εξανδραποδισμό της χώρας. Δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα υψηλότερα ιδανικά από τα οποία μπορεί να εμπνευστεί ο λαός αυτής της χώρας.
Άνθρωποι σαν τον Μίκη και τη γενιά του το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Το έμαθαν στην πράξη στις πόλεις και τα χωριά με το όπλο στο χέρι, στις φυλακές, στις εξορίες, στα απάνθρωπα βασανιστήρια επί δεκαετίες. Όποιος νόμιζε ότι τέτοιοι άνθρωποι, που στη ζωή τους «δέθηκαν με το ατσάλι» θα μπορούσαν να κολακευθούν με την αναγωγή τους σε Οδηγητές, ή αυτεξούσιους Ηγέτες που απαιτούν υποταγή, γελάστηκε οικτρά. Μόνο ανυπόταχτοι άνθρωποι μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Μόνο όσων η συνείδηση δεν μπορεί να «συμμορφωθεί προς τας άνωθεν υποδείξεις». Μόνο ελεύθερες προσωπικότητες που δεν φοβούνται την ανοιχτή ζύμωση, την αναμέτρηση στο πεδίο των επιχειρημάτων και των ιδεών, μπορούν να βγουν μπροστά προτάσσοντας το συμφέρον του λαού. Και μόνο τέτοιες προσωπικότητες μπορούν να παράγουν μια νέου τύπου πειθαρχία, την πειθαρχία που επιβάλει η συνείδηση και ο σκοπός του αγώνα
Η Σπίθα ξεκίνησε μ’ αυτή τη λογική. Επιχειρούσε ευθύς εξαρχής μια νέα μορφή οργάνωσης, όπου όλοι μπορούν να είναι επιτελάρχες, όλοι στρατηγοί και όλοι προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες. Όλοι μπορούν να είναι εξέχουσες προσωπικότητες, όχι με τις πλάτες ενός μηχανισμού, ούτε ελέω Υψίστου, αλλά με βάση την πραγματική συνεισφορά τους στη συλλογική σκέψη και πράξη.
Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή. Ξεκινάμε από την ιδρυτική αφετηρία της Σπίθας. Ξεκινάμε να οικοδομούμε μια οργάνωση δίχως Αρχηγούς και Οδηγητές, αλλά με ανεξάρτητους και ελεύθερους ανθρώπους που δοκιμάζονται στην συλλογική δράση στη βάση κοινών αρχών και στόχων. Μια οργάνωση όπου όλοι είναι συνδιαμορφωτές της ιδεολογίας και της πολιτικής της μέσα από την πιο ελεύθερη και ανοιχτή ζύμωση με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στη βάση.
Σε μια τέτοια οργάνωση η ηγεσία κατακτάται και δεν διορίζεται, ούτε χρίζεται. Δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά απόδειξη της θεωρητικής και πρακτικής συμβολής της μέσα από ελεύθερες, ανοιχτές και πλήρως δημοκρατικές διαδικασίες, όπου συμμετέχουν όλοι με την ίδια βαρύτητα και ρόλο. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε μια οργάνωση ελεύθερα σκεπτόμενων αγωνιστών οι οποίοι καθοδηγούνται από τη συνείδηση και τη γνώμη τους, χωρίς να γίνονται υποχείρια κανενός, ούτε να υποτάσσονται στο τυφλό συναίσθημα. Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε μια οργανωμένη δύναμη που να είναι ικανή να φέρει σε πέρας το τιτάνιο έργο της ανατροπής του σημερινού καθεστώτος και της αναγέννησης της χώρας, όπου για πρώτη φορά ο λαός, ο εργαζόμενος λαός και όχι όσοι ζουν από τον μόχθο και το αίμα του, θα γίνει αληθινά αφέντης στον τόπο του.

πηγή : http://dimitriskazakis.blogspot.gr/
Αναρτήθηκε στην κεντρική ιστοσελίδα της Σπίθας Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών, Μίκης Θεοδωράκης, 2/4/2011

Ο έρωτας δεν ειναι γιορτή είναι επανάσταση.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ποιός μαλάκας είναι ο άγιος Βαλεντίνος ιθαγενείς μου;
Ποιός χρειάζεται επέτειο για τον Έρωτα;
Από που και ως που μαζάνθρωποι μου θεωρείτε χρέος και έθιμο να σπεύδετε για κόκκινες χαντρούλες και καθρεφτάκια στα mall και τα πολυκαταστήματα;
Για φαντάσου! Ο έρωτας για το κέρδος και την εκμετάλλευση των ανθρώπων, μας λέει πως να γιορτάσουμε το πιο επαναστατικό βίωμα της φύσης μας. Τον Έρωτα!

Τελικά ο έρωτας έχει μετατραπεί σε μια ακόμα τυποποιημένη, τάχαμου γιορτή, του καπιταλιστικού λαιφ σταιλ. 
Ψώνια για τα... "ψώνια"!

Ένα ακόμα επετειακό ανοσιούργημα της ισοπεδωτικής "νοικοκυραίικης" λογικής των αγορών. "Easy come easy go".

Όμορφα και νοικοκυρεμένα πάρε το δωράκι σου, κανε την μελό σκηνούλα που έμαθες από την χολιγουντιανή σου παιδεία και έκανες το χρέος σου.
Κι όλα αυτά νομίζοντας ότι επιβεβαιώνεσαι κοινωνικα, ότι ακολουθείς την μοντέρνα παράδοση τρομάρα σου.

Αν ανεραστούλη μου κι ανεραστούλα μου με τα χιλιάδες ταμπού και συμπλέγματα δεν απελευθερωθείς πρώτα ως Άνθρωπος και δεν σπάσεις τις λογικές που θεωρούν τους συνανθρώπους μας ιδιοκτησία τους, τότε όσες χαντρούλες και λούτρινες καρδούλες και να πάρεις, όσους Βαλεντίνους ( δεν είναι παράξενο που ειναι άντρας? ) κι αν γιορτάσεις, ο έρωτας σου θα είναι κάλπικος σαν τα κινέζικα κοσμήματα που γράφουν στη γλωσσα που εκφραζει την αγνοια σου, LOVE!!!

Ο έρωτας αναγεννά, επαναστατεί, δεν τον κρατάνε αλυσίδες!
Κι εσύ ιθαγενή μου είσαι δέσμιος και αλλοτριωμένος γι αυτό σου αξίζει να έχεις τον άγιο Βαλεντίνο σου.

Ο έρωτας δεν ειναι γιορτή είναι επανάσταση.