του Γιάννη Αθανασιάδη
Οι επαναστάσεις είτε αστικές είτε λαϊκές είτε ταξικές, έχουν κάποια βασικά χαρακτηριστικά.
1. Υποκινούνται από ένα συνειδητοποιημένο, οργανωμένο, και ριζοσπαστικό κομμάτι της μειοψηφίας.
2. Εκφράζουν στον συγκεκριμένο ιστορικό χώρο και χρόνο, το κυρίαρχο "συναίσθημα" της πλειοψηφίας του λαού, που στην διαδικασία ριζοσπαστικοποιείται και συμμετέχει.
3. Αξιοποιούν τις διεθνείς συγκυρίες και την σύμπτωση συμφερόντων.
4. Ασκούν βια και τρομοκρατία στους πιθανούς "λιγόψυχους" - προδότες.
Και τέλος....
5. Πνίγουν στο αίμα ότι μπορεί να παλινορθώσει το παλιό καθεστώς!
Αν δεν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, καμία επανάσταση δεν θα πετύχει και το πιθανότερο είναι να θαφτεί σε κάποιο υποσημείωμα της ιστορίας ως μια ακόμα εξέγερση.
Το βέβαιο είναι ότι κατά την αντιπαράθεση υπάρχουν βίαιες παρεκτροπές και παράπλευρες απώλειες μέχρι την τελική επικράτηση της.
Και ότι αναπόφευκτα, οι καλύτεροι μαχητές είναι συνήθως και οι πιο βίαιοι, με όλες τις προεκτάσεις της σημασίας τους.
Τώρα αν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι "επαναστάτες" νομίζουν πως οι πραγματικές επαναστάσεις και όχι τα πρακτορίστικα ροζ, πορτοκαλί και εμπριμέ κινήματα, γίνονται με αστική αβρότητα και ειρηνιστικά γλωσσόφιλα,
και ότι δεν θα κλάψει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,
ας πάνε να παίξουν τσιγκολελέτες στις παιδικές χαρές της μικροαστικής τους φαντασίωσης.
Και δεν τα λέω αυτά ως "επαναστάτης" διότι πολύ απλά δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις ούτε καν της 1ης παραγράφου ακόμα.
Τα λέω γιατί κάποιοι "μεγαλοεπαναστάτες" της επαναστατικής πρωτοπορίας του "καμένου περίπτερου" και όχι μόνο αυτοί, κραυγάζουν καταγγέλλοντας τις σφαγές και τις βιαιότητες των Ελλήνων, κατά την διάρκεια της Εθνεγερσίας και της ριζοσπαστικοποίησης του λαού μας, απέναντι στην άθλια ρατσιστική δεσποτεία των Οθωμανών.
Ενώ κάποιοι εθνολοβοτομημένοι, πιστεύουν ότι ο Κολοκοτρώνης κι ο Καραϊσκάκης, όταν "μπουκάρανε" στα Τούρκικα χωριά και τις συνοικίες, πέρναγαν τα γυναικόπαιδα στο απέναντι πεζοδρόμιο μην τα πατήσει το κάρο και τους διάβαζαν το "Ευαγγέλιο".
Ο τροχός της ιστορίας όταν προχωρά δεν περιστρέφεται αλλά γλιστράει πάνω στο αίμα αθώων και ενόχων.
Χρόνια πολλά
του Γιάννη Αθανασιάδη
Όλος ο πλανήτης Γη παράγει 74τρισ. δολάρια ( παγκόσμιο ΑΕΠ του 2016) ενώ έχει συνολικό χρέος (Δημόσιο και ιδιωτικό) 233 τρισ. δολάρια!
Δηλαδή για να εξοφληθούν οι δανειστές, θα πρέπει όλος ο πλανήτης να παράγει για τρία χρόνια και όλα τα έσοδα να πηγαίνουν στους δανειστές! Αν βάλουμε και τους τόκους κάντα τέσσερα τουλάχιστον τα χρόνια!
Αν λάβουμε υπ' όψιν ότι όλα τα κράτη έχουν χρέη με πρωταθλητές τα "ανεπτυγμένα", γεννιούνται κάποια εύλογα ερωτήματα.
1. Ποιοι είναι αυτοί που τα δάνεισαν;
2. Που τα βρήκαν;
3. Πως σκοπεύουν να τα πάρουν πίσω;
Είναι προφανές ότι αν ήθελαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών θα το είχαν λήξει το θέμα με διαγραφή των χρεών επαναφέροντας τα οικονομικά μεγέθη στα πλαίσια της πραγματικής οικονομίας.
Όμως είναι εξίσου προφανές ότι στον πλανήτη δεν κυβερνούν πλέον οι κυβερνήσεις αλλά τα άπληστα ανθρωπόμορφα τέρατα της κεφαλαιοκρατίας.
Η "κολοσσιαία φούσκα" του χρέους δεν μπορεί να διογκώνεται αέναα.
Συνεπώς μια πιθανή εξέλιξη μπορεί να υπάρξει. Μηδενισμός* και επανεκκίνηση!
Αυτή η εξέλιξη μπορεί να γίνει με δυο τρόπους.
1. Με τον γνωστό τρόπο που λειτουργεί και παίρνει παράταση ζωής το καπιταλιστικό σύστημα, (δηλ. πόλεμος). ή
2. Λόγω της εγγενούς απληστίας** των καπιταλιστών, να χαθεί ο έλεγχος και να γίνει εσωτερική κατάρρευση του συστήματος. Τότε θα πάρει η "μπάλα" τους καπιταλιστές, οδηγώντας τις κοινωνίες σε επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος αυτοδιοίκησης τους.
* Απεύχομαι και δεν θέλω να σκέφτομαι, την περίπτωση του παγκόσμιου ολοκαυτώματος!
**Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε. (Φράση που θρυλείται ότι είπε ο Λένιν)
τού Γιάννη Αθανασιάδη
Έχω κατά καιρούς αναφερθεί στο θεσμό των "παγκόσμιων ημερών" και τον ύποπτο ρόλο που έχουν.
Δεν είναι μόνο στη λογική της εμπορευματοποίησης κάθε κοινωνικής σχέσης, αλλά το σημαντικότερο, είναι η μετάλλαξη κάθε αναφοράς των κοινωνικών αγώνων και ιστορικών ορόσημων, σε πανηγυράκι με λουλούδια και μικροαστικά σαλιαρίσματα.
Φυσιολογική εξέλιξη αν σκεφτεί κανείς ότι πριν λίγες μέρες ήταν η "Παγκόσμια ημέρα Προσευχής για τους Πάσχοντες από Αυτισμό" η λίγο πιο πριν η "Παγκόσμια Ημέρα Heavy Metal"! (που κατά τα άλλα το γουστάρω).
Ο συνηθισμένος πλέον εκφυλισμός κάθε θεσμού και αξιών, από την νεοφιλελεύθερη νέα τάξη πραγμάτων. Ο μεθοδευμένος, αποπροσανατολισμός!
Η πρωτομαγιά λόγου χάριν, από εργατική γιορτή και επέτειος αγώνων για τα δικαιώματα των εργαζομένων, έχει μετατραπεί σε ένα πανηγύρι με γλάστρες και λουλούδια, και είναι επίσημη!!! αργία που οι εργατοπατέρες ονομάζουν "απεργία" και από αναστοχασμός των εργατικών αγώνων ως ορόσημο για την επανασυσπείρωση των εργαζομένων σε νέους αγώνες, έχει γίνει εργατικός χαβαλές και πορείες ξεπεσμού μακριά από την αυτοθυσιαστική επαναστατικότητα, αυτών που "τάχα μου" τιμάμε.
Το ίδιο ισχύει και για την γιορτή της γυναίκας! Ελάχιστοι γνωρίζουν τι πραγματικά σηματοδοτεί αυτή η ημερομηνία!
Οι περισσότεροι (ακόμα κι αυτοί που την χλευάζουν), νομίζουν ότι αφορά το "ωραίον" φύλλο ή το "ασθενές" κατά το δοκούν.
Στην "Ελλαδάρα" της "ημιμάθειας" τυπάκια που έχουν ξεσκιστεί στις σεξιστικές αναφορές όλο τον χρόνο, ανθρωπάκια του "τράβα κερά μου να τηγανίσεις καμία πατάτα", χλευάζουν την συγκεκριμένη ημέρα διότι, "να 'ούμε την γκόμενα την έχουμε στα όπα - όπα όλο τον χρόνο... άμα λάχει"!
Οι ίδιες οι γυναίκες ούσες θύματα, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, αδιαφορούν τελείως για το ουσιαστικό νόημα της ημέρας.
Η συγκεκριμένη λοιπόν επέτειος δεν έχει σχέση ούτε με αγάπες ούτε με λουλούδια.
Μιλάμε για τον διμέτωπο αγώνα των εργαζομένων γυναικών απέναντι στην εργοδοτική εκμετάλλευση και την κοινωνική ανισότητα.
Δεν είναι φωτορομάντζο ούτε "η κυρία με τις καμέλιες", αντρούκλα μου!
Είναι αναφορά στις αιματηρές μάχες σώμα με σώμα με τους μπάτσους και την υπερήφανη και αγέρωχη αντιμετώπιση του κοινωνικού αυτοματισμού, μιας κοινωνίας που στην καλύτερη περίπτωση θεωρούσε (και θεωρεί) τις γυναίκες, ένα" πολύτιμο αντικείμενο του πόθου"!!!
Ξύλο και προσβολές στη δουλειά, ξύλο και προσβολές και στο σπίτι, από τον άντρα, τον πατέρα, τον αδελφό, ενίοτε κι από την μάνα!
Απεργίες στα υφαντουργεία, στα καπνεργοστάσια, κινητοποιήσεις που εσύ παίδαρε μου θα έτρεχες να χωθείς πιο βαθιά στον καναπέ σου, για να καταφέρουν σήμερα, να έχουν μια στοιχειώδη πολιτική ισότητα.
Όμως αν κοιτάξεις στις καθημερινές λεπτομέρειες της ζωής θα διαπιστώσεις ότι ακόμα έχουμε δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση.
Ακόμα υπάρχουν πεποιθήσεις ότι η γυναίκα "φτιάχτηκε για να μην νιώθει μοναξιά ο άνδρας" για κανένα άλλο λόγο.
Ακόμα υπάρχουν κοινωνίες που η γυναίκα θεωρείται υποζύγιο του άντρα.
Ακόμα χρησιμοποιούνται σαν κοπάδια που κλεισμένα σε δωμάτια κελιά, εξυπηρετούν τα γενετήσια βίτσια των αντρών μέχρι κάποτε να βρεθούν νεκρές με μια σύριγγα καρφωμένη στο χέρι, γιατί δεν τους είναι χρήσιμες άλλο.
Ναι φίλε μου κάπου εκεί στο χωριό ή στην γειτονιά σου υπάρχει μια κακοποιημένη γυναίκα.
Έχουμε δρόμο ακόμα μεγάλε, όσο εσύ κάνεις πλακιτσα με την επέτειο για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, κι όσο εσύ φιλενάδα ετεροπροσδιορίζεσαι από τα γούστα των αντρών!
