ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ!

Προς τους συναγωνιστές που όλα αυτά τα χρόνια παλέψαμε για την δημιουργία ενωτικού λαϊκού Δημοκρατικού μετώπου, για την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος της ευρωενωσιακής επιτροπείας, την λύτρωση από τους διεθνείς τοκογλύφους και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.

Που εισπράξαμε την ειρωνεία του παραπληροφορημένου λαού.
Που δεχτήκαμε τα χτυπήματα του καθεστώτος στους δρόμους και τις πλατείες.
Που προδοθήκαμε από τις ψεύτικες προγραμματικές υποσχέσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Που πληγωθήκαμε από τα πισώπλατα μαχαιρώματα εχθρών και "φίλων".
Που απογοητευθήκαμε από την αδιαφορία και κάποιες φορές λυγίσαμε από από την μοναχικότητα του αγώνα μας.
Που οι συνέπειες της φτωχοποίησης, μας συντρίβουν καθημερινά.
Αλλά και σε αυτούς που έχουν παραμερίσει προσπαθώντας να επουλώσουν όλες αυτές τις πληγές.

Εύχομαι κάθε πληγή, κάθε χτύπημα, κάθε λοιδορία των προηγούμενων χρόνων, να γιγαντώσει το Πείσμα μας, την αγωνιστική μας διάθεση, να δώσουν δύναμη στην φωνή μας, για να τους πούμε:
Κουφάλες είμαστε ακόμη εδώ! Και συνεχίζουμε τον αγώνα για την ενότητα του λαού και την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Για Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία και Κοινωνική χειραφέτηση.

Καλή χρονιά

Μέτωπο στο πηγάδι.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Κάποτε σε μια μεγάλη εύφορη κοιλάδα υπήρχε ένα ξεροπήγαδο. Το «ευρωπήγαδο». Το πηγάδι αυτό ήταν γύρω στα 9μετρα βάθος.

Από μέσα ακούγονταν φωνές και καυγάδες.

Μέσα στο πηγάδι βρίσκονταν εγκλωβισμένοι πέντε άνθρωποι. Αυτοί κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο με ακατανόμαστες κατηγορίες που αν τις άκουγες θα πίστευες ότι ήταν όλοι τους παλιάνθρωποι.

Κατηγορίες όπως «προδότη, οπορτουνιστή, εθνίκι, κουμούνι», και άλλες που δεν μπορώ να αναφέρω, ήταν αιτίες σύρραξης μεταξύ τους.

Ο κάθε ένας είχε φτιάξει ένα πολιτικό «μέτωπο» και επέμενε ότι ήταν το σωστό!

Ο ένας είχε το δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο άλλος το λαϊκό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τρίτος το μέτωπο λαού για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τέταρτος το πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Και ο πέμπτος το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι.

Ήταν χρόνια εγκλωβισμένοι εκεί μέσα και ζούσαν από κάτι επιδοτήσεις με τρόφιμα και νερό που τους πετούσαν από το άνοιγμα αυτοί που τους είχαν κλείσει εκεί.

Όμως καταλάβαιναν πως ήταν ντροπή να ζουν με τα αποφάγια που τους πετούσαν.

Με τον καιρό οι «επιδοτήσεις» άρχισαν να ελαττώνονται και υπήρχαν φορές που μονομαχούσαν μεταξύ τους, για ένα καρβέλι ψωμί που τους πετούσαν, με κατηγορίες ότι ο ένας ήταν πιο χοντρός, ο άλλος ότι ήταν πιο άξιος, ο τρίτος επειδή είχε τέσσερα μεταπτυχιακά και πάει λέγοντας.

Κάποια στιγμή πέφτει η ιδέα. Ρε συναγωνιστές και σύντροφοι αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε θα πεθάνουμε εγκλωβισμένοι στο «ευρωπήγαδο». Αυτός είναι ο σκοπός τους δεν το βλέπετε;

Όσο ακόμα βαστάνε τα πόδια μας πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί για να βγούμε από εδώ και να ζήσουμε στην κοιλάδα με αυτά που θα φτιάχνουμε εμείς κι όχι με τα σκουπίδια που μας πετούν για να μας κοροϊδέψουν. Αν λοιπόν ανέβουμε ο ένας στην πλάτη του άλλου οριακά φτάνουμε στην έξοδο του πηγαδιού. Ο πρώτος που θα βγει θα ρίξει το σχοινί για να βγούνε και οι υπόλοιποι. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το κάνουμε όλοι μαζί. Αλλιώς δεν φτάνουμε στην έξοδο.

Κοιταχτήκαν όλοι για μια στιγμή και ενώ φάνηκε ότι καταλαβαίνουν και συμφωνούν, πέφτει το ερώτημα, «και ποιος θα είναι πάνω – πάνω»;

«Κι άμα βγει και μας παρατήσει μέσα»;

«Κι άμα μας προδώσει»;

Κι έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος καυγάδων και αλληλοκατηγοριών. Κατά καιρούς δύο ή τρεις τα βρίσκαν και προσπαθούσαν να βγούνε μα τους έλειπαν οι άλλες «πλάτες» για να φτάσουν στην έξοδο.

Περνούσε ο καιρός και οι επιδοτήσεις μειωνόντουσαν στο «ευρωπήγαδο». Οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειψαν, αλλά το μίσος και η καχυποψία του ενός για τον άλλο δεν ελαττώθηκε.

Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος της ιστορίας του μετώπου στο πηγάδι. Ίσως βάλαν μυαλό και ενωθήκανε, ίσως απ’ την πείνα δεν είχαν πλέον κουράγια να σκαρφαλώσουν, ίσως τελικά σφάξανε τον «προδότη» και χάσανε κάθε δυνατότητα να φτάσουν στην έξοδο του «ευρωπήγαδου».

Κάποιοι άλλοι λένε πως τους άξιζε αυτό το οδυνηρό τέλος, τέτοιοι που ήταν…

Εφικτό είναι ότι ακουμπά πρώτα την καρδιά του λαού

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Στο Πολυτεχνείο δέσποζε η Ελληνική σημαία πλάι στους αντιφασίστες φοιτητές.

Το κενό της «ανέπαφης», για δεκαετίες, με τον ελληνικό λαό αριστεράς με την βλακώδη ενοχοποίηση και την ανοίκεια επίθεση εκ μέρους της στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αφήνει χώρο στους φασίστες.

Αυτό δεν προκύπτει τυχαία, δεν είναι μια γενικόλογη διαπίστωση.

Όταν καταντάς να επιτίθεσαι σε μαθητές χαρακτηρίζοντας τους συλλήβδην φασίστες!!! για την όποια σωστή ή λάθος εκδήλωση πατριωτικού ριζοσπαστισμού, παραδέχεσαι ουσιαστικά την ανικανότητά σου και την αδυναμία σου να αφουγκραστείς το πιο συναισθηματικά σκεπτόμενο κομμάτι της κοινωνίας. 

Τα παιδιά!!!

Δεν φταίει εν τέλει η ιδεολογία και η φιλοσοφική θέαση της αριστεράς.

Την ευθύνη για την κατάντια του κινήματος την έχουν οι ανίκανες κομματικές ηγεσίες και οι προδότες του αγώνα για μια εθνικά αξιοπρεπή, κοινωνικά δίκαιη, ανθρώπινη, δημοκρατική και ανεξάρτητη πατρίδα.

Θέλει γερά «κάκαλα» για να δεις την αλήθεια κατάματα και ακόμα πιο γερά να την ομολογήσεις.
Όταν εμείς δεν κάνουμε σωστά την δουλειά μας, πρέπει πρώτα και κύρια να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Να δούμε που έχουμε λάθος και μετά να κάνουμε αφ’ υψηλού κριτική και αφορισμούς στον λαό.

Η αίτια για την όποια άνοδο της ακροδεξιάς και την ήττα των κοινωνικών λαϊκών δυνάμεων (γιατί περί ήττας πρόκειται), δεν ήταν η ικανότητα της χρυσής αυγής και των υπολοίπων φασιστόμουτρων.

Ήταν και είναι η διαρκής κι αμετανόητα ελιτίστικη στάση της αριστερής διανόησης και αρθρογραφίας.

Ήταν και είναι η ανοχή και (σε πολλές περιπτώσεις), η στήριξη σε τραμπουκισμούς και διαλυτικά μπάχαλα που παίρναν σβάρνα κάθε δημοκράτη που τολμούσε να αρθρώσει λόγο για έθνος και πατρίδα.

Ήταν και είναι ο μαξιμαλισμός των διεκδικήσεων που έφερνε πάντα τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Οι συνθήκες δεν ωριμάζουν, αν δεν είσαι ικανός να τις «ποτίσεις»... απλά αποξεραίνονται!

Τώρα τρέχουμε να μαζέψουμε τα αυτονόητα αλλά έχουν χαθεί κι αυτά, μέσα σε μια κοινωνική παράνοια και ένα στημένο ιδεολογικό χάος.
Έχω βαρεθεί τις όποιες αιτιάσεις και επιχειρήματα.
Το αποτέλεσμα τα διαψεύδει όλα.

Αν ο κόσμος της αριστεράς δεν αυτοκαθαρθεί και δεν επιστρέψει στην κοιτίδα του, που είναι ο απλός λαός και τα πατριωτικά κοινωνικά προτάγματα, η πατρίδα και ο λαός μας θα βυθίζεται στην εξαθλιωτική απαξίωση, τα φασιστικά και εθνικιστικά μορφώματα, θα έχουν ελεύθερο πεδίο δράσης,
και οι «μεγάλοι διανοητές» και αρθρογράφοι, θα συνεχίζουν να αφορίζουν το λαό ως φασίστα και ρατσιστή, με αναλύσεις και αναφορές στα μαρξιστικά εγχειρίδια και τα παρωχημένα ιστορικά και επαναστατικά παραδείγματα.

Εφικτό είναι ό,τι ακουμπά πρώτα την καρδιά του λαού.
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει.

Η «κόντρα ρελάνς» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Στο σκληρό «πόκερ» της πολιπολικότητας, η ρελάνς που έκανε η Ρωσία απέναντι στον μέχρι πριν λίγο καιρό κυρίαρχο του παιχνιδιού, με την συμμαχία της Αστάνα και την ανατροπή των αμερικάνικων σχεδίων στο μέτωπο της Συρίας, δέχεται τώρα την κόντρα ρελάνς με μπαλαντέρ το χαρτί της Τουρκίας.Σε μια εποχή που η μιντιακή προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης, και η αλλοίωση των εννοιών κατά το δοκούν των ισχυρών, απομακρύνουν τους πολίτες αλλά και τους «ειδικούς» από την πραγματικότητα, είναι απαραίτητη η ορθή χρήση των λογικών επαγωγών και η δυνατότητα να βλέπουμε μέσα από το σύνολο πολλών μικρών εικόνων την μεγάλη, όταν χρησιμοποιούνται με την σωστή σειρά και χωρίς ιδεοληπτικού χαρακτήρα προκαταλήψεις.

Όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κατά την επίσκεψη του προέδρου της νεοναζιστικής κυβέρνησης της Ουκρανίας στην Τουρκία:

- Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στη συνάντηση που είχε με τον νεοναζί Ουκρανό ομόλογό του, Πέτρο Ποροσένκο, διαμήνυσε ότι η Άγκυρα ουδέποτε αναγνώρισε την «παράνομη προσάρτηση» της Κριμαίας και διαβεβαίωσε ότι δεν σκοπεύει να το κάνει.
- «Εμπιστευόμαστε την Τουρκία και θα χαρούμε αν συμμετάσχει» στην ειρηνευτική αποστολή στο πλαίσιο της εντολής του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είπε μετά τις συνομιλίες που είχε με τον Ερντογάν στην Άγκυρα.

- Τη βούλησή τους να εντείνουν τη συνεργασία μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ουκρανικής Πολιτείας, στο πλαίσιο της διαδικασίας για την εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην ενιαία Ορθόδοξη Εκκλησίας της χώρας, επαναβεβαίωσαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος πραγματοποίησε επίσκεψη στην Έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο Φανάρι.
- Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευχαρίστησε τον νεοναζί Πρόεδρο της Ουκρανίας για την παραχώρηση στη Μητέρα Εκκλησία του περικαλλούς Ι.Ν. του Αγίου Ανδρέου στο Κίεβο, «για να είναι εκεί η μόνιμος παρουσία της Μητρός σας Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως εις την Πρωτεύουσαν της Ουκρανίας», και εξέφρασε την ευχή «να με αξιώσει ο Κύριος να επισκεφθώ εις το εγγύς μέλλον, όπως ελπίζω, για μία ακόμη φορά, την ωραία και φιλόξενον χώραν σας (την Ουκρανία)».
- Ζήτησε δε, από τον Πρόεδρο Ποροσένκο να μεταφέρει σε ολόκληρο τον ουκρανικό λαό την ευλογία της Μητρός του Εκκλησίας και την αγάπη του Πατριάρχου…

Την ίδια ώρα
- Οι τουρκικές και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις άρχισαν κοινές περιπολίες στη Μανμπίτζ, πόλη της βόρειας Συρίας που ελέγχεται από την πολιτοφυλακή των Κούρδων της Συρίας που θεωρείται "τρομοκρατική" από την Άγκυρα, αλλά είναι…. «σύμμαχος» των Ηνωμένων Πολιτειών!

Σε μια εξίσωση για να φτάσουμε στην λύση της χρησιμοποιούμε ενδιάμεσες πράξεις εντός παρενθέσεων που αν τις απομονώσουμε θα δημιουργήσουμε εντελώς λάθος εικόνα και ενδεχομένως δεν θα κατανοήσουμε ποτέ το αποτέλεσμά της.

Ας δούμε λοιπόν πίσω από αυτές τις επι μέρους φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους κινήσεις. Πίσω από τα μικρά η λίγο πιο μεγάλα οφέλη, ποιος είναι ο κύριος ωφελούμενος και ποιος ο πραγματικά πληττόμενος.

Η απόσχιση της εκκλησίας της Ουκρανίας από την εξ υπαρχής μητέρα εκκλησία της Ρωσίας, με την χορήγηση του αυτοκέφαλου από τον οικουμενικό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο.
Η σύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας Ουκρανίας και η ρητή δήλωση του Ερντογάν ότι δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία.
Και η κοινή στρατιωτική επέμβαση με τους Αμερικάνους στη Μανμπίτζ, αποτελούν μια εμφανή για όσους βλέπουν την πραγματικότητα χωρίς παραμορφωτικούς φακούς, αλλαγή στρατοπέδου της Τουρκίας. Παρά τις προφητείες πολλών αναλυτών ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ και ότι μπαίνει στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.

Αυτή η εξέλιξη αφήνει αμήχανους όσους ποντάρουν στην ανάδειξη της Ελλάδας ελλείψει της Τουρκίας σε στρατηγικό συνεταιράκι των Αμερικανών και τους κάνουν όλα τα «χατίρια», θεωρώντας ότι θα μας προστατέψουν από τις αρπακτικές διαθέσεις της Τουρκίας.
Ο τελικός ωφελούμενος από τις ενέργειες αυτές της Τουρκίας και του πατριαρχείου, είναι οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ, ασχέτως με τις όποιες φαινομενικά ανεξάρτητες ενέργειες του πατριαρχείου και της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο πληττόμενος από αυτές, είναι η Ρωσία γύρω από την οποία στενεύει ο κλοιός του ΝΑΤΟ και κλιμακώνονται οι προσπάθειες απομόνωσης της.

Στο σκληρό «πόκερ» της πολιπολικότητας, η ρελάνς που έκανε η Ρωσία απέναντι στον μέχρι πριν λίγο καιρό κυρίαρχο του παιχνιδιού, με την συμμαχία της Αστάνα και την ανατροπή των αμερικάνικων σχεδίων στο μέτωπο της Συρίας, δέχεται τώρα την κόντρα ρελάνς με μπαλαντέρ το χαρτί της Τουρκίας.

Μένει να δούμε πότε θα ανοίξουν όλα τα χαρτιά ή αν ακολουθώντας τις μεθόδους του φαρ ουέστ στο τέλος τραβήξουν τα όπλα.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, κι όχι πτυχία

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Ζούμε σαν λαός, την τελευταία φάση μιας ασφυκτικής και πολύπλευρης πολιορκίας από ξένα κέντρα και ντόπιους υπηρέτες τους, με σκοπό τον αφανισμό της υπόστασης μας, ως λαός και ως πατρίδα.

Ο αγώνας για την απελευθέρωση μας είναι μονόδρομος. Η κλεψύδρα έχει ήδη αδειάσει!

Είναι η ώρα που δεν χωρούν κάθε λογής αμπελοφιλοσοφίες και συζητήσεις. Είναι η ώρα για αποφάσεις.

Όταν παίρνουμε μια τέτοια απόφαση ρισκάροντας την ζωή μας, την παίρνουμε συνειδητά και με επίγνωση. Χωρίς όρους!

Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να λες ότι δίνεις έναν αγώνα με επιφυλάξεις.

Είναι σαν να αποφάσισαν την έξοδο του Μεσολογγίου οι Έλληνες με... επιφύλαξη!

Αυτά είναι προφάσεις των ευθυνόφοβων.

Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Αλλιώς είσαι επικίνδυνος να αδειάσεις τους συναγωνιστές σου την πιο κρίσιμη ώρα του αγώνα.

Όταν λοιπόν ζυγίζουμε τις καταστάσεις και παίρνουμε τις αποφάσεις μας με το όποιο ρίσκο, δεν χωράνε επιφυλάξεις.

Δινόμαστε σ’ αυτόν με όλες μας τις δυνάμεις που μπορούμε να διαθέσουμε.Μοιραζόμαστε την επιτυχία ή την αποτυχία.

Κάθε αποτυχία μας ατσαλώνει και μας πεισμώνει περισσότερο, για μια νέα προσπάθεια, γιατί ο στόχος παραμένει πάντα ο ίδιος.

Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία και Κοινωνική δικαιοσύνη με όρους Δημοκρατίας.

Και σ' αυτή μας την προσπάθεια ο μόνος αναγκαίος παράγοντας είναι ο ίδιος ο λαός.

Όσοι σωτήρες κι αν φυτευτούν από τα πάνω με βαρύγδουπα πτυχία και πιστοποιητικά ενός σάπιου συστήματος, νομοτελειακά θα ακολουθήσουν τους όρους του υπάρχοντος συστήματος και στο τέλος θα καταλήξουν μία από τα ίδια.

Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή θα προέλθει από τα σπλάχνα του λαού και θα αναδειχθεί με «πτυχία», τους προσωπικούς αγώνες και τις θυσίες για την απελευθέρωσή του. Θα είναι κομμάτι του, που μιλά την ίδια γλώσσα και σέβεται τα ήθη και τις παραδόσεις του.

Που δεν τον θεωρεί καθυστερημένο πρόβατο, ούτε όμως τον καλοπιάνει παραπλανώντας τον για να του αποσπάσει την ψήφο του, την οποία θα προδώσει με την πρώτη δυσκολία (αν δεν το έχει ήδη κάνει).

Αυτή είναι η πραγματική πρωτοπορία και όχι ο συρφετός επώνυμων «αστέρων» και παραγόντων της κοινωνικής και πολιτικής ελίτ.

Τον νου σου συμπολίτη και συναγωνιστή, πριν κοιτάξεις στα λαμπερά και φαντεζί πρόσωπα που σου πλασάρουν από τις οθόνες, κοίτα δίπλα σου, στους συμπολίτες σου, στον ίδιο το λαό και οργανώσου μαζί τους αναδεικνύοντας εσύ αυτούς που βλέπεις να αγωνίζονται για το καλό της πατρίδας και του λαού, άσχετα με τα πόσα πτυχία κουβαλάνε.

Αρκετά υποστήκαμε από τους δημαγωγούς, τους πτυχιούχους σωτήρες και τους εμπόρους της ελπίδας.