ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ!

Προς τους συναγωνιστές που όλα αυτά τα χρόνια παλέψαμε για την δημιουργία ενωτικού λαϊκού Δημοκρατικού μετώπου, για την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος της ευρωενωσιακής επιτροπείας, την λύτρωση από τους διεθνείς τοκογλύφους και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.

Που εισπράξαμε την ειρωνεία του παραπληροφορημένου λαού.
Που δεχτήκαμε τα χτυπήματα του καθεστώτος στους δρόμους και τις πλατείες.
Που προδοθήκαμε από τις ψεύτικες προγραμματικές υποσχέσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Που πληγωθήκαμε από τα πισώπλατα μαχαιρώματα εχθρών και "φίλων".
Που απογοητευθήκαμε από την αδιαφορία και κάποιες φορές λυγίσαμε από από την μοναχικότητα του αγώνα μας.
Που οι συνέπειες της φτωχοποίησης, μας συντρίβουν καθημερινά.
Αλλά και σε αυτούς που έχουν παραμερίσει προσπαθώντας να επουλώσουν όλες αυτές τις πληγές.

Εύχομαι κάθε πληγή, κάθε χτύπημα, κάθε λοιδορία των προηγούμενων χρόνων, να γιγαντώσει το Πείσμα μας, την αγωνιστική μας διάθεση, να δώσουν δύναμη στην φωνή μας, για να τους πούμε:
Κουφάλες είμαστε ακόμη εδώ! Και συνεχίζουμε τον αγώνα για την ενότητα του λαού και την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Για Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία και Κοινωνική χειραφέτηση.

Καλή χρονιά

Μέτωπο στο πηγάδι.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Κάποτε σε μια μεγάλη εύφορη κοιλάδα υπήρχε ένα ξεροπήγαδο. Το «ευρωπήγαδο». Το πηγάδι αυτό ήταν γύρω στα 9μετρα βάθος.

Από μέσα ακούγονταν φωνές και καυγάδες.

Μέσα στο πηγάδι βρίσκονταν εγκλωβισμένοι πέντε άνθρωποι. Αυτοί κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο με ακατανόμαστες κατηγορίες που αν τις άκουγες θα πίστευες ότι ήταν όλοι τους παλιάνθρωποι.

Κατηγορίες όπως «προδότη, οπορτουνιστή, εθνίκι, κουμούνι», και άλλες που δεν μπορώ να αναφέρω, ήταν αιτίες σύρραξης μεταξύ τους.

Ο κάθε ένας είχε φτιάξει ένα πολιτικό «μέτωπο» και επέμενε ότι ήταν το σωστό!

Ο ένας είχε το δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο άλλος το λαϊκό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τρίτος το μέτωπο λαού για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τέταρτος το πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Και ο πέμπτος το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι.

Ήταν χρόνια εγκλωβισμένοι εκεί μέσα και ζούσαν από κάτι επιδοτήσεις με τρόφιμα και νερό που τους πετούσαν από το άνοιγμα αυτοί που τους είχαν κλείσει εκεί.

Όμως καταλάβαιναν πως ήταν ντροπή να ζουν με τα αποφάγια που τους πετούσαν.

Με τον καιρό οι «επιδοτήσεις» άρχισαν να ελαττώνονται και υπήρχαν φορές που μονομαχούσαν μεταξύ τους, για ένα καρβέλι ψωμί που τους πετούσαν, με κατηγορίες ότι ο ένας ήταν πιο χοντρός, ο άλλος ότι ήταν πιο άξιος, ο τρίτος επειδή είχε τέσσερα μεταπτυχιακά και πάει λέγοντας.

Κάποια στιγμή πέφτει η ιδέα. Ρε συναγωνιστές και σύντροφοι αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε θα πεθάνουμε εγκλωβισμένοι στο «ευρωπήγαδο». Αυτός είναι ο σκοπός τους δεν το βλέπετε;

Όσο ακόμα βαστάνε τα πόδια μας πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί για να βγούμε από εδώ και να ζήσουμε στην κοιλάδα με αυτά που θα φτιάχνουμε εμείς κι όχι με τα σκουπίδια που μας πετούν για να μας κοροϊδέψουν. Αν λοιπόν ανέβουμε ο ένας στην πλάτη του άλλου οριακά φτάνουμε στην έξοδο του πηγαδιού. Ο πρώτος που θα βγει θα ρίξει το σχοινί για να βγούνε και οι υπόλοιποι. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το κάνουμε όλοι μαζί. Αλλιώς δεν φτάνουμε στην έξοδο.

Κοιταχτήκαν όλοι για μια στιγμή και ενώ φάνηκε ότι καταλαβαίνουν και συμφωνούν, πέφτει το ερώτημα, «και ποιος θα είναι πάνω – πάνω»;

«Κι άμα βγει και μας παρατήσει μέσα»;

«Κι άμα μας προδώσει»;

Κι έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος καυγάδων και αλληλοκατηγοριών. Κατά καιρούς δύο ή τρεις τα βρίσκαν και προσπαθούσαν να βγούνε μα τους έλειπαν οι άλλες «πλάτες» για να φτάσουν στην έξοδο.

Περνούσε ο καιρός και οι επιδοτήσεις μειωνόντουσαν στο «ευρωπήγαδο». Οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειψαν, αλλά το μίσος και η καχυποψία του ενός για τον άλλο δεν ελαττώθηκε.

Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος της ιστορίας του μετώπου στο πηγάδι. Ίσως βάλαν μυαλό και ενωθήκανε, ίσως απ’ την πείνα δεν είχαν πλέον κουράγια να σκαρφαλώσουν, ίσως τελικά σφάξανε τον «προδότη» και χάσανε κάθε δυνατότητα να φτάσουν στην έξοδο του «ευρωπήγαδου».

Κάποιοι άλλοι λένε πως τους άξιζε αυτό το οδυνηρό τέλος, τέτοιοι που ήταν…

Εφικτό είναι ότι ακουμπά πρώτα την καρδιά του λαού

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Στο Πολυτεχνείο δέσποζε η Ελληνική σημαία πλάι στους αντιφασίστες φοιτητές.

Το κενό της «ανέπαφης», για δεκαετίες, με τον ελληνικό λαό αριστεράς με την βλακώδη ενοχοποίηση και την ανοίκεια επίθεση εκ μέρους της στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αφήνει χώρο στους φασίστες.

Αυτό δεν προκύπτει τυχαία, δεν είναι μια γενικόλογη διαπίστωση.

Όταν καταντάς να επιτίθεσαι σε μαθητές χαρακτηρίζοντας τους συλλήβδην φασίστες!!! για την όποια σωστή ή λάθος εκδήλωση πατριωτικού ριζοσπαστισμού, παραδέχεσαι ουσιαστικά την ανικανότητά σου και την αδυναμία σου να αφουγκραστείς το πιο συναισθηματικά σκεπτόμενο κομμάτι της κοινωνίας. 

Τα παιδιά!!!

Δεν φταίει εν τέλει η ιδεολογία και η φιλοσοφική θέαση της αριστεράς.

Την ευθύνη για την κατάντια του κινήματος την έχουν οι ανίκανες κομματικές ηγεσίες και οι προδότες του αγώνα για μια εθνικά αξιοπρεπή, κοινωνικά δίκαιη, ανθρώπινη, δημοκρατική και ανεξάρτητη πατρίδα.

Θέλει γερά «κάκαλα» για να δεις την αλήθεια κατάματα και ακόμα πιο γερά να την ομολογήσεις.
Όταν εμείς δεν κάνουμε σωστά την δουλειά μας, πρέπει πρώτα και κύρια να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Να δούμε που έχουμε λάθος και μετά να κάνουμε αφ’ υψηλού κριτική και αφορισμούς στον λαό.

Η αίτια για την όποια άνοδο της ακροδεξιάς και την ήττα των κοινωνικών λαϊκών δυνάμεων (γιατί περί ήττας πρόκειται), δεν ήταν η ικανότητα της χρυσής αυγής και των υπολοίπων φασιστόμουτρων.

Ήταν και είναι η διαρκής κι αμετανόητα ελιτίστικη στάση της αριστερής διανόησης και αρθρογραφίας.

Ήταν και είναι η ανοχή και (σε πολλές περιπτώσεις), η στήριξη σε τραμπουκισμούς και διαλυτικά μπάχαλα που παίρναν σβάρνα κάθε δημοκράτη που τολμούσε να αρθρώσει λόγο για έθνος και πατρίδα.

Ήταν και είναι ο μαξιμαλισμός των διεκδικήσεων που έφερνε πάντα τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Οι συνθήκες δεν ωριμάζουν, αν δεν είσαι ικανός να τις «ποτίσεις»... απλά αποξεραίνονται!

Τώρα τρέχουμε να μαζέψουμε τα αυτονόητα αλλά έχουν χαθεί κι αυτά, μέσα σε μια κοινωνική παράνοια και ένα στημένο ιδεολογικό χάος.
Έχω βαρεθεί τις όποιες αιτιάσεις και επιχειρήματα.
Το αποτέλεσμα τα διαψεύδει όλα.

Αν ο κόσμος της αριστεράς δεν αυτοκαθαρθεί και δεν επιστρέψει στην κοιτίδα του, που είναι ο απλός λαός και τα πατριωτικά κοινωνικά προτάγματα, η πατρίδα και ο λαός μας θα βυθίζεται στην εξαθλιωτική απαξίωση, τα φασιστικά και εθνικιστικά μορφώματα, θα έχουν ελεύθερο πεδίο δράσης,
και οι «μεγάλοι διανοητές» και αρθρογράφοι, θα συνεχίζουν να αφορίζουν το λαό ως φασίστα και ρατσιστή, με αναλύσεις και αναφορές στα μαρξιστικά εγχειρίδια και τα παρωχημένα ιστορικά και επαναστατικά παραδείγματα.

Εφικτό είναι ό,τι ακουμπά πρώτα την καρδιά του λαού.
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει.

Η «κόντρα ρελάνς» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Στο σκληρό «πόκερ» της πολιπολικότητας, η ρελάνς που έκανε η Ρωσία απέναντι στον μέχρι πριν λίγο καιρό κυρίαρχο του παιχνιδιού, με την συμμαχία της Αστάνα και την ανατροπή των αμερικάνικων σχεδίων στο μέτωπο της Συρίας, δέχεται τώρα την κόντρα ρελάνς με μπαλαντέρ το χαρτί της Τουρκίας.Σε μια εποχή που η μιντιακή προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης, και η αλλοίωση των εννοιών κατά το δοκούν των ισχυρών, απομακρύνουν τους πολίτες αλλά και τους «ειδικούς» από την πραγματικότητα, είναι απαραίτητη η ορθή χρήση των λογικών επαγωγών και η δυνατότητα να βλέπουμε μέσα από το σύνολο πολλών μικρών εικόνων την μεγάλη, όταν χρησιμοποιούνται με την σωστή σειρά και χωρίς ιδεοληπτικού χαρακτήρα προκαταλήψεις.

Όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, κατά την επίσκεψη του προέδρου της νεοναζιστικής κυβέρνησης της Ουκρανίας στην Τουρκία:

- Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στη συνάντηση που είχε με τον νεοναζί Ουκρανό ομόλογό του, Πέτρο Ποροσένκο, διαμήνυσε ότι η Άγκυρα ουδέποτε αναγνώρισε την «παράνομη προσάρτηση» της Κριμαίας και διαβεβαίωσε ότι δεν σκοπεύει να το κάνει.
- «Εμπιστευόμαστε την Τουρκία και θα χαρούμε αν συμμετάσχει» στην ειρηνευτική αποστολή στο πλαίσιο της εντολής του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είπε μετά τις συνομιλίες που είχε με τον Ερντογάν στην Άγκυρα.

- Τη βούλησή τους να εντείνουν τη συνεργασία μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ουκρανικής Πολιτείας, στο πλαίσιο της διαδικασίας για την εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην ενιαία Ορθόδοξη Εκκλησίας της χώρας, επαναβεβαίωσαν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος πραγματοποίησε επίσκεψη στην Έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στο Φανάρι.
- Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευχαρίστησε τον νεοναζί Πρόεδρο της Ουκρανίας για την παραχώρηση στη Μητέρα Εκκλησία του περικαλλούς Ι.Ν. του Αγίου Ανδρέου στο Κίεβο, «για να είναι εκεί η μόνιμος παρουσία της Μητρός σας Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως εις την Πρωτεύουσαν της Ουκρανίας», και εξέφρασε την ευχή «να με αξιώσει ο Κύριος να επισκεφθώ εις το εγγύς μέλλον, όπως ελπίζω, για μία ακόμη φορά, την ωραία και φιλόξενον χώραν σας (την Ουκρανία)».
- Ζήτησε δε, από τον Πρόεδρο Ποροσένκο να μεταφέρει σε ολόκληρο τον ουκρανικό λαό την ευλογία της Μητρός του Εκκλησίας και την αγάπη του Πατριάρχου…

Την ίδια ώρα
- Οι τουρκικές και οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις άρχισαν κοινές περιπολίες στη Μανμπίτζ, πόλη της βόρειας Συρίας που ελέγχεται από την πολιτοφυλακή των Κούρδων της Συρίας που θεωρείται "τρομοκρατική" από την Άγκυρα, αλλά είναι…. «σύμμαχος» των Ηνωμένων Πολιτειών!

Σε μια εξίσωση για να φτάσουμε στην λύση της χρησιμοποιούμε ενδιάμεσες πράξεις εντός παρενθέσεων που αν τις απομονώσουμε θα δημιουργήσουμε εντελώς λάθος εικόνα και ενδεχομένως δεν θα κατανοήσουμε ποτέ το αποτέλεσμά της.

Ας δούμε λοιπόν πίσω από αυτές τις επι μέρους φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους κινήσεις. Πίσω από τα μικρά η λίγο πιο μεγάλα οφέλη, ποιος είναι ο κύριος ωφελούμενος και ποιος ο πραγματικά πληττόμενος.

Η απόσχιση της εκκλησίας της Ουκρανίας από την εξ υπαρχής μητέρα εκκλησία της Ρωσίας, με την χορήγηση του αυτοκέφαλου από τον οικουμενικό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο.
Η σύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας Ουκρανίας και η ρητή δήλωση του Ερντογάν ότι δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία.
Και η κοινή στρατιωτική επέμβαση με τους Αμερικάνους στη Μανμπίτζ, αποτελούν μια εμφανή για όσους βλέπουν την πραγματικότητα χωρίς παραμορφωτικούς φακούς, αλλαγή στρατοπέδου της Τουρκίας. Παρά τις προφητείες πολλών αναλυτών ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ και ότι μπαίνει στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.

Αυτή η εξέλιξη αφήνει αμήχανους όσους ποντάρουν στην ανάδειξη της Ελλάδας ελλείψει της Τουρκίας σε στρατηγικό συνεταιράκι των Αμερικανών και τους κάνουν όλα τα «χατίρια», θεωρώντας ότι θα μας προστατέψουν από τις αρπακτικές διαθέσεις της Τουρκίας.
Ο τελικός ωφελούμενος από τις ενέργειες αυτές της Τουρκίας και του πατριαρχείου, είναι οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ, ασχέτως με τις όποιες φαινομενικά ανεξάρτητες ενέργειες του πατριαρχείου και της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο πληττόμενος από αυτές, είναι η Ρωσία γύρω από την οποία στενεύει ο κλοιός του ΝΑΤΟ και κλιμακώνονται οι προσπάθειες απομόνωσης της.

Στο σκληρό «πόκερ» της πολιπολικότητας, η ρελάνς που έκανε η Ρωσία απέναντι στον μέχρι πριν λίγο καιρό κυρίαρχο του παιχνιδιού, με την συμμαχία της Αστάνα και την ανατροπή των αμερικάνικων σχεδίων στο μέτωπο της Συρίας, δέχεται τώρα την κόντρα ρελάνς με μπαλαντέρ το χαρτί της Τουρκίας.

Μένει να δούμε πότε θα ανοίξουν όλα τα χαρτιά ή αν ακολουθώντας τις μεθόδους του φαρ ουέστ στο τέλος τραβήξουν τα όπλα.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, κι όχι πτυχία

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Ζούμε σαν λαός, την τελευταία φάση μιας ασφυκτικής και πολύπλευρης πολιορκίας από ξένα κέντρα και ντόπιους υπηρέτες τους, με σκοπό τον αφανισμό της υπόστασης μας, ως λαός και ως πατρίδα.

Ο αγώνας για την απελευθέρωση μας είναι μονόδρομος. Η κλεψύδρα έχει ήδη αδειάσει!

Είναι η ώρα που δεν χωρούν κάθε λογής αμπελοφιλοσοφίες και συζητήσεις. Είναι η ώρα για αποφάσεις.

Όταν παίρνουμε μια τέτοια απόφαση ρισκάροντας την ζωή μας, την παίρνουμε συνειδητά και με επίγνωση. Χωρίς όρους!

Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να λες ότι δίνεις έναν αγώνα με επιφυλάξεις.

Είναι σαν να αποφάσισαν την έξοδο του Μεσολογγίου οι Έλληνες με... επιφύλαξη!

Αυτά είναι προφάσεις των ευθυνόφοβων.

Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Αλλιώς είσαι επικίνδυνος να αδειάσεις τους συναγωνιστές σου την πιο κρίσιμη ώρα του αγώνα.

Όταν λοιπόν ζυγίζουμε τις καταστάσεις και παίρνουμε τις αποφάσεις μας με το όποιο ρίσκο, δεν χωράνε επιφυλάξεις.

Δινόμαστε σ’ αυτόν με όλες μας τις δυνάμεις που μπορούμε να διαθέσουμε.Μοιραζόμαστε την επιτυχία ή την αποτυχία.

Κάθε αποτυχία μας ατσαλώνει και μας πεισμώνει περισσότερο, για μια νέα προσπάθεια, γιατί ο στόχος παραμένει πάντα ο ίδιος.

Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία και Κοινωνική δικαιοσύνη με όρους Δημοκρατίας.

Και σ' αυτή μας την προσπάθεια ο μόνος αναγκαίος παράγοντας είναι ο ίδιος ο λαός.

Όσοι σωτήρες κι αν φυτευτούν από τα πάνω με βαρύγδουπα πτυχία και πιστοποιητικά ενός σάπιου συστήματος, νομοτελειακά θα ακολουθήσουν τους όρους του υπάρχοντος συστήματος και στο τέλος θα καταλήξουν μία από τα ίδια.

Αν υπάρχει ελπίδα, αυτή θα προέλθει από τα σπλάχνα του λαού και θα αναδειχθεί με «πτυχία», τους προσωπικούς αγώνες και τις θυσίες για την απελευθέρωσή του. Θα είναι κομμάτι του, που μιλά την ίδια γλώσσα και σέβεται τα ήθη και τις παραδόσεις του.

Που δεν τον θεωρεί καθυστερημένο πρόβατο, ούτε όμως τον καλοπιάνει παραπλανώντας τον για να του αποσπάσει την ψήφο του, την οποία θα προδώσει με την πρώτη δυσκολία (αν δεν το έχει ήδη κάνει).

Αυτή είναι η πραγματική πρωτοπορία και όχι ο συρφετός επώνυμων «αστέρων» και παραγόντων της κοινωνικής και πολιτικής ελίτ.

Τον νου σου συμπολίτη και συναγωνιστή, πριν κοιτάξεις στα λαμπερά και φαντεζί πρόσωπα που σου πλασάρουν από τις οθόνες, κοίτα δίπλα σου, στους συμπολίτες σου, στον ίδιο το λαό και οργανώσου μαζί τους αναδεικνύοντας εσύ αυτούς που βλέπεις να αγωνίζονται για το καλό της πατρίδας και του λαού, άσχετα με τα πόσα πτυχία κουβαλάνε.

Αρκετά υποστήκαμε από τους δημαγωγούς, τους πτυχιούχους σωτήρες και τους εμπόρους της ελπίδας.

Έξω λέει από το ευρώ κι όλα καλά.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Έξω λέει από το ευρώ κι όλα καλά.

Αυτό φταίει για όλα.

Για την ΕΕ...; "κουβέντα"!

Το Ευρώ όμως δεν έπεσε από τον ουρανό!

Είναι οργανικό κομμάτι της Ε.Ε. Αυτή μας το επιβάλλει.

Αλλά και χωρίς το ευρώ, η Ε.Ε. λειτουργεί με θεσμούς κανόνες και συμβάσεις που αργά ή γρήγορα οδηγούν τα πιο αδύναμα κράτη στα νύχια των ισχυρότερων.

Είναι πραγματικά απίστευτος ο καιροσκοπισμός των πολιτικών που σου λένε:

"Μιλάμε για έξοδο από το ευρώ, γιατί ο λαός δεν είναι έτοιμος να δεχθεί και έξοδο από την Ε.Ε."!!!

Τόσα χρόνια που φωνάζαμε, για έξοδο από ευρώ και Ε.Ε., οι ίδιοι μας λέγανε "γραφικούς" ή "ότι τρομάζουμε το λαό".

Πότε περιμένουν να προετοιμαστεί ο λαός, όταν το 50% της φτώχειας γίνει 💯%;

Όταν στην Ακρόπολη και την Κνωσό θα κυματίζει η σημαία των Lidl και της coca cola;

Όταν θα έχουμε μετατραπεί σε μια κοινωνία που θα ζει με τα επιδόματα φτώχειας, χωρίς πατρίδα και σπιτικό;

Όσοι απευθύνονται δημόσια στο λαό είτε ως πολιτικοί είτε ως δημοσιογράφοι είτε γενικότερα ως πηγές ενημέρωσης του λαού, έχουν ευθύνη οχι μόνο για ότι λένε, αλλά και για ότι δεν λένε.

Η Ε.Ε. είναι ο βαθιά αντιδημοκρατικός μηχανισμός, που στόχο της εχει, να περάσει στα χέρια των τραπεζών, των πολυεθνικών εταιρειών και των μονοπωλίων, ότι μέχρι πρότινος θεωρείτο πατρίδα και δημόσιος πλούτος του λαού.

Και για αυτό, μεθοδικά και με ύπουλη προπαγάνδα προσπαθούν να φορτίσουν με αρνητικό πρόσημο τις έννοιες της πατρίδας και του πατριώτη.

Προσπαθούν να μας ξεκοψουν από ότι μας ενώνει και μας ισχυροποιεί απέναντι τους, μειώνοντας και διαστρεβλώνοντας το.

Το ευρώ λοιπόν είναι ένα από τα όπλα που χρησιμοποιούνται για την υποδούλωση και την εξόντωση μας.

Αυτός που τα χρησιμοποιεί όμως, είναι η Ευρωφασιστική Ένωση. Και από αυτήν πρέπει κυρίως να απαλλαγούμε.

Το δικό μας όπλο είναι η αγάπη για την πατρίδα και τον λαό μας.

Ο λαός μπροστά από την "προκάτ πρωτοπορία".

του Γιάννη Αθανασιάδη

Άρχισαν να μυρίζουν εκλογές και βγήκαν οι διάφοροι "opinion leaders" επαναστατικού προφίλ, να αναλύσουν ότι...
Ναι μεν είναι κακός ο Σύριζας κι ο Αλέξης, αλλά δεν είναι ίδιος με την ΝΔ και τον Κούλη!
Και δώστου σεντόνια και αρθρογραφία στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Άνθρωποι που κατά τα άλλα μιλούν για επανάσταση, για κοινωνική δικαιοσύνη, για λαϊκή απελευθέρωση, σπεκουλάρουν υπέρ του "λιγότερο κακού" ΣΥΡΙΖΑ!
Συγγνώμη αλλά παρ' ότι με κάποιους από αυτούς θα βρεθούμε είτε σε αίθουσες είτε στο δρόμο, δεν μπορώ να τηρήσω κανένα πολιτικό πολιτισμό.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι η εφεδρεία του συστήματος.
Βολεμένοι με τον Α' η τον Β' τρόπο από τις συγκυρίες και τα παλιά συντρόφια, αντί να βάλουν την διαχωριστική εκεί που πρέπει, περιμένουν με ανώδυνες κορώνες και παρουσίες σε κάποιες πορείες να έρθει και η δική τους σειρά.
Αντί να ξεκαθαρίσουν ότι υπάρχουν πολιτικά χαρακτηριστικά που εντάσσουν το σύνολο σχεδόν των κομμάτων του κοινοβουλίου στο δουλοπρεπές, νεοφιλελεύθερο και αντιλαϊκό μέτωπο, στην υπηρεσία διεθνών τοκογλύφων και υπερεθνικών ελίτ.
Προσπαθούν να στρέψουν το βλέμμα του λαού από την μεγάλη εικόνα στην μικρή.
Ότι δηλαδή ανάμεσα στους δοσίλογους (ναι δοσίλογους τους λέω κι ας ανατριχιάζουν οι πολιτικά ορθοί της συνομοταξίας τους ), υπάρχουν οι πολύ κακοί και οι λιγότερο κακοί.
Και εμμέσως πλην σαφώς σου βάζουν το ψηφοδέλτιο του Σύριζα στο χέρι δια της τεθλασμένης.
Κατά τα άλλα κάνουν κριτική στην κυβέρνηση, και οργανώνουν θνησιγενείς συλλογικότητες σπαταλώντας τις δυνάμεις του λαού και βοηθώντας στην απογοήτευση και την αποστράτευση όσων προσπαθούν με γνήσια πίστη στον αγώνα να δημιουργηθεί το μέτωπο της ανατροπής.
Η λύση δεν βρίσκεται στα κόμματα του κοινοβουλίου, δεν μας αφορά μεταξύ προδοτών ποιος είναι ο λιγότερο προδότης.
Ούτε πρέπει να δίνουμε αξία στους "αντισυστημικούς" του συστήματος.
Το μόνο μας χρέος είναι να οργανώσουμε τον φορέα που θα απευθύνεται στην μεγάλη πλειοψηφία του λαού, που υποφέρει και που τα υπάρχοντα κόμματα και φορείς, προσπαθούν να τους βάλουν σε προκατασκευασμένα ιδεολογικά καλούπια υποτιμώντας και ειρωνευόμενοι τα πηγαία και αυθόρμητα λαϊκά συναισθήματα.
Ο λαός μπροστά από την "προκάτ πρωτοπορία".

Ο Βρώμικος ανθρωπισμός των ιμπεριαλιστών.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Το κόλπο είναι παλιό από την εποχή του Κάστρο, του Αλιέντε, μέχρι τη Λιβύη,τις ροζ επαναστάσεις, τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, και γενικά τις χώρες της λατινικής Αμερικής.

Υπάρχει ας πούμε μια χώρα που ο εξαθλιωμένος της λαός, παίρνει τον εθνικό της πλούτο στα χέρια του ή που τέλος πάντων αποφασιζει να ασκεί όπως δικαιούται, ανεξάρτητη οικονομική και κοινωνική πολιτική.

Αυτό όμως δεν αρέσει στις ΗΠΑ και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.

Της κάνουν εμπάργκο σε τροφές, μηχανήματα και φάρμακα (ενίοτε όπου βολεύει και σε καύσιμα).

Ο λαός αρχίζει και ανησυχεί.

Τότε κατεβαίνουν οι αστοί και οι λακέδες τους σε διαδήλωση διαμαρτυρίας.

Αμεσως μετά πλακώνουν οι αγανακτισμένοι οπλοφόροι.

Η κυβέρνηση αποτρέπει αυτές τις "αυθόρμητες" διαδηλώσεις.

Αυτό διογκώνεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και χαρακτηρίζεται δικτάτορας ο εκλεγμένος πρόεδρος - πρωθυπουργός.

Το εμπάργκο γίνεται τώρα αποκλεισμός και ωμή παρέμβαση στη χώρα.

Ο λαός τρομοκρατημένος λεηλατεί τα σουπερμαρκετ.

Κάποιοι φοβούμενοι την εξέλιξη φεύγουν σε διπλανές χώρες που "πρόθυμα" διαχειρίζονται τα κονδύλια από τις διάφορες "ανθρωπιστικές" οργανωσεις.

Εικόνες χάους μεταδίδονται από τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο.

Κάπου εκεί έρχεται ο νεοφιλελές "χάσκας" να σου ανεβάσει φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα απο το στημένο χάος και να σου μιλήσει για αποτυχημένα κοινωνικά μοντέλα και πόσο σπουδαία ελευθερία παρέχει η κοινωνία των ιδιωτών και των αγορών.

(Δηλαδή επειδή δεν θέλεις να χρησιμοποιούν το σπίτι σου και την κρεβατοκάμαρα σου όπως θέλουν αυτοί, σου απαγορεύουν να βγεις και να ψωνίσεις ελεύθερα. Και ενώ σε έχουν με άδειο ψυγείο και αποκλεισμένο για να προσφέρεις την εργασία σου. Βγαίνουν και ανακοινώνουν στα ΜΜΕ (που είναι δικά τους), ότι το μοντέλο να έχεις δικό σου σπίτι απέτυχε).

Ακολουθουν βέβαια ψηφίσματα από διάφορες διεθνείς οργανώσεις που καταδικάζουν την συγκεκριμένη κυβέρνηση για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τελειώνει με κατάληψη της εξουσίας από τους αντιφρονούντες, διάλυση του κοινωνικού κράτους, και επαναφορά της συντεταγμένης με τα Αμερικανικά συμφέροντα πολιτικής.

Με θύμα όπως πάντα το λαό.

Αυτό το κόλπο (μέχρι ώρας) δεν έπιασε μόνο στην Κούβα που παρά το εμπάργκο μισού αιώνα, χάρη στην συμμετοχή του λαού κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να αναγνωριστούν διεθνώς το σύστημα υγείας και παιδείας της.

Σκεφτείτε να μην την είχαν και σε αποκλεισμό!

Και στην Βενεζουέλα από την περίοδο του Τσάβες, και τωρα με το Μαδούρο, παρακολουθούμε με αγωνία το σενάριο να εξελίσσεται.

Όσο παλιό είναι το κόλπο άλλο τόσο παλιά είναι και η βλακεία που δέρνει τους φοβισμένους από τα ΜΜΕ και την προπαγάνδα, δυτικούς λαούς.

Αυτοί οι λαοί αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία και έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν οι ίδιοι πως θα προχωρήσουν στην εσωτερική λειτουργία του κράτους τους και δεν έχουν καμία δουλειά οι διάφοροι σωτήρες και οι λακέδες τους να παρεμβαίνουν στις αποφάσεις τους με αθέμιτους τρόπους όπως το εμπάργκο, οι αποκλεισμοί και οι επεμβάσεις.

Ο μη ανιχνεύσιμος πολιτικός χώρος.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Όταν σε συνθήκες φτώχειας και ανασφάλειας επικρατούν οι σκοπιμότητες και η ημιμάθεια, τότε χάνεται το μέτρο και παράγεται κοινωνικός αυτοματισμός, πόλωση, κλιμάκωση της βίας και τυφλή και αποπροσανατολισμένη αντιπαράθεση.

Στην μεγιστοποίηση του αλληλοσπαραγμού συμβάλουν τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί "ταγοί" και οι απανταχού "ηγετίσκοι".

Όχι κραυγές - όχι αφορισμοί - όχι εύκολες καταδίκες.

Θέλουν να στρέψουν την προσοχή μας και την οργή μας αλλού μη τους κάνετε το χατήρι.

Ο πραγματικός εχθρός βρίσκεται στο ευρώδουλο κοινοβούλιο.

Ότι πάθαμε και ότι παθαίνουμε έχει την υπογραφή τους.

Αυτούς πρέπει να τελειώσουμε μια και καλή.

Υπάρχει ένας χώρος που δεν καταγράφεται στα ραντάρ των συστημικών πολιτικών οργανώσεων.

Υπάρχει ένας χώρος που οι αριστεριστές και οι διάφορες σέχτες της αριστεράς τον σνομπάρουν, τον βρίζουν και τον πετροβολουν.

Υπάρχει ένας χώρος που οι νεοφιλελέδες και οι αστοί, τον θεωρούν πλέμπα και κοινωνικό σκουπίδι.

Υπάρχει ένας χώρος που δεν πληρεί τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας.

Υπάρχει ένας χώρος που δεν χωρά πουθενά στα υπάρχοντα κόμματα και κομματίδια δεξιά κι αριστερά.

Υπάρχει ένας χώρος που η ανάγκη της ιστορίας θα τον οδηγήσει στην συγκρότηση του ως πρωτοπόρο πολιτικό υποκείμενο και θα αφήσει πίσω όλα τα σχέδια και τα πλάνα των φερέλπιδων πρωτοποριών.

Υπάρχει ένας χώρος που αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Είναι ο ίδιος ο λαός που αγαπά την πατρίδα του και ξέρει να μιλά τη γλώσσα της καρδιάς, που καμμία κομματική και ιδεοληπτική παρωπίδα δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει.

Ήρθε η ώρα του.

Κι αυτό μόνο με συναίνεση και αλληλοσεβασμό στον ευρύ κοινωνικό πολιτικό χώρο που υποφέρει και αντιστέκεται μπορεί να γίνει. Μακριά από εγωισμούς και καπετανιλίκια.

Ο ρ γ α ν ω μ έ ν α!

Μόνο έτσι θα ξεπεραστεί η διάλυση που μας ταλανίζει.

Μόνο έτσι θα οργανωθεί αυτός ο χώρος για να πάρει πίσω την πατρίδα.

Μόνο έτσι θα γίνουμε, όσο κι αν μας έχουν φοβίσει, ανίκητοι.

Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία, Κοινωνική δικαιοσύνη, Δημοκρατία από το λαό.

Μην ιδεολογικοποιείτε την υποταγή και την μοιρολατρία.

Είναι στο χέρι μας αρκεί να σπάσουμε τα δεσμά του φόβου.

Σε λάθος μέρος, την λάθος ώρα και στο λάθος κοινό.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Αθήνα 3:30μμ

Μέσα στην βουβή ραστώνη του καύσωνα, ακούω ένα θρασύτατο πετεινό να ξελαρυγγιάζεται σπάζοντας τους μονότονους απόηχους από την λεωφόρο και κάποια κλιματιστικά που οι ιδιοκτήτες τους είχαν προφανώς ακόμα φιλικές σχέσεις με την ΔΕΗ!

Ο κόκορας καμαρωτός κι αδέσποτος είχε ανέβει πάνω στην σχάρα ενός αυτοκινήτου και με την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση του καθήκοντός του, διατράνωνε το αφυπνιστικό του κάλεσμα!

Χαμογέλασα στο σουρεαλιστικό αυτό θέαμα, νοιώθοντας συμπόνια για το ταλαίπωρο αυτό κοκόρι, αλλά και μια ευχάριστη αίσθηση χωριού, που εγώ παιδί προσφύγων, γεννημένο και ριζωμένο στην Αθήνα, πάντα ονειρευόμουνα να είχα.

Όμως μια μικρή αναταραχή άρχισε να δημιουργείται προερχόμενη από τα μπαλκόνια και τις κυρίες που ετοίμαζαν αργοπορημένες το μεσημεριανό.

"Καλέ που βρέθηκε αυτό το πετεινάρι"?

Είπε με έκπληξη η γειτόνισσα απο το απέναντι μπαλκόνι.

Ακολούθησε μια μικρή διασκεψη μεταξύ μπαλκονιών, παραθύρων, και αυλών.

"Δεν είναι δυνατόν! Ποιός έχει κότες μέσα στην πόλη"!!

"Να καλέσουμε την αστυνομία"

"Δεν πειράζει καλέ, καποιανού είναι"

"Μα μεσημεριάτικα το κωλόπουλο... μας έσπασε τα νεύρα"!

"Ρε παιδιά να το μαζέψει κάποιος."

"Θα γεμίσουμε κοτόψειρες"!!!

"Το παιδί μιας φίλης μου κόντεψε να χάσει το μάτι του από ένα παλιοκόκορα"!

Σε χρόνο μηδέν απ' τα τέσσερα τετράγωνα, καμιά δεκαριά μπαλκόνια, αυλές και παράθυρα, με μια ενοχλημένη έως πανικόβλητη συμπεριφορά, στιγμάτισαν το ταλαίπωρο και ευσυνείδητο κοκόρι από ταραξία μέχρι τραμπούκο, φορέα ασθενειών και παρείσακτο!

Σε λίγο εμφανίστηκε ο ιδιοκτήτης του ο οποίος το μάζεψε, απολογούμενος στις επιθετικές κυρίες που τον έψελναν, ότι το έχει για να το πάει την Πέμπτη στο χωριό!

Έμεινα να κοιτώ με θλίψη το καημένο το κοκόρι, που κρεμόταν ανάποδα από τα χέρια του ιδιοκτήτη του...

Το αφυπνιστικό του κάλεσμα δεν μπορούσε να έχει καμία τύχη γιατί ήταν σε λάθος μέρος, την λάθος ώρα και στο λάθος κοινό.

Η πιθανότερη κατάληξη του θα είναι στην...κατσαρόλα...

Καλό... "μεταμνημονιακό" Φθινόπωρο αδέρφια.

Δεν μπορώ να ζήσω ηθικά νεκρός.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Οκτώ διάπυρα χρόνια τώρα.

Βαρέθηκα τους σοβαροφανείς, τους φρόνιμους, τους ορθολογιστές και τους διανοητικούς γραφειοκράτες.

Βαρέθηκα τους αερολόγους, τους εμμονικούς, τους ιδεοληπτικούς, τους κάθε λογής θρησκόληπτους .

Βαρέθηκα τις αυθεντίες, τους λογιότατους, τους σπουδαγμένους, τους ακαδημαΐζοντες, τους καλλιγράφους των "σχεδίων", τους..."ακριβολογούντες".

Βαρέθηκα τους ακόλουθους, τους κουτοπόνηρους της προσκολλήσεως, και τους εγωπαθείς πολιτικολογούντες.

Βαρέθηκα τους "χύμα" επαναστάτες, τους "νηπιοδημοκράτες", τους αρχαιοτρελαμένους και τους διεθνοσυμπλεγματικούς "αλυχτάδες".

Βαρέθηκα τους επαγγελματίες επαναστάτες, τους αλληλέγγυους τοις μετρητοίς και τους αλληλέγγυους επί "πιστώσει".

Βαρέθηκα τους πατριδοκάπηλους και τους πατριδοκλάστες, τους υπεράνω του λαού και τους διαλυτικούς οχλοκράτες.

Δεν έχω κανένα όπλο πέρα από την κοινή λογική και την απροκατάλυπτη ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν είμαι σοφός ούτε μάρτυρας, απλά πιστεύω πως αυτή την ώρα χάνεται μια πατρίδα, η πατρίδα μου και εξανδραποδίζεται ένας λαός, ο λαός μου. Αν δεν συνεχίσω να προσπαθώ για να σταματήσει αυτό θα είμαι ένα ηθικό πτώμα.

Μπορώ να χάσω κάθε υλικό αγαθό, αλλά δεν μπορώ να ζήσω ηθικά νεκρός.

Όσο λοιπόν κι αν φαίνεται ότι πέφτω συνέχεια σε τοίχο από γρανίτη απέλπιδος μοιρολατρίας και θλιβερής αλλοτρίωσης.

Όσο κι αν η ελπίδα απομακρύνεται, όσο κι αν ο χρόνος χαμογελά σαρδόνια.

Δεν θα σταματήσω να προσπαθώ.

Μίνιμουμ κοινός στόχος η έξοδος από ΕΕ και ευρωζώνη. Χωρίς «μήπως και αν…»

του Γιάννη Αθανασιάδη

Στα τρία περίπου χρόνια συγκυβέρνησης του αριστεροδεξιού σχήματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που πήρε την λαϊκή εντολή με την ίδια υπόσχεση με το προηγούμενο, σοσιαλδεξιό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή την κατάργηση των μνημονίων εντός των πλαισίων της ΕΕ και της ευρωζώνης, η ελληνική κοινωνία έχει πλέον αρχίσει να συνειδητοποιεί με βιωματική εμπειρία, πως ότι και να τους υποσχεθούν τα συστημικά κοινοβουλευτικά κόμματα και οι παραφυάδες των πολιτικών σκουπιδιών τύπου Ποτάμι, Ένωση κεντρώων κλπ, στο τέλος θα τους προδώσουν.

Με λίγα λόγια ο λαός αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως όσοι δηλώνουν ευρωπαϊστές, ότι και να μας υποσχεθούν δεν πρόκειται να το εφαρμόσουν διότι πολύ απλά μέσα στην ΕΕ και την ευρωζώνη, θα έχουμε μνημόνια κι επιτροπεία μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

Έστω κι αν τα mainstream ΜΜΕ εξακολουθούν να μας παγιδεύουν σε ψευτοδιλλήματα  και σε απατηλές εξόδους από την κρίση που δεν έρχονται ποτέ.

Έστω κι αν το σύστημα χρησιμοποιεί τις εφεδρείες του, την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή για να τρομάξει τους δημοκράτες πολίτες ότι τάχαμου έξω από την ΕΕ θα μας φάνε οι φασίστες.

Απεναντίας μέσα στην ΕΕ τραφήκαν και αναπτύχθηκαν τα νεοναζιστικά και εθνικιστικά μορφώματα ανεβάζοντας τα ποσοστά τους και οδηγώντας τα, ακόμα και στην εξουσία (βλπ. Αυστρία).

Αυτό που αρχίζει πλέον και διαμορφώνεται μετά το καταλάγιασμα του σοκ και της μιντιακής θολούρας στον ελληνικό λαό, είναι ένας νέος πολιτικός χάρτης που διαχωρίζει την κοινωνία σε δύο μεγάλα «στρατόπεδα» το ευρωενωσιακό και το εθνικοανεξαρτησιακό.

Στο ευρωενωσιακό «στρατόπεδο» ανήκουν όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου συμπεριλαμβανομένης και της χρυσής αυγής. Το ΚΚΕ δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να πάρει κάθετη θέση στο ζήτημα ή αν πρέπει πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός.

Το βέβαιο είναι πως το ευρωενωσιακό «στρατόπεδο» με όλα αυτά τα κόμματα εντός και εκτός κοινοβουλίου λειτουργεί ως μέτωπο, άσχετα με τις κωμικές και πομπώδεις «περί όνου σκιάς» αντιπαραθέσεις τους. Είναι σταθερό στον νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό του, πέρα και πάνω από τις ιδεολογικές επιφάσεις τους.

Από την άλλη το εθνικοανεξαρτησιακό «στρατόπεδο» αποτελείται από μια τραγική πανσπερμία πολιτικών κομμάτων, κομματιδίων, σεχτών, ομάδων, συλλόγων και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σας, τα οποία θεωρούν ότι τους χωρίζει χάος! Και προς τέρψιν και ηδονή των ευρωπαϊστών και του υπερεθνικού κεφαλαίου, «σφάζονται» μεταξύ τους.

Είναι ευνόητο ότι στον χώρο αυτό έχουν παρεισφρήσει εντολοδόχοι των υπηρεσιών και πολιτικοί απατεώνες, κάτι που κάνει ακόμα πιο δύσκολο το έργο της όποιας πιθανής μετωπικής συσπείρωσης.

Η απογοητευτική αυτή εικόνα έχει τον αντίκτυπο της στην κοινωνία, που αν και όπως είπαμε πιο πάνω, έχει συνειδητοποιήσει την αιτία της καταστροφής της, δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί σε αυτό το «πανηγύρι». Συνεπώς όποιες επαναστατικού χαρακτήρα λογικές ανατροπής προσπαθούν πιεστικά να προκληθούν στην παρούσα κατάσταση της κοινωνίας, είναι στα όρια της ουτοπίας.

Στην χειρότερη περίπτωση να έχουμε κάποια σπασμωδική και ανοργάνωτη εξέγερση που θα καταλήξει σε αιματοβαμμένη ήττα του λαϊκού κινήματος και οπισθοδρόμηση του αγώνα.

Επομένως αυτό που στην παρούσα κατάσταση μπορούμε να πετύχουμε, είναι να συγκροτηθεί το πολιτικό υποκείμενο, ο κοινός λαϊκός φορέας δηλαδή. Αυτός που θα μπορέσει πειστικά να εκφράσει και να ενώσει την δυναμική της μεταστροφής του λαού προς την απελευθέρωση του από την Ευρωενωσιακή εξάρτηση, αφού ξεκαθαρίσουμε τον πατριωτικό και φιλολαϊκό δημοκρατικό χαρακτήρα του.

Μακριά από προβοκάτορες εθνοφασίστες και διαλυτικά ιδεοληπτικά στοιχεία. Καθαρές εξηγήσεις.

Μίνιμουμ κοινός στόχος η έξοδος από ΕΕ και ευρωζώνη. Χωρίς «μήπως και αν…».

Επανίδρυση μιας  Ανεξάρτητης Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η αξιοπρέπεια και η ευημερία του λαού μας δεν είναι άπιαστο όνειρο.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Αυτό το οποίο διεκδικούμε είναι η αξιοπρέπεια και η ευημερία του λαού μας σε ένα Δημοκρατικό περιβάλλον, Εθνικής ανεξαρτησίας, Λαϊκής κυριαρχίας και Κοινωνικής δικαιοσύνης.

Απλά και αυτονόητα πράγματα (σε μια πατρίδα ανθρώπων και όχι ανδράποδων), τα οποία μας έχουν κάνει να τα θεωρούμε άπιαστο όνειρο.

Είναι στο χέρι μας αρκεί να τα διεκδικήσουμε νικώντας πρώτα τον προσωπικό μας φόβο και την τρομοκρατία του ξενόδουλου συστήματος.

Να αποκτήσουμε και να προασπίσουμε ένα ισχυρό, αυτεξούσιο δημοκρατικό κράτος με εθνικό νόμισμα και οικονομική αυτοδιάθεση, που να εγγυάται:

• Το βασικό εισόδημα όλων των πολιτών του.

• Την κάλυψη των βασικών αναγκών για σίτιση, ένδυση, στέγαση, θέρμανση και μετακίνηση.

• Την εργασία για όλο τον λαό, σε ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες και την προστασία της αξιοπρέπειας των εργαζομένων.

• Την ενίσχυση και προστασία της οικογένειας και της μητρότητας.

• Την δωρεάν ιατροφαρμακευτική κάλυψη και περίθαλψη, σε ένα εθνικό σύστημα υγείας προς όλους, χωρίς διακρίσεις και φακελάκια.

• Την δωρεάν παιδεία με ανθρωποκεντρικό και κοινωνικό χαρακτήρα προς όλους, χωρίς διακρίσεις και χωρίς παραπαιδεία.

• Τον σεβασμό στους γέροντες και τους αδύνατους προς εργασία, εξασφαλίζοντας το υπόλοιπο της ζωής τους με αξιοπρέπεια.

• Δημόσιες υπηρεσίες και υπαλλήλους που θα σέβονται και θα υπηρετούν πραγματικά τους πολίτες χωρίς διακρίσεις.

• Την ανάδειξη του θεσμού της Δικαιοσύνης σε λειτούργημα υπέρ του λαού όπως αρμόζει και όχι υπηρέτρια της εκάστοτε πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

• Κεντρικά σχεδιασμένη και ισόρροπη παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη που λαμβάνει υπόψιν της πάντα την εθνική επάρκεια στο σύνολο των αναγκών της χώρας, με προτεραιότητα στην απορρόφηση και βελτίωση, της εγχώριας παραγωγής.

• Ύδρευση, ηλεκτροδότηση, λιμάνια, αεροδρόμια και γενικότερα οι στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις που καλύπτουν τις βασικές ανάγκες του λαού αλλά και την ασφάλεια της πατρίδας, θα ανήκουν στο λαό με δημόσιο χαρακτήρα και ισχυρή κρατική εποπτεία.

• Αξιοποίηση υπέρ του λαού των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

• Στήριξη της καινοτομίας και της έρευνας.

• Προώθηση των τεχνών και της ποιοτικής ψυχαγωγίας για όλο το λαό.

• Αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς σε μια κατεύθυνση δημιουργίας ασφαλούς και φιλικής συνύπαρξης, αξιοποιώντας διπλωματικά, κάθε δυνατή συνάφεια μεταξύ των λαών.

• Αλλά και αποτρεπτική δύναμη προς κάθε επιβουλή. Με ισχυρή εθνική άμυνα, ενισχύοντας τον στρατό και την εθνική αμυντική βιομηχανία. 

• Δέσμευση για όσους συμμετέχουν στα κοινά για την τήρηση όλων των παραπάνω με σκληρές ποινές στους παραβάτες.

Όλα αυτά σε ένα πλαίσιο εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, μακριά από υποτέλειες και ευρωναζιστικές ενώσεις.

Πρακτικά δεν είναι τόσο δύσκολο όσο θέλουν να μας πείσουν οι ευρώδουλοι δυνάστες, αρκεί να είμαστε ενωμένοι και να λειτουργήσουμε ως κυρίαρχο έθνος. 

Ενότητα είναι η «μαγική» λέξη.

Η ένταξη στον ενωτικό και αλληλέγγυο αγώνα του λαού, είναι χρέος του καθενός από εμάς που συμφωνούμε, βάζοντας στην άκρη όλα τα υπόλοιπα που μας χωρίζουν.

Να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας.

Να φέρουμε πάλι την αξιοπρέπεια και το χαμόγελο στις καρδιές μας.

Τα μνημόνια σε κάνουν αντικοινωνικό ή σε φέρνουν πιο κοντά σε πραγματικές φιλίες.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Στη χώρα που η έξοδος, η διασκέδαση και η κοινωνικότητα έχει ταυτιστεί με την συντροφιά γύρω από ένα τραπέζι. Όταν αυτό δεν μπορεί να το αντέξει το πορτοφόλι,τότε τα καλέσματα των φίλων για τσιπουράκι στο "μελτεμάκι του Σαράντου", αντιμετωπίζονται με τις γνωστές υπεκφυγές: " Ξέρεις έχω κάτι υποχρεώσεις και δεν θα μπορέσω να έρθω" η
"Με έχουν καλέσει κάτι φίλοι που είχα χρόνια να τους δω" ή
" Ήρθαν κάτι ξαδέρφια απο την Γη του Πυρός και πρέπει να πάω να τους δω ρε γαμώτο... δεν πειράζει κάποια άλλη φορά"
Πολλές φορές οι φίλοι με προθυμία σε κερνάνε κάνα ποτό αλλά πόσες φορές το αντέχει το φιλότιμο σου;
Τότε αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η κατάσταση με την χρόνια ανεργία και τις διαφορές σε οικονομικό επίπεδο με τους εργαζόμενους φίλους, που άλλος στο δημόσιο, άλλος σε κάποια επιχείρηση, κουτσά στραβά τους παίρνει για μια ταβερνούλα και ένα καθημερινό καφεδάκι έξω, οδηγεί σε κάποιες αποφάσεις στο πως θα διαχειριστείς τις σχέσεις και τις φιλίες σου πλέον.
Εκεί λοιπόν ή θα κλειστείς στον εαυτό σου ή θα επιλέξεις μια άλλη διέξοδο στον τρόπο διασκέδασης με την παρέα σου.
Μαζώξεις σε σπίτια ή αυλές ή και παραλίες (τώρα που είναι καλοκαιράκι). Ρεφενέ με το τσίπουρο και τα λίγα ή πολλά που έχετε φτιάξει στο σπίτι και... καλή καρδιά.
Εκεί αρχίζεις και καταλαβαίνεις ποιοι πραγματικά γουστάρουν την παρέα σου και ποιοι απλά ακολουθούν το "παραδοσιακό" πασοκικό life style.
Στο κάτω κάτω της γραφής εκεί θα έχεις φίλους που δεν κρύβονται πίσω από την ψευδαίσθηση ότι δεν είμαστε σε καθεστώς οικονομικής κατοχής.
Ποτέ δεν ένοιωσα συμπλεγματικά που είμαι άνεργος, γιατί δεν είναι αυτό το στάτους που με αυτοπραγματώνει ως άνθρωπο.
Ποτέ το πρότυπό μου δεν ήταν η μικροαστική εφησυχαστική ρουτίνα, "δουλειά - σπιτι - τηλεόραση ''4Κ 50'' - σκυλάδικο (ή μέγαρο για τους ψαγμένοι) το ΣΚ και καμιά μπουρδελότσαρκα με την αλητοπαρέα (για να φεύγουν τα χοντρά). Αυτή η δηθενιά ότι είμαι ευτυχισμένος και επιτυχημένος.
Γουστάρω τους παράξενους και τους φευγάτους τους χύμα και τους ψαγμένους. Να μπορώ να φτιαχτώ με την απεραντοσύνη των πνευματικών περιπλανήσεων και των πολιτικών σχεδιασμών για μια καλύτερη πατρίδα.
Πράγματα βαρετά για την πλειοψηφία των ποδοσφαιρόφιλων φίλων και των συζύγων με τα ενδιαφέροντα νέα απο το τελευταίο ριάλιτι.
Ναι ... αλλά τι θα κάνεις θα αποκλείσεις όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους και θα μείνεις να μιλάς με τον καθρέπτη σου;
Εδω είναι που ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι όταν σπάσει η προστατευτική γυάλα του lifestyle τότε ανοίγουν οι καρδιές και τότε βγαίνουν υπέροχοι άνθρωποι που είχαν αυτοπεριοριστεί στις επιφανειακές σχέσεις! Τότε βλέπεις ότι ο κάθε ένας μας, μέσα από το μοίρασμα του "λιόψωμου" (που πάει με το τσίπουρο) στα δύο, γίνεται αδερφός γίνεται ο κοινωνικός κρίκος που θα κρατήσεις και θα σε κρατήσει.
Εκεί μπροστά στην θεία μετάληψη με το "λιόψωμο" και το χύμα τσίπουρο, δίνεις τον άρρητο λόγο τιμής στον σύντροφό σου, χωρίς φτιασιδώματα και φαντασμαγορικό περιβάλλον.
Ναι είμαι από αυτούς που η οικονομική κατοχή της πατρίδας μου, δεν με λύγισε αλλά με έφερε κοντά σε πραγματικούς φίλους.
Σας προσκαλώ να ζήσουμε το μοίρασμα της ψυχής μας και να σχεδιάσουμε το όραμα που τόσο πολύ λείπει από αυτό το λαό.

Περι επαναστάσεων και επαναστατών.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Οι επαναστάσεις είτε αστικές είτε λαϊκές είτε ταξικές, έχουν κάποια βασικά χαρακτηριστικά.

1. Υποκινούνται από ένα συνειδητοποιημένο, οργανωμένο, και ριζοσπαστικό κομμάτι της μειοψηφίας.

2. Εκφράζουν στον συγκεκριμένο ιστορικό χώρο και χρόνο, το κυρίαρχο "συναίσθημα" της πλειοψηφίας του λαού, που στην διαδικασία ριζοσπαστικοποιείται και συμμετέχει.

3. Αξιοποιούν τις διεθνείς συγκυρίες και την σύμπτωση συμφερόντων.

4. Ασκούν βια και τρομοκρατία στους πιθανούς "λιγόψυχους" - προδότες.

Και τέλος....

5. Πνίγουν στο αίμα ότι μπορεί να παλινορθώσει το παλιό καθεστώς!

Αν δεν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, καμία επανάσταση δεν θα πετύχει και το πιθανότερο είναι να θαφτεί σε κάποιο υποσημείωμα της ιστορίας ως μια ακόμα εξέγερση.


Το βέβαιο είναι ότι κατά την αντιπαράθεση υπάρχουν βίαιες παρεκτροπές και παράπλευρες απώλειες μέχρι την τελική επικράτηση της.

Και ότι αναπόφευκτα, οι καλύτεροι μαχητές είναι συνήθως και οι πιο βίαιοι, με όλες τις προεκτάσεις της σημασίας τους.


Τώρα αν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι "επαναστάτες" νομίζουν πως οι πραγματικές επαναστάσεις και όχι τα πρακτορίστικα ροζ, πορτοκαλί και εμπριμέ κινήματα, γίνονται με αστική αβρότητα και ειρηνιστικά γλωσσόφιλα,
και ότι δεν θα κλάψει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,
ας πάνε να παίξουν τσιγκολελέτες στις παιδικές χαρές της μικροαστικής τους φαντασίωσης.

Και δεν τα λέω αυτά ως "επαναστάτης" διότι πολύ απλά δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις ούτε καν της 1ης παραγράφου ακόμα.

Τα λέω γιατί κάποιοι "μεγαλοεπαναστάτες" της επαναστατικής πρωτοπορίας του "καμένου περίπτερου" και όχι μόνο αυτοί, κραυγάζουν καταγγέλλοντας τις σφαγές και τις βιαιότητες των Ελλήνων, κατά την διάρκεια της Εθνεγερσίας και της ριζοσπαστικοποίησης του λαού μας, απέναντι στην άθλια ρατσιστική δεσποτεία των Οθωμανών.

Ενώ κάποιοι εθνολοβοτομημένοι, πιστεύουν ότι ο Κολοκοτρώνης κι ο Καραϊσκάκης, όταν "μπουκάρανε" στα Τούρκικα χωριά και τις συνοικίες, πέρναγαν τα γυναικόπαιδα στο απέναντι πεζοδρόμιο μην τα πατήσει το κάρο και τους διάβαζαν το "Ευαγγέλιο".

Ο τροχός της ιστορίας όταν προχωρά δεν περιστρέφεται αλλά γλιστράει πάνω στο αίμα αθώων και ενόχων.

Χρόνια πολλά

Ο πλανήτης των τοκογλύφων

του Γιάννη Αθανασιάδη

Όλος ο πλανήτης Γη παράγει 74τρισ. δολάρια ( παγκόσμιο ΑΕΠ του 2016) ενώ έχει συνολικό χρέος (Δημόσιο και ιδιωτικό) 233 τρισ. δολάρια!
Δηλαδή για να εξοφληθούν οι δανειστές, θα πρέπει όλος ο πλανήτης να παράγει για τρία χρόνια και όλα τα έσοδα να πηγαίνουν στους δανειστές! Αν βάλουμε και τους τόκους κάντα τέσσερα τουλάχιστον τα χρόνια!

Αν λάβουμε υπ' όψιν ότι όλα τα κράτη έχουν χρέη με πρωταθλητές τα "ανεπτυγμένα", γεννιούνται κάποια εύλογα ερωτήματα.
1. Ποιοι είναι αυτοί που τα δάνεισαν;
2. Που τα βρήκαν;
3. Πως σκοπεύουν να τα πάρουν πίσω;


Είναι προφανές ότι αν ήθελαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών θα το είχαν λήξει το θέμα με διαγραφή των χρεών επαναφέροντας τα οικονομικά μεγέθη στα πλαίσια της πραγματικής οικονομίας.
Όμως είναι εξίσου προφανές ότι στον πλανήτη δεν κυβερνούν πλέον οι κυβερνήσεις αλλά τα άπληστα ανθρωπόμορφα τέρατα της κεφαλαιοκρατίας.
Η "κολοσσιαία φούσκα" του χρέους δεν μπορεί να διογκώνεται αέναα.
Συνεπώς μια πιθανή εξέλιξη μπορεί να υπάρξει. Μηδενισμός* και επανεκκίνηση!
Αυτή η εξέλιξη μπορεί να γίνει με δυο τρόπους.
1. Με τον γνωστό τρόπο που λειτουργεί και παίρνει παράταση ζωής το καπιταλιστικό σύστημα, (δηλ. πόλεμος). ή
2. Λόγω της εγγενούς απληστίας** των καπιταλιστών, να χαθεί ο έλεγχος και να γίνει εσωτερική κατάρρευση του συστήματος. Τότε θα πάρει η "μπάλα" τους καπιταλιστές, οδηγώντας τις κοινωνίες σε επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος αυτοδιοίκησης τους.

* Απεύχομαι και δεν θέλω να σκέφτομαι, την περίπτωση του παγκόσμιου ολοκαυτώματος!
**Οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε. (Φράση που θρυλείται ότι είπε ο Λένιν)

Επέτειοι παγκόσμιας ημέρας και νέα τάξη πραγμάτων!

τού Γιάννη Αθανασιάδη

Έχω κατά καιρούς αναφερθεί στο θεσμό των "παγκόσμιων ημερών" και τον ύποπτο ρόλο που έχουν.

Δεν είναι μόνο στη λογική της εμπορευματοποίησης κάθε κοινωνικής σχέσης, αλλά το σημαντικότερο, είναι η μετάλλαξη κάθε αναφοράς των κοινωνικών αγώνων και ιστορικών ορόσημων, σε πανηγυράκι με λουλούδια και μικροαστικά σαλιαρίσματα.

Φυσιολογική εξέλιξη αν σκεφτεί κανείς ότι πριν λίγες μέρες ήταν η "Παγκόσμια ημέρα Προσευχής για τους Πάσχοντες από Αυτισμό" η λίγο πιο πριν η "Παγκόσμια Ημέρα Heavy Metal"! (που κατά τα άλλα το γουστάρω).

Ο συνηθισμένος πλέον εκφυλισμός κάθε θεσμού και αξιών, από την νεοφιλελεύθερη νέα τάξη πραγμάτων. Ο μεθοδευμένος, αποπροσανατολισμός!

Η πρωτομαγιά λόγου χάριν, από εργατική γιορτή και επέτειος αγώνων για τα δικαιώματα των εργαζομένων, έχει μετατραπεί σε ένα πανηγύρι με γλάστρες και λουλούδια, και είναι επίσημη!!! αργία που οι εργατοπατέρες ονομάζουν "απεργία" και από αναστοχασμός των εργατικών αγώνων ως ορόσημο για την επανασυσπείρωση των εργαζομένων σε νέους αγώνες, έχει γίνει εργατικός χαβαλές και πορείες ξεπεσμού μακριά από την αυτοθυσιαστική επαναστατικότητα, αυτών που "τάχα μου" τιμάμε.

Το ίδιο ισχύει και για την γιορτή της γυναίκας! Ελάχιστοι γνωρίζουν τι πραγματικά σηματοδοτεί αυτή η ημερομηνία!

Οι περισσότεροι (ακόμα κι αυτοί που την χλευάζουν), νομίζουν ότι αφορά το "ωραίον" φύλλο ή το "ασθενές" κατά το δοκούν.

Στην "Ελλαδάρα" της "ημιμάθειας" τυπάκια που έχουν ξεσκιστεί στις σεξιστικές αναφορές όλο τον χρόνο, ανθρωπάκια του "τράβα κερά μου να τηγανίσεις καμία πατάτα", χλευάζουν την συγκεκριμένη ημέρα διότι, "να 'ούμε την γκόμενα την έχουμε στα όπα - όπα όλο τον χρόνο... άμα λάχει"!

Οι ίδιες οι γυναίκες ούσες θύματα, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, αδιαφορούν τελείως για το ουσιαστικό νόημα της ημέρας.

Η συγκεκριμένη λοιπόν επέτειος δεν έχει σχέση ούτε με αγάπες ούτε με λουλούδια.

Μιλάμε για τον διμέτωπο αγώνα των εργαζομένων γυναικών απέναντι στην εργοδοτική εκμετάλλευση και την κοινωνική ανισότητα.

Δεν είναι φωτορομάντζο ούτε "η κυρία με τις καμέλιες", αντρούκλα μου!

Είναι αναφορά στις αιματηρές μάχες σώμα με σώμα με τους μπάτσους και την υπερήφανη και αγέρωχη αντιμετώπιση του κοινωνικού αυτοματισμού, μιας κοινωνίας που στην καλύτερη περίπτωση θεωρούσε (και θεωρεί) τις γυναίκες, ένα" πολύτιμο αντικείμενο του πόθου"!!!

Ξύλο και προσβολές στη δουλειά, ξύλο και προσβολές και στο σπίτι, από τον άντρα, τον πατέρα, τον αδελφό, ενίοτε κι από την μάνα!

Απεργίες στα υφαντουργεία, στα καπνεργοστάσια, κινητοποιήσεις που εσύ παίδαρε μου θα έτρεχες να χωθείς πιο βαθιά στον καναπέ σου, για να καταφέρουν σήμερα, να έχουν μια στοιχειώδη πολιτική ισότητα.

Όμως αν κοιτάξεις στις καθημερινές λεπτομέρειες της ζωής θα διαπιστώσεις ότι ακόμα έχουμε δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση.

Ακόμα υπάρχουν πεποιθήσεις ότι η γυναίκα "φτιάχτηκε για να μην νιώθει μοναξιά ο άνδρας" για κανένα άλλο λόγο.

Ακόμα υπάρχουν κοινωνίες που η γυναίκα θεωρείται υποζύγιο του άντρα.

Ακόμα χρησιμοποιούνται σαν κοπάδια που κλεισμένα σε δωμάτια κελιά, εξυπηρετούν τα γενετήσια βίτσια των αντρών μέχρι κάποτε να βρεθούν νεκρές με μια σύριγγα καρφωμένη στο χέρι, γιατί δεν τους είναι χρήσιμες άλλο.

Ναι φίλε μου κάπου εκεί στο χωριό ή στην γειτονιά σου υπάρχει μια κακοποιημένη γυναίκα.

Έχουμε δρόμο ακόμα μεγάλε, όσο εσύ κάνεις πλακιτσα με την επέτειο για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, κι όσο εσύ φιλενάδα ετεροπροσδιορίζεσαι από τα γούστα των αντρών!

Οργάνωση με όρους μάχης και αγώνας μέχρι το τέλος

του Γιάννη Αθανασιάδη

  

Ότι συμβαίνει σήμερα στο λαό μας είναι απόρροια στρατηγικής ήττας πολεμικού χαρακτήρα, μόνο που επήλθε χωρίς πόλεμο. Την προκαλέσαμε οι ίδιοι με πρωταίτιους τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τους πολιτικούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν.

Το 2010 υπογράφηκε μια δανειακή σύμβαση η οποία αναφέρει ρητά ότι η Ελλάδα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που της παρείχε η εθνική της κυριαρχία, απέναντι σε ιδιώτες Δανειστές.
Απόρροια της Δανειακής ήταν και είναι τα μνημόνια.

Το 2012 με το περίφημο psi (κούρεμα του χρέους των Ελληνικών ομολόγων) τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων μειώθηκαν από τα 18,7 δισ. στα 4,2 δισ. ενώ οι μικροομολογιούχοι έχασαν το 70% περίπου των χρημάτων τους.
Η οικονομία "στεγνώνει".

Το 2013 η Ελλάδα μπαίνει οριστικά υπό την μόνιμη κηδεμονία ενός οργανισμού( ESM) που δεν είναι απλώς άλλη μία off-shore, όπως ο EFSF (προσωρινός μηχανισμός στήριξης), αλλά οργανισμός με νομική προσωπικότητα και δικαιοπρακτικές δυνατότητες κράτους και μάλιστα απολαμβάνει πολύ περισσότερα προνόμια και ασυλίες από ένα κοινό κράτος. Λειτουργεί ως ιδιωτικός φορέας με δικαίωμα ετεροδικίας, αλλά με πλήρη ασυλία για τον ίδιο.

Το 2016 με το πολυνομοσχέδιο του 4ου μνημονίου δημιουργήθηκε ένα Υπερταμείο διάρκειας 99 ετών που συλλέγει στο σύνολό τους τις ιδιοκτησίες του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού, διοικείται ουσιαστικά από τους δανειστές και ξεπουλά την δημόσια περιουσία. Τα έσοδα του πάνε για το χρέος.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται στα χέρια των πιο ανάλγητων αρπακτικών της ιστορίας και ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι. Ο λαός, αυτή την ώρα τουλάχιστον, είναι ένα απόλυτο έρμαιο στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών. Είμαστε ένας λαός που υφίσταται τα δεινά της ήττας ενός πολέμου, χωρίς να έχει πέσει ούτε μία τουφεκιά.

Γενοκτονία και εκπατρισμός, όμηροι χρέους, κυνηγημένοι από τράπεζες εφορίες και κοράκια. Χιλιάδες άνθρωποι απελπισμένοι που προτιμούν την αυτοκτονία από το άχθος του βίου που μας επέβαλλαν.

Και μια πατρίδα που δεν μας ανήκει πλέον.

Αυτήν την ώρα η μόνη διεκδίκηση που έχει νόημα, είναι αυτή της Εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας, προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να στρατεύσουμε τις δυνάμεις μας. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με οργάνωση αυτοπειθαρχημένη, σε όλα τα επίπεδα.

Έχουμε πόλεμο και εμείς είμαστε άοπλοι απέναντι στον εχθρό.

Χρειαζόμαστε οργάνωση με όρους μάχης και προετοιμασία για την οριστική αναμέτρηση.

Κάθε άλλη διεκδίκηση είναι σπατάλη δυνάμεων και θα καταλήγει πάντα σε ήττα και απογοήτευση.


Οργάνωση και αγώνας μέχρι το τέλος.

Μια "άμεση δημοκρατία" για κάθε γούστο!

του Γιάννη Αθανασιάδη

Σημεία των καιρών.

Θα έχετε παρατηρήσει σε ορισμένους συμπολίτες μας, ότι όσο πιο "αμεσοδημοκράτες" δηλώνουν, τόσο πιο πολύ απέχουν από τα κοινά και τις διαδικασίες  για πολύ σοβαρούς "αμεσοδημοκρατικούς" λόγους (όταν λέω τα κοινά δεν εννοώ το facebook).
Σας παραθέτω μερικούς από αυτούς:
1.Δεν τους χτύπησαν την πόρτα να τους ρωτήσουν αν συμφωνούν με τον αγώνα ή ακόμα κι αν την χτύπησαν (έχει συμβεί και αυτό, με διάφορους τρόπους πχ. με sms), δεν τους είχαν ρωτήσει πιο πριν αν είναι διαθέσιμοι εκείνη την ώρα!

2. Δεν είναι "αμεσοδημοκρατικό" να σου πουν να διαβάσεις τις προτάσεις προς ψήφιση, διότι δεν πρέπει να σε καταπιέζουν οι προτείνοντες!

3. Όταν αποφασίσουν να συμμετάσχουν κάπου δεν σημαίνει ότι θα κάνουν και δουλειά! Αυτά είναι ολιγαρχικά πράγματα. Αυτοί είναι για να κρίνουν τους άσχετους που δεν ξέρουν από "αμεσοδημοκρατία"!

4. Όταν αναλαμβάνουν με τα πολλά την υποχρέωση να συμμετάσχουν σε ψηφοφορίες αδιαφορούν ή δεν θυμούνται τι είχαν ψηφίσει την προηγούμενη φορά! Ψηφίζοντας πολλές φορές το αντίθετο ή το πιο συχνό ευκολάκι τους Αποχή - Λευκό!

5. Μπορούν να κουβεντιάζουν με τις ώρες! με τους μήνες! τους αιώνες! αλλά δεν λέει να αποφασίζουμε κιόλας, διότι είμαστε λίγοι για τις μεγάλες στιγμές της Πνύκας!

Ξέρω πολλούς που κατακρίνουν όσους μετέχουν στις διαδικασίες ως μη δημοκράτες, διότι τους ζητούν οργάνωση, αλλά όταν τους φωνάζεις να συμμετάσχουν ενεργά, τότε ο Ερμής τους είναι ανάδρομος!


Παρακολουθούσα μια συζήτηση (ο θεός να την κάνει) μεταξύ αυτοαποκαλούμενων "αμεσοδημοκρατών". 

Επειδή είχαν ανάψει τα αίματα, φώναζαν όλοι μαζί... (αμεσοδημοκρατικά)! 
Ανάμεσα σε  διάφορους χαρακτηρισμούς και κοσμητικά επίθετα, κατάλαβα ότι ο ένας θεωρούσε άμεση δημοκρατία την Αθηναϊκή, ο άλλος της Ελβετίας (που την έφτιαξε ο Καποδίστριας), και ο τρίτος κάτι έλεγε για ίντερνετ και ψηφιακές πλατφόρμες.

Τελικά υπάρχει μια "άμεση δημοκρατία" για κάθε γούστο!

• Αθηναϊκή αμεσοδημοκρατία!
• Ελβετική αμεσοδημοκρατία (κάτι σαν το Ελβετικό τυρί)!
• Hi tech αμεσοδημοκρατία με διαδίκτυο και πλατφόρμες!
• Κοινοτική αμεσοδημοκρατία σαν τα χωριά της οθωμανοκρατούμενης Ελλάδας (Θα την έλεγα "φολκλόρ" αμεσοδημοκρατία)!
• Αμεσοδημοκρατία με όστρακα (είναι και νηστίσιμη),
• Αμεσοδημοκρατία με διαρκείς εθνοσυνελεύσεις (Άντε τώρα να να το μαζέψεις),
• Κληροκρατική αμεσοδημοκρατία (κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια)!
• Και... καμιά πεντακοσαριά χιλιάδες παραλλαγές!

Το τραγελαφικό είναι ότι στο τέλος θα γυρίσουν και θα μας την πουν διότι η "Δημοκρατία"  είναι μια!

Μόνο που δεν μας διευκρινίζουν αν είναι "μια για τον καθένα" και όπως τον βολεύει!

Είναι κατανοητό ότι έχουμε σαν λαός καταφέρει να διασπάσουμε όχι το άτομο, αλλά κάθε κβαντικό σωματίδιο που υπάρχει!

Από εκεί και πέρα η Δημοκρατία είναι μια! Και αφορά τον θεσμοθετημένο από τον λαό τρόπο αυτοκυβέρνησης, με την μέθοδο της πλειοψηφικής εξουσίας. 

Η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία, είναι μέθοδος αυτοδιοίκησης, είτε αφορά λαούς είτε αφορά κοινότητες είτε αφορά εταιρείες είτε συλλογικότητες. 

Κάλλιστα μπορεί να είσαι ιμπεριαλιστική χώρα ή ρατσιστική ή να διαπράττεις γενοκτονίες και ολοκαυτώματα και το σύστημά σου να είναι δημοκρατικό. (Να σας θυμίσω την σφαγή των Μηλίων από τους δημοκράτες Αθηναίους. Αλλά και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στο όνομα την "Δημοκρατίας.)

Σε πολλές πολυεθνικές, που χρηματίζουν πολιτικούς και λεηλατούν με αποικιακούς όρους τους λαούς σε όλο τον πλανήτη, το διοικητικό συμβούλιο λειτουργεί με υποδειγματική δημοκρατικότητα.

Ακόμα και οι διάφορες ελίτ μπορούν να λειτουργούν δημοκρατικά μεταξύ τους.

Γι αυτό αδέρφια "αμεσοδημοκράτες", σε αυτή τη φάση ας παλέψουμε για τα στοιχειώδη που είναι η παλλαϊκή στοχοπροσηλωμένη και πειθαρχημένη οργάνωση, κατά της ευρωκατοχής.

Ας αναζητήσουμε τις βασικές ανθρωπιστικές αξίες όπως η μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και σίγουρα από την στιγμή που όλοι συμφωνούμε στον σεβασμό της λαϊκής βούλησης, στην ανακλητότητα και την λογοδοσία, θα έρθει και η καλύτερη μέθοδος δημοκρατικής αυτοδιοίκησης του λαού μας.

Η προδοσία του εργατικού κινήματος και η επιστροφή στον εργατικό Μεσαίωνα.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι Ελληνες εργαζόμενοι άκουγαν κάποιους να τους λένε για ασφάλιση, 8ωρο και Κυριακάτικη αργία, έβαζαν τα γέλια θεωρώντας ότι "αυτά δεν γίνονται".

Με την πάροδο του χρόνου και με την συμβολή και την θυσία των πρωτοπόρων αγωνιστών, οι εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν ότι είχαν το δικαίωμα και την δύναμη με μαζικό τρόπο να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.

- Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (βιομηχανικοί εργάτες, μεταλλωρύχοι, αρτεργάτες κλπ) ξεκίνησαν έναν αιματηρό αγώνα για στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα.
Φτιάξανε συνδικάτα με αγωνιστές συνδικαλιστές, που ήταν πρώτοι στον αγώνα με νεκρούς και θυσίες!

- Μέχρι το τέλος του Β' Π. πολέμου και μετά από χιλιάδες νεκρούς και κυνηγημένους, οι Ελληνες εργαζόμενοι, είχαν πετύχει το 8ωρο, την Κυριακάτικη αργία, την κοινωνική ασφάλιση, και το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες.

- Στις αρχές του 21ου αιώνα οι Ελληνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, πέτυχαν να απεμπολήσουν όλα τα κεκτημένα τους πλην της ψήφου των γυναικών. Μα κι αυτή τη φορά έχουμε αίμα όπως παλιά...

Μόνο που το αίμα δεν είναι αποτέλεσμα από τους αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά από την επιστροφή στη δουλοπρέπεια και τον ραγιαδισμό του "Σφάξε με αγά μου να αγιάσω"!

Με πρωτοπόρους σε αυτόν τον κατήφορο τα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες που αντί για προσωπικές θυσίες, αντί να προτάξουν τα στήθη τους στον αγώνα των εργαζομένων, πρωτοστάτησαν στον εκμαυλισμό και τον φιλοτομαρισμό.
Κάποιους τους "καμαρώσαμε" και τους "καμαρώνουμε" ακόμα και σήμερα στη βουλή και σε πολιτικές θεσούλες.

Τώρα πια έχει μηδενίσει το κοντέρ της ιστορίας του εργατικού κινήματος και για να επανακτήσουμε το χαμένο έδαφος θα πρέπει οι εργαζόμενοι να πληρώσουν με πολλαπλάσιο αίμα και θυσίες στον αγώνα, μαζικά με νέους όρους και συνθήκες, ξεκινώντας πρώτα από τους προδότες του κινήματος.

Εκτός αν θεωρείτε ότι "αυτά δεν γίνονται".

Η απόφαση είναι δική σας.