του Γιάννη Αθανασιάδη
Μακελειό στα Βριλήσσια!
Πυροβόλησαν τον Στέφανο Χίο!
Με δυο σφαίρες, μια στο στήθος που πέρασε λίγα χιλιοστά από την καρδιά του και μια στον λαιμό.
Απ'ότι μεταδίδουν τα ΜΜΕ διέφυγε τον κίνδυνο.
Ο δημοσιογράφος και ιδιοκτήτης του Μακελειού, έχει προσφέρει βήμα σε βουλευτές της χρυσής αυγής και έχει ακραία και υβριστική συμπεριφορά προς όσους βάζει στο στόχαστρο του.
Για αυτό το λόγο και έχει καταδικαστεί αρκετές φορές.
Εδώ όμως μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα.
Πόσο μπορεί να επιχαίρει κανείς σε μια τέτοια δολοφονική επίθεση;
Ο ίδιος ο Χίος αν αυτό συνέβαινε σε κάποιο από τους "αντιπάλους" του, πιθανόν να έλεγε: " Καλά του κάναν του π@στη".
Όμως σε ποιο βαθμό νομιμοποιεί (έστω και στην λογική της επαναστατικής δράσης), η δημοσιογραφική καφριλα του Χίου, μια δολοφονική απόπειρα σε βάρος του;
Πόσο πιο επικίνδυνος είναι για τα δίκαια του λαού, από κάποιες δημοσιογραφικές περσόνες των συστημικών ΜΜΕ;
Και σε κάθε περίπτωση ποιος αντικειμενικός παράγοντας μας δίνει το δικαίωμα να δολοφονούμε δημοσιογράφους που έχουν διαφορετική άποψη από την δική μας;
Και εν κατακλείδι σε μια υποτιθέμενη επαναστατική ενέργεια, κατά του συστήματος, τι νόημα έχει να εκτελέσεις τον πανηγυριώτη σαλτιμπάγκο της δημοσιογραφίας δίνοντας "δημοκρατικό" άλλοθι στους φασίστες που τον διαβάζουν και τον βλέπουν στα ηλεκτρονικά μέσα;
Κατά τη γνώμη μου.
Με ή χωρίς πολιτικό κίνητρο, η δολοφονική επίθεση κατά του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, είναι μια ενέργεια που παραπέμπει σε λούμπεν συμμορίες της νύχτας.
Αυτά βλέπουν και γελούν οι "νονοί" που μας εξουσιάζουν.
Αν το κίνητρο σας είναι πολιτικό.
Πετύχατε να ηρωποιήσετε έναν ακόμη κλόουν.
Πετύχατε να πέσετε στο επίπεδο του.
Πετύχατε να γίνετε χειρότεροι από αυτόν.
Πετύχατε ένα ακόμη αποπροσανατολιστικό χτύπημα στους κοινωνικούς αγώνες.
Αλλού είναι η πηγή του προβλήματος.
Οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται από τον ίδιο το λαό και όχι από αυτόκλητους σωτήρες.
