του Γιάννη Αθανασιάδη
Στα τρία περίπου χρόνια συγκυβέρνησης του αριστεροδεξιού
σχήματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που πήρε την λαϊκή εντολή με την ίδια υπόσχεση με το
προηγούμενο, σοσιαλδεξιό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή την κατάργηση των μνημονίων εντός των
πλαισίων της ΕΕ και της ευρωζώνης, η ελληνική κοινωνία έχει πλέον αρχίσει να
συνειδητοποιεί με βιωματική εμπειρία, πως ότι και να τους υποσχεθούν τα
συστημικά κοινοβουλευτικά κόμματα και οι παραφυάδες των πολιτικών σκουπιδιών
τύπου Ποτάμι, Ένωση κεντρώων κλπ, στο τέλος θα τους προδώσουν.
Με λίγα λόγια ο λαός
αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως όσοι δηλώνουν ευρωπαϊστές, ότι και να μας
υποσχεθούν δεν πρόκειται να το εφαρμόσουν διότι πολύ απλά μέσα στην ΕΕ και την
ευρωζώνη, θα έχουμε μνημόνια κι επιτροπεία μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Έστω κι αν τα mainstream ΜΜΕ εξακολουθούν να μας παγιδεύουν σε
ψευτοδιλλήματα και σε απατηλές εξόδους
από την κρίση που δεν έρχονται ποτέ.
Έστω κι αν το σύστημα χρησιμοποιεί τις εφεδρείες του, την
νεοναζιστική Χρυσή Αυγή για να τρομάξει τους δημοκράτες πολίτες ότι τάχαμου έξω
από την ΕΕ θα μας φάνε οι φασίστες.
Απεναντίας μέσα στην ΕΕ τραφήκαν και αναπτύχθηκαν τα
νεοναζιστικά και εθνικιστικά μορφώματα ανεβάζοντας τα ποσοστά τους και
οδηγώντας τα, ακόμα και στην εξουσία (βλπ. Αυστρία).
Αυτό που αρχίζει πλέον και διαμορφώνεται μετά το
καταλάγιασμα του σοκ και της μιντιακής θολούρας στον ελληνικό λαό, είναι ένας
νέος πολιτικός χάρτης που διαχωρίζει την κοινωνία σε δύο μεγάλα «στρατόπεδα» το
ευρωενωσιακό και το εθνικοανεξαρτησιακό.
Στο ευρωενωσιακό «στρατόπεδο» ανήκουν όλα τα κόμματα του
κοινοβουλίου συμπεριλαμβανομένης και της χρυσής αυγής. Το ΚΚΕ δεν έχει
ξεκαθαρίσει ακόμη αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να πάρει κάθετη θέση στο
ζήτημα ή αν πρέπει πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός.
Το βέβαιο είναι πως
το ευρωενωσιακό «στρατόπεδο» με όλα αυτά τα κόμματα εντός και εκτός
κοινοβουλίου λειτουργεί ως μέτωπο, άσχετα με τις κωμικές και πομπώδεις «περί
όνου σκιάς» αντιπαραθέσεις τους. Είναι σταθερό στον νεοφιλελεύθερο
προσανατολισμό του, πέρα και πάνω από τις ιδεολογικές επιφάσεις τους.
Από την άλλη το εθνικοανεξαρτησιακό «στρατόπεδο» αποτελείται
από μια τραγική πανσπερμία πολιτικών κομμάτων, κομματιδίων, σεχτών, ομάδων,
συλλόγων και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σας, τα οποία θεωρούν ότι τους χωρίζει
χάος! Και προς τέρψιν και ηδονή των ευρωπαϊστών και του υπερεθνικού κεφαλαίου,
«σφάζονται» μεταξύ τους.
Είναι ευνόητο ότι στον χώρο αυτό έχουν παρεισφρήσει
εντολοδόχοι των υπηρεσιών και πολιτικοί απατεώνες, κάτι που κάνει ακόμα πιο
δύσκολο το έργο της όποιας πιθανής μετωπικής συσπείρωσης.
Η απογοητευτική αυτή εικόνα έχει τον αντίκτυπο της στην
κοινωνία, που αν και όπως είπαμε πιο πάνω, έχει συνειδητοποιήσει την αιτία της
καταστροφής της, δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί σε αυτό το «πανηγύρι».
Συνεπώς όποιες επαναστατικού χαρακτήρα λογικές ανατροπής προσπαθούν πιεστικά να
προκληθούν στην παρούσα κατάσταση της κοινωνίας, είναι στα όρια της ουτοπίας.
Στην χειρότερη περίπτωση να έχουμε κάποια σπασμωδική και
ανοργάνωτη εξέγερση που θα καταλήξει σε αιματοβαμμένη ήττα του λαϊκού κινήματος
και οπισθοδρόμηση του αγώνα.
Επομένως αυτό που στην παρούσα κατάσταση μπορούμε να
πετύχουμε, είναι να συγκροτηθεί το πολιτικό υποκείμενο, ο κοινός λαϊκός φορέας
δηλαδή. Αυτός που θα μπορέσει πειστικά να εκφράσει και να ενώσει την δυναμική
της μεταστροφής του λαού προς την απελευθέρωση του από την Ευρωενωσιακή
εξάρτηση, αφού ξεκαθαρίσουμε τον πατριωτικό και φιλολαϊκό δημοκρατικό χαρακτήρα
του.
Μακριά από προβοκάτορες εθνοφασίστες και διαλυτικά
ιδεοληπτικά στοιχεία. Καθαρές εξηγήσεις.
Μίνιμουμ κοινός στόχος η έξοδος από ΕΕ και ευρωζώνη. Χωρίς «μήπως
και αν…».
Επανίδρυση μιας Ανεξάρτητης
Ελληνικής Δημοκρατίας.
