Εγώ θα είμαι εκεί πάντως.

του Γιάννη Αθανασιάδη

Σε πείσμα της απάθειας, της ανευθυνότητας, του "χομπισμού", της άγνοιας, της ηττοπάθειας, του πεσιμισμού, της αδράνειας, της μοιρολατρίας, του παραγοντισμού, της ιδιοτέλειας, της ανοργανωσιάς, της νηπιακής πολιτικής συμπεριφοράς, της φαντασιοπληξίας, της υπερφίαλης ασχετοσύνης, του δογματισμού, του ελιτισμού, της ιδεοληψίας και της προδοσίας, θα συνεχίσω να στέκομαι καλοπροαίρετα και υπεύθυνα απέναντι σε κάθε προσπάθεια, για την οργάνωση και ενότητα του αγώνα, για την εθνική απελευθέρωση και την δημοκρατία.
Απέναντι στην ιμπεριαλιστική κατοχή (πολιτική και οικονομική) της πατρίδας και του λαού μου, από την ευρωναζιστική ένωση, την ξενοκρατία και την ανάλγητη κεφαλαιοκρατική εξουσία.

Κάθε απογοήτευση και αποτυχία με πεισμώνει περισσότερο.

Κάθε μπαρούφας και ξερόλας, εγωμανής, που δεν μπορεί να συμφωνήσει με τον ίδιο του τον εαυτό και μας κάνει κήρυγμα για μέτωπα.

Κάθε κλαψομίζερος "επαναστάτης" που μέσα στον μικροαστικό του ατομισμό, φαντάζεται επαναστάσεις τηλεοπτικού χρόνου και περιεχομένου.

Κάθε "ιδεολόγος των αμφιθεάτρων" που μέσα στην ακινησία του παγωμένου πλάνου των διάφορων επαναστατικών "ενσταντανέ", αναζητά εναγωνίως το μπαλκόνι του Λένιν για μια αποθέωση από το πλήθος.

Σε κάθε κοινή προσπάθεια που θα πέφτω σε ανεύθυνους και αφερέγγυους συναγωνιστές. 
Που θεωρούν την κοινή προσπάθεια πάρεργο, ανάξιο σύγκρισης με το ραντεβού στο τσιπουράδικο του Νώντα, που περιμένουν από τους άλλους να τους στρώσουν το ακροατήριο και το χαλί της επανάστασης, ενώ οι ίδιοι θέλουν να βρίσκονται σε ότι αυτοί φαντάζονται ηγεσία, διότι "είναι Αυτοί" και όχι για αυτά που κάνουν! 
Γιατί είναι δυσεύρετο πίσω από τις ωραίες ενωτικές ρητορείες και τα χαμόγελα, να βρεις ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να κάνουν προσωπικές θυσίες για αυτό που τόσο ωραία λένε! 
Παρόλα αυτά.
Κάθε φορά που θα αποτυγχάνουμε κάθε φορά θα ξεκινώ απ' την αρχή με την πίστη ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε.
Κι ας είναι να μη τα καταφέρουμε!
Κι ας είναι χαμένος κόπος θυσίες και αγώνας. 
Κάποιες αξίες είναι πέρα και πάνω από αυτό που θεωρώ "ζωούλα για πάρτι μου"!
Το δικό μου "χρέος" δεν είναι "οικονομικό".
Θα σας δω στην επόμενη συνέλευση.
Ίσως....
Εγώ θα είμαι εκεί πάντως.

Ανοιχτά σύνορα

του Γιάννη Αθανασιάδη 

Είμαι υποστηριχτής των ανοιχτών συνόρων. 
Ανοιχτά σύνορα έχεις όταν έχεις εξασφαλίσει ότι ότι σε τούτο τον πλανήτη δεν υπάρχουν ιμπεριαλιστές είτε ως κράτη είτε ως πολυεθνικές.
Ότι σε αυτό τον πλανήτη δεν εξουσιάζει το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι χρηματοοικονομικές ελίτ.
Και για αυτό αγωνίζομαι.
Αλλά! 
Ανοιχτά σύνορα που εξυπηρετούν την εξουσία του κεφαλαίου, και την εξαθλίωση των λαών, σε μια χώρα υπό κατοχή και εξάρτηση των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με το 50%του λαού της στο όριο και κάτω από το όριο της φτώχειας, που ζει με επιδόματα ελεημοσύνης και είναι υποθηκευμένη απ'άκρη σ'άκρη στους διεθνείς τοκογλύφους, είναι η ταφόπλακα και της παραμικρής ελπίδας για την απελευθέρωση του λαού.
Όποιος επιδιώκει ανοιχτά σύνορα υπό αυτές τις συνθήκες, είναι εκών η άκων, συνεργάτης των ιμπεριαλιστών και συνένοχος για την εξαθλίωση των λαών και την διάλυση κάθε δυνατότητας δημιουργίας λαϊκού κινήματος.
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει.

Το μίσος του ανθρώπου προς τον άνθρωπο

του Γιαννη Αθανασιάδη

"Οπλισμένος εκτέλεσε εν ψυχρώ, ανυποψίαστους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους την ώρα που προσεύχονταν, μέσα στο ναό τους"!
Δεν είναι μόνο η θρασύδειλη αθλιότητα της πράξης.
Δεν είναι μόνο η ανάδειξη της βαρβαρότητας που κρύβεται στους κατ' επίφαση "πολιτισμένους".
Είναι η ανατριχιαστική συνειδητοποίηση του "απανθρωπισμού" του ανθρώπου.
Είναι η αδυναμία κατανόησης της έννοιας του ασύλου, είναι η κατάφωρη κτηνωδία σε ένα χώρο που την ιερότητα του σέβονταν ακόμη και οι πρωτόγονοι. Είναι η "ύβρις" κατά τους αρχαίους Έλληνες. Μια αποτρόπαια πράξη που οδηγούσε στην "νέμεση".
Δεν είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις που φταίνε για αυτό.
Ακόμα κι αν καταργηθούν οι θρησκείες, θα είναι το χρώμα, θα είναι η φυλή, θα είναι η γλώσσα, θα είναι το φύλο.
Αλλά ακόμα κι αν γινόταν να υπάρχει ένα "χρώμα", μια γλώσσα, μια φυλή, ένα φύλο, πάλι θα ανακαλύπτονταν κάτι άλλο για να θρέψει το μίσος του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Γιατί πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα πρωτογενές ηθικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας...
Η νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Από την κοινότητα στην πατρίδα

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ακόμα κρατούν οι δυνάμεις μου για τον αγώνα.
Όμως το μέλλον του λαού και της πατρίδας θα το χτίσουν οι νέες γενιές. Τα παιδιά μας.
Αυτό που κρατάει ενεργό και αποτελεσματικό έναν αγώνα είναι η αναγνώριση του προβλήματος, η κοινή συνείδηση και η οργάνωση.
Όσο πιο μαζική είναι η οργάνωση τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο αγώνας.
Αυτό που συμβαίνει στο λαό μας είναι δεδομένο. 
Μας αφαιρείται μεθοδικά και απροκάλυπτα πλέον, η δυνατότητα να έχουμε ελεύθερη συνείδηση.
Όταν με το χρέος αποδέχεσαι ως λαός ότι δεν σου ανήκει τίποτα και πως ότι έχεις είναι δανεικό και υπό κατάσχεση, (από το σπίτι σου, τα χωράφια, και κάθε δημόσια Εθνική περιουσία που αφορά την συλλογική επιβίωση σου, όπως η ενέργεια, η ύδρευση, οι επικοινωνίες μέχρι τα ποτάμια, τα δάση και τις θάλασσες), αποδέχεσαι ότι δεν έχεις πατρίδα για να την διεκδίκησης. Δηλαδή με τη θέληση σου παραδίδεις το έσχατο πεδίο που ως λαός μπορείς να υπάρξεις αυτεξούσιος. 
Την πατρίδα σου!
Αυτό είναι το διακύβευμα. Εκεί εδράζεται το πηγαίο και απροκάλυπτο αίσθημα του βαθμού ελευθερίας που έχεις. 
Αλλά για να το συνειδητοποιήσεις πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσεις αν θέλεις να είσαι ελεύθερος άνθρωπος και ότι αυτό το θέλεις για όλους τους ανθρώπους.
Γιατί κάπως έτσι λειτουργεί.
Από το άτομο στο μερικό σύνολο και από το μερικό σύνολο στην ανθρωπότητα.
Από το σπίτι στην κοινότητα, από την κοινότητα στην πατρίδα κι από την πατρίδα σε όλες τις άλλες πατρίδες.
Αυτό που μπορεί να μας ενώσει και να μας οργανώσει μαζικά, είναι η κατανόηση ότι ο αγώνας που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον, είναι πατριωτικός και εθνικοαπελευθερωτικός, γιατί θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά!
Καλή σαρακοστή.

Η απάτη των ευρωεκλογών

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Ο διαρκής αγώνας των λαών, για θεσμούς και διαδικασίες που προάγουν την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία, με επαναστάσεις και λαϊκά κινήματα τους τελευταίους τρείς αιώνες, μπορεί να μην έχει επιτύχει το μοντέλο μιας ιδανικής δημοκρατίας, αλλά τουλάχιστον κατάφερε στα πλαίσια των δυτικών αστικών δημοκρατιών, να δώσει βήμα και λόγο σε οργανωμένους φορείς (κόμματα) του λαού, ώστε να καθορίζουν την πολιτική και κοινωνική πορεία της χώρας τους, με τις όποιες παθογένειες, που δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε.

Υπό αυτήν την έννοια ο λαός συμμετέχει ή στηρίζει δια της ψήφου του, τον πολιτικό φορέα που το πρόγραμμα του εκφράζει τις πεποιθήσεις και τις προσδοκίες του, για βελτίωση και πρόοδο της χώρας του και της ζωής του.

Η μη συμμετοχή (αποχή) στις εκλογικές διαδικασίες με την δικαιολογία ότι αυτό δεν είναι το ιδανικό μοντέλο δημοκρατίας που θέλει, αλλά και η αφοριστική λογική ότι όλοι ίδιοι είναι, είναι δείγμα πολιτικής ανωριμότητας και κοινωνικής αδιαφορίας, κάτι που είναι αντιφατικό με την έννοια της δημοκρατίας η οποία έχει σαν βάση της την συμμετοχή του πολίτη όπου υπάρχει δυνατότητα, ώστε να δράσει ενεργά για την βελτίωση των θεσμών.

Αυτή η δυνατότητα ενυπάρχει (ακόμα) στα εθνικά κοινοβούλια αλλά και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ασχέτως πώς την διαχειρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις και πολιτικοί.

Υπάρχει όμως μια «κόκκινη γραμμή» πέραν της οποίας η συμμετοχή, όχι απλά δεν έχει κανένα νόημα, αλλά λειτουργεί σε βάρος της όποιας «κουτσής» δημοκρατίας. Αυτή είναι η συμμετοχή σε εκλογές που  οι αντιπρόσωποι του λαού θεσμικά και εν γνώση τους, δεν έχουν καμία δικαιοδοσία να νομοθετήσουν ή να πάρουν  οποιασδήποτε μορφής δεσμευτική απόφαση.

Αυτό ισχύει για το ευρωκοινοβούλιο και τις αντίστοιχες ευρωεκλογές.

Η περίφημη ευρωβουλή έχει μόνο «συμβουλευτικό» χαρακτήρα και απλά αποτελεί δημοκρατικό άλλοθι σε μια φασιστική ελίτ που διοικεί και εκπροσωπεί τα συμφέροντα των διαφόρων πολυεθνικών και του χρηματοοικονομικού κατεστημένου.


Είναι με λίγα λόγια μια βιτρίνα που θεσμικά δεν έχει κανένα καθοριστικό ρόλο στην μοίρα των λαών αλλά αποτελεί μια απάτη, μια κοροϊδία προς τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι υπάρχει δημοκρατία στο αυτοκρατορικό αυτό μόρφωμα, ενώ σπαταλούνται δισεκατομμύρια ευρώ για την συντήρηση του.
Εδώ δεν χωράει καμία δικαιολογία τακτικισμού η έστω αναγκαίας πολιτικής!

Το ναζιστικό κληροδότημα της Ε.Ε. δεν χτίστηκε από τους λαούς αλλά από τους συνεχιστές του Χιτλερικού οράματος για μια ενωμένη Ευρώπη υπό τον έλεγχο των ναζί και την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε όλοι αυτοί που εξόπλισαν τους ναζί (Κρουπς Ζημενς κλπ) και συμμετείχαν στα βάρβαρα πειράματα χρησιμοποιώντας σαν πειραματόζωα τους «κατώτερους» λαούς (Μπάγιερ κ.α.), παραμένουν μέχρι σήμερα και «μεγαλουργούν» επιχειρηματικά.

Εμείς ως Έλληνες  ζούμε στο πετσί μας αυτή τη ναζιστική ένωση σήμερα, μια και είμαστε το πειραματόζωο τους.

Η συμμετοχή στις ευρωεκλογές είναι μια απάτη που νομιμοποιεί το οξύμωρο, να αποφασίζεις για να μην έχεις το δικαίωμα να παίρνεις αποφάσεις, και όλο αυτό να το πληρώνεις με δισεκατομμύρια ευρώ από την τσέπη σου.

* Το γράφημα είναι από το βιβλίο «Οι Ναζιστικές καταβολές της Ε.Ε. των Βρυξελλών» των Paul Anthony Taylor, Aleksandra Nied\ Wiecki, Mathias Rath & August Kowalczyk

 

** Πηγες:  Ευρωπαϊκό κοινοβουλιο