Η Τουρκία ξέρει από παζάρια. Εμείς;

του Γιάννη Αθανασιάδη

Κάθε κλιμάκωση στην Κύπρο από πλευράς Τουρκίας δείχνει αστεία, την στιγμή που απέναντι της έχει μια λυκοσυμμαχία των μεγαλύτερων σφαγέων της ανθρωπότητας.

Πολλοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν κιόλας, ενώ ο Πρόεδρος, αλλά και ο ΥΠΕΞ της Ελλάδας σε αντίστοιχες προκλήσεις των Τούρκων, απάντησαν λεονταρίζοντες σαν τον Χατζηχρήστο στο ρόλο του Ζήκου.

Όπως δείχνουν τα πράγματα αυτό που πραγματικά θέλουν να πετύχουν οι Τούρκοι μέσα στην ρευστότητα των γεωστρατηγικών εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και αναγνωρίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα θα αναγκαστούν να δώσουν "κάτι", είναι μέσα από τις προκλήσεις και τις διεκδικήσεις, να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα ανταλλάγματα.

Ενώ λοιπόν εμείς πανηγυρίζουμε που μαζεύτηκαν όλοι οι πολεμικοί στόλοι στην Κυπριακή θάλασσα, το μάτι των Τούρκων γυαλίζει τρυφερά προς το Καστελόριζο και την εκεί θαλάσσια περιοχή. Αυτό το μεθοδεύει βάζοντας όλα τα "χαρτιά" στο παζάρι.

Όσο κι άν μας φαίνεται παράδοξο, οι Τούρκοι έχουν πετύχει μια εύθραυστη αλλά υπαρκτή ισορροπία. Εξομάλυναν τις σχέσεις τους με την Ρωσία προχωρώντας μάλιστα μια σημαντική στρατιωτική συμφωνία για αγορά των S400, ενώ εξακολουθούν να είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ!

Παράλληλα την περασμένη εβδομάδα, πολεμικά πλοία του Κινέζικου πολεμικού ναυτικού επισκέφτηκαν την ... Κωνσταντινούπολη εθιμοτυπικά για την επέτειο 68 χρόνων από την ίδρυση του!

Είναι προφανές το μήνυμα του Ερντογκάν προς τους Δυτικούς συμμάχους του. "Δεν θα φάτε χωρίς να πάρω κι εγώ κομμάτι από την πίτα" !

Την ίδια ώρα η Ελλάδα ως γνήσιος καρπαζοεισπράκτορας παγκοσμίου εμβέλειας, έχοντας απολέσει προς όφελος των δανειστών της ότι εθνικό περιουσιακό στοιχείο είχε, προσπαθεί με τους κλόουν που έχει στην πολιτική της ηγεσία να πουλήσει μαγκιά για εσωτερική κατανάλωση, ενώ είναι προφανές ότι μας οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια που θα αιματοκυλήσουν τον ήδη εξαθλιωμένο λαό μας, ολοκληρώνοντας την εθνική προδοσία με απώλεια εθνικού εδάφους.

Η κλεψύδρα αδειάζει.

Ναι λοιπόν! Αγωνίζομαι για μια "καρέκλα"!

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ναι λοιπόν!
Αγωνίζομαι για μια "καρέκλα"!
Ναι λοιπόν είμαι ιδιοτελής και φιλόδοξος.
Και δεν υπάρχει για μένα μεγαλύτερο ιδιοτελές συμφέρον και φιλοδοξία, από μια... "καρέκλα"... στον ταρατσόκηπο μου με τα λουλούδια και τους φίλους μου.

Χωρίς να φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα με πετάξουν στο δρόμο τα κοράκια!

Χωρίς να εχω άγχος και αγωνία για το μέλλον του παιδιού μου.
Χωρίς να υπάρχουν συνάνθρωποι μου που αυτοκτονούν από απελπισία.
Χωρίς να υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία.
Χωρίς να ξεπουλιέται η όμορφη πατρίδα μου σε εταιρείες και ιδιώτες.
Σε μια "καρέκλα" γνωρίζοντας ότι θα ζούμε σε μια χώρα που η ζωή των ανθρώπων δεν θα ειναι ένα οικονομικό νούμερο.
Μια κοινωνία αλληλοσεβασμού σε μια χώρα που θα παρέχει δωρεάν και ισότιμα παιδεία και μόρφωση, με προτάγματα την αλληλεγγύη, το κοινωνικό ήθος, την αξιοπρέπεια και την δημοκρατική επάρκεια των νέων.
Που τιμά τους εργαζόμενους και σέβεται τους γέροντες.
Που η υγεία και η περίθαλψη θα είναι κοινό αγαθό δωρεάν για όλους.
Που θα προστατεύει τους αδύνατους και δεν θα διαχωρίζει τους ανθρώπους.
Που δεν θα εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος τον συνάνθρωπο του.
Τότε θα έχω κατακτήσει την υψηλότερη φιλοδοξία μου: 

Να "απολαύσω" την..."καρέκλα μου", απελευθερωμένος στην ψυχή και το μυαλό.
Ε..Ναι λοιπόν!
Αγωνίζομαι για ιδιοτελείς σκοπούς.
Για την απελευθέρωση του λαού.
Για το γαλήνιο λιμάνι της ελευθερίας.

Ούτε την μάνα σου;

του Γιάννη Αθανασιάδη

Εξηνταδύο χρονών με τέσσερα παιδιά εργάτρια στα σκουπίδια.
Κάθε πρωί η ίδια αγωνία το ίδιο άγχος η ίδια ανασφάλεια, πώς θα κρατήσω την δουλειά μου!
Τέσσερα παιδιά και το ένα ΑΜΕΑ!
Πώς θα ταΐσω τα παιδιά μου; Πώς θα επιβιώσω ανάμεσα στο θανατικό που σπέρνει ο ευρωμνημονιακός μονόδρομος;
Αγώνας να αντιμετωπίσω την βαρβαρότητα του κράτους.
Χτυποκάρδια για την επόμενη μέρα!
Οι νόμοι για μας τους εργαζόμενους αλλάζουν από μέρα σε μέρα, να φοβάμαι ότι θα με πετάξουν σαν το σκυλί!
Δουλειά ρε παιδιά, δουλειά θέλω, να τσοντάρω, να τη βγάλω κι αυτό το μήνα.

Εξήντα χρόνια ζωής και να τρέμω πώς θα ζήσω αύριο.
Τα κουράγια στερεύουν. Η ψυχή μου έχει στεγνώσει δεν καταλαβαίνω από πολιτικές σκοπιμότητες... θέλω να επιβιώσω παιδιά μου... εξήντα χρονών μάνα και δουλεύω στην σκουπιδιάρα... τι άλλο να κάνω... να λέω και δόξα τω θεώ!…Τι άλλο να πω; Σάμπως μ’ ακούει και κανείς;
Ο φόβος μεγαλώνει!
Απολύουν τους συμβασιούχους!
Ήρθαν οι συμβασιούχοι και μου είπαν συναδέλφισσα, απεργία! Ενωμένοι θα τους αναγκάσουμε να πάρουν πίσω την καταδίκη μας.
Εντάξει άμα είναι για το ψωμί σας όλοι μαζί να κάνουμε κάτι. Έτσι κι αλλιώς σήμερα εσείς αύριο εμείς.
Όμως δεν ήταν όπως μου τα ’λεγαν ενωμένοι. Και έληξε η απεργία.

Οι γείτονες με κατηγορούσαν ότι είμαι εκβιάστρια γιατί δεν τους μαζεύω τα σκουπίδια.
Θεέ μου τι ντροπή! Τι να τους πω εγώ; Δεν είμαι πολιτικάντησα, δεν τα λέω καλά, αλλά ξέρω ότι εμένα με εκβιάζουν από όλες τις μεριές: «γειτόνοι, δημαρχέοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ΔΕΗ, εφορία και χίλιοι άλλοι διαβόλοι»
Και τώρα πρέπει σε δυο μερόνυχτα να τα μαζέψουμε!
Έχω λιώσει από την ζέστη και την διπλοβάρδια ανάμεσα στα σκουπίδια.
Πονά όλο το κορμί μου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Πρέπει να τους δείξω ότι δεν είμαι «άχρηστη»!
Οι ανάγκες είναι μεγάλες και οι νέες αντιλήψεις για τους εργαζόμενους, απειλούν για απολύσεις! Κι εγώ; Τι θα γίνω; Τα παιδιά μου; Τα χρέη μου;
Θα βουλιάξω στην απόγνωση της εξαθλίωσης και της καταστροφής.
Πρέπει να 'χω να πληρώσω φαΐ, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, εφορία!
Πρέπει να δείξω και στους γείτονες, ότι τους νοιάζομαι και δεν φταίω που έμειναν αμάζευτα τα σκουπίδια τους.
Ναι μπορώ και διπλοβάρδια και τριπλοβάρδια!
Καβάλα στο σκαλί της σκουπιδιάρας!

Βλέπεις αυτό το παιδαρέλι, ο πρωθυπουργός , αντί να μου πει «Μάνα αρκετά σε βασανίσαμε. Πάρε την σύνταξή σου και ξεκουράσου. Συγγνώμη που δεν σε σκεφτήκαμε και δεν στην δώσαμε όταν έπρεπε». Να λυγίσω στο κλάμα! Να φιλήσω τα πόδια του, του παλικαριού. Να ανακουφιστεί η ψυχούλα μου που αλάφρωσαν λιγάκι τον σταυρό μου,
Επιτρέπει να υπάρχει μάνα εξηνταδύο χρονών, να δουλεύει με σαρανταπέντε βαθμούς ζέστη.

Ε, ναι λοιπόν!
Εγώ μια μάνα εξηνταδύο χρονών, θα μαζέψω τα σκουπίδια σας! Θα μαζέψω τα σκουπίδια της αθλιότητας σας, τα σκουπίδια του πολιτισμού σας, τα σκουπίδια της κοινωνίας σας.
Και εδώ μπροστά στο σύμβολο της ύπαρξής σας! Στον τύμβο των σκουπιδιών σας, θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, παρακαταθήκη στα παιδιά μου, παρακαταθήκη στα παιδιά αυτού του λαού, που έχει χάσει την αξιοπρέπεια του, το φιλότιμο, την ανθρωπιά, τον σεβασμό στον άνθρωπο, τον σεβασμό στην Μάνα.
Παρακαταθήκη και σε εσένα θρασύτατε πρωθυπουργίσκε που δεν σεβάστηκες, ούτε τη μάνα σου.

*Η αφήγηση είναι συμβολική και τα πρόσωπα, φανταστικά.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε 02/07/17 στον ιστοχώρο Δρόμος Ανοιχτός