του Γιάννη Αθανασιάδη
Οι κάτοικοι της Ουκρανίας μέσα από τις ιστορικές εξελίξεις που διαδραματίστηκαν κατά τον εικοστό αιώνα διαμόρφωσαν ως λαός μια δισυπόστατη εθνική συνείδηση.
Η μια έλκει την καταγωγή της από τον Φιλοναζιστή εθνικιστή Μπαντέρα και τα waffen SS
και η άλλη από το έπος του Κόκκινου Στρατού και τον μεγάλο αντιφασιστικό πατριωτικό πόλεμο.
Η μια έχει ως παρακαταθήκη τις σφαγές και τα λιντσαρίσματα των Εβραίων και των κομμουνιστών και αναφέρεται στην καθαρότητα της Ουκρανικής φυλής με την "απορωσοποίηση της"
και η άλλη τους αγώνες και τις θυσίες για την νίκη της ανθρωπότητας κατά αυτών των ναζιστικών αντιλήψεων και τους δεσμούς με τον αδερφό Ρώσικο λαό.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ στην χώρα αυτή σταδιακά επικράτησαν αυτοί που είχαν μεγαλύτερη "έφεση" στην βία και τον τραμπουκισμό συνεπικουρούμενοι από τις "υπηρεσίες" της Δύσης.
Οι σφαγές που επί μια οκταετία γινόντουσαν στο Ντονμπας και το μίσος με το οποίο διαπαιδαγωγούσαν τα παιδιά τους προς κάθε τι που θυμίζει τους προαιώνιους δεσμούς με την Ρωσία, ήταν επακόλουθο αυτής της κατάστασης που επικράτησε.
Ο δεξιός τομέας, οι Αζοφ και οι δεκάδες άλλες φασιστικές οργανώσεις που δρούσαν όλα αυτά τα χρόνια στην Ουκρανία δεν ήταν μια συγκυριακή αναβίωση των ΝΑΖΙ στην χώρα.
Ήταν και είναι βαθιά εθνικολαϊκά χαρακτηριστικά με παραδοσιακούς δεσμούς με το παρελθόν και την προέλευση αυτού του κομματιού του ουκρανικού λαού.
Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά αξιοποίησαν οι μυστικές υπηρεσίες της Δυσης για να προκαλέσουν το σοβαρότερο ίσως πλήγμα κατά της Ρωσίας και του ρωσικού λαου.
Στη συνέχεια η σύγκρουση των δυο αυτών Εθνικών συνειδήσεων του ουκρανικού λαού ήταν νομοτέλεια.
Αυτό που ήλπιζαν οι Δυτικοί ήταν ότι αυτή η σφαγή των "απογόνων" του κόκκινου Στρατού και η προσκόλληση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τις παρκετέζες του της ΕΕ θα εκλαμβανονταν ως μια εσωουκρανική διαμάχη.
Δυστυχώς για το ΝΑΤΟ και ευτυχώς για την ανθρωπότητα η Ρωσία έστω και αργά αντέδρασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου